Czasami autorzy zrobią coś, co sprawia, że zaczynamy ich nienawidzić. Ja nienawidzę Tammy Robinson, bo złamała mi serce.

O książce Tammy Robinson można powiedzieć wiele, ale przede wszystkim należy wyjść od najmocniejszej strony powieści, a są nią uczucia. Uczucia bohaterów względem siebie i emocje czytelników, które wynikają z zapoznania się z treścią. Spotkamy się bowiem z dysfunkcjami rodzinnymi i rozterkami wewnętrznymi głównych charakterów. Obserwujemy ich pierwsze kroki w trudną dorosłość, gdzie smród rodzinnych brudów wciąż się ciągnie. Podążamy ścieżką miłości, by doznać szczęście i największy ból zarazem.

Podstawą powieści jest dwójka bohaterów. Maddy, która pomaga matce opiekować się niepełnosprawną siostrą, żyjąc wedle ściśle określonego planu i Albert, który uciekając od rodzinnych dramatów pracuje w stajni. Książka jest na wskroś przewidywalna, więc można przypuszczać już od początku, że tę dwójkę połączy coś więcej niż tylko wspólne jazdy. I na tym aspekcie możemy skończyć o przezroczystości fabuły, bo autorka sili się na zwrot akcji, pozbawiając nas oczekiwanego happy endu.

Największą wadą powieści jest brak ciekawych momentów, które zapierałyby dech w piersi. Nic się nie dzieje, nie ma większych dramatów (oprócz oczywiście nieoczekiwanego zakończenia) i nie ma prężnej akcji. Natomiast wadę tę usuwa odrobinę gatunek jakim jest powieść młodzieżowa. Zawsze na takie książki patrzę przychylniej, łagodniej. Nie chodzi przecież o tajemnice, morderstwa czy wybuchy. Chodzi o to, by trafiła do współczesnej młodzieży. A co najbardziej do nich trafi, jeśli nie miłość walcząca z przeciwnościami losu?

"W wodzie ogarnia mnie spokój i wrażenie oświecenia. W wodzie dokładnie wiem, kim jestem i gdzie powinienem być. Dopiero na lądzie zaczynam się miotać."

Gatunek podyktował również język, jakim miałaby się posługiwać autorka. Nie jest on bogaty, raczej prosty, przystępny i bezpośredni, po prostu naturalny. Żadna z rozmów nie wypadła pompatycznie, więc każdy może utożsamiać się z bohaterem, w zależności od sytuacji życiowej i własnych potrzeb.

Po przewróceniu ostatniej kartki nie mogę zapomnieć o tej książce. Moje złamane serce pragnie, bym powróciła do szczęśliwych momentów tej powieści, ale wiem, że już jutro o niej zapomnę. Bo owszem, była pełna uczuć, ale niczego nie wniosła. I sądzę, że moje zmieszanie wynika nie tylko z tego zaserwowanego bólu, ale również z zaskoczenia – nie tego się przecież spodziewałam, to nie tak miało wyglądać.

W SKRÓCIE:
Plusy: Uczucia, uczucia, uczucia. Trafia w punkt młodego i wrażliwego człowieka.

Minusy: Brak wartkiej akcji i ciekawszych momentów. Książka monotematyczna, choć prowadząca ważne i współczesne wątki.

Dla kogo: Zgodnie z tematem i gatunkiem – dla młodzieży. I dorosłych, którzy myślą, że młodzi ludzie nie mają większych problemów. Dla osób lubiących wzruszenia, wyciskacze łez.


Tekst powstał dla strony www.zksiazkadolozka.pl

Czasami autorzy zrobią coś, co sprawia, że zaczynamy ich nienawidzić. Ja nienawidzę Tammy Robinson, bo złamała mi serce.

O książce Tammy Robinson można powiedzieć wiele, ale przede wszystkim należy wyjść od najmocniejszej strony powieści, a są nią uczucia. Uczucia bohaterów względem siebie i emocje czytelników, które wynikają z zapoznania się z treścią. Spotkamy się bowiem...