Zakończenie trylogii o Vernonie Subutexie tylko potwierdziło moje podejrzenie, że pani Despentes nie uznaje granic; potrafi czytelnika wprowadzić w sielski stan, potem zepchnąć go z fotela, by na końcu przygnieść kowadłem. Żeby się nie otrząsnął przez najbliższe kilka dni.

Cała książka jest utrzymana w tej samej stylistyce, co poprzednie części. Poznajemy jeszcze głębiej grupę ludzi otaczającą głównego bohatera, widzimy konflikty między nimi, wątek Dopaleta się rozwija, by na końcu niespodziewanie wybuchnąć... nie spodziewałam się takiego zakończenia, które w dodatku zostało nam podane mimochodem, nie wprost.
Ostatni rozdział za to, oderwany od fabuły, w którym autorka wybiega w przyszłość lekko mnie oszołomił. Nie wiedziałam, jak mam go potraktować, czy on w ogóle pasuje do całości powieści? Czy to już nie za dużo? Wtedy sobie przypomniałam kim jest autorka i jak traktuje czytelnika - jako inteligentnego człowieka, otwartego na jej prozę i chcącego eksperymentu.
Zdecydowanie warto sięgnąć po całą trylogię, bo jest w niej wszystko, czego czytelnik może oczekiwać: (nie)zwykli bohaterowie odmalowani w bardzo plastyczny sposób, którym możemy wejść do mózgu i zobaczyć wszystko co tam mają; Paryż, ze swoim pięknem i swoją biedą; współczesne problemy Europy, z którymi wszyscy się borykamy i frustracje, którym się poddajemy.
Świetna proza, nic dodać, nic ująć.



(Bardzo dziękuję wydawnictwu za możliwość przeczytania tej książki jeszcze przed premierą.)

Zakończenie trylogii o Vernonie Subutexie tylko potwierdziło moje podejrzenie, że pani Despentes nie uznaje granic; potrafi czytelnika wprowadzić w sielski stan, potem zepchnąć go z fotela, by na końcu przygnieść kowadłem. Żeby się nie otrząsnął przez najbliższe kilka dni.

Cała książka jest utrzymana w tej samej stylistyce, co poprzednie części. Poznajemy jeszcze głębiej...