Dwa pierwsze tomy przeczytałam (a raczej wysłuchałam) kilka lat temu. Czekałam na ostatnią część i chyba przegapiłam. Kupiłam niedawno i od razu zabrałam się do lektury - jednak to już nie było to. Autorka chyba trochę na siłę chciała stworzyć trylogię.

Dwa pierwsze tomy przeczytałam (a raczej wysłuchałam) kilka lat temu. Czekałam na ostatnią część i chyba przegapiłam. Kupiłam niedawno i od razu zabrałam się do lektury - jednak to już nie było to. Autorka chyba trochę na siłę chciała stworzyć trylogię.

Historia mojej znajomości z Vernonem Subutexem jest dość skomplikowana. Pierwszy tom mnie oczarował, miał świetną historię, dobrych bohaterów, fajnie zarysowane tło społeczne i kulturowe współczesnej Francji. W tym wszystkim Subutex, upadły niby-intelektualista, który nie potrafiąc się odnaleźć w tej rzeczywistości, ląduje na bruku. Subutex usoabiał tam całe pokolenie, ludzi dobrze czujących się w latach 90., którym nowe tysiąclecie przyniosło rozczarowania i niezrozumienie. Uświadomienie sobie, jak mało może dzielić sukces od porażki, jak łatwo zrezygnować z życia i jak czujnym trzeba być wobec dynamicznego świata, było dla mnie bardzo odświeżające.
Drugi tom trzymał poziom, ale wędrował już w rejony, które wydawały mi się niebezpiecznymi. Wiele rozumiem, albo staram się zrozumieć, ale absurd też ma jakieś granice. Zdecydowanie zbyt często zadawałem tu sobie pytanie WTF? Mimo całej mojej sympatii i do ruchu hipisowskiego i do radosnej twórczości, historia pseudo religijnej sekty skupionej wokół bezdomnego to już było trochę za dużo. Choć, żeby być sprawiedliwym, dobre momenty były, kontynuacja rozważań nad przegranym pokoleniem również.
Wczoraj skończyłem natomiast tom trzeci. I od wczoraj zastanawiam się, nie tylko po co w ogóle czytałem to do końca, ale po co to powstało. O ile siebie podejrzewam po prostu o naiwną wiarę, że tam w końcu coś się wydarzy, o tyle Virginie Despentes podejrzewam o zupełny brak pomysłu i ciągnięcie opowieści na siłę, byle tylko spiąć historię w formie trylogii. Nie pojawia się tu nic, czego by nie było w poprzednich tomach, te same schematy i chwyty, tylko wszystko jakby kilka klas niżej. Historia Vernona kończy się tomem bardzo przegadanym, rozwlekłym. Po 100 stronach wciąż ciężko było znaleźć jakieś ciekawe wątki i niewiele się zmieniło w tym temacie do samego końca.
Autorka wprowadziła do opowieści mnóstwo postaci i wątków, które chyba w założeniu miały dać historii oddech, wprowadzić trochę świeżości. Wyszło tak, że wprowadzają dużo chaosu i prowadzą donikąd. W założeniu miały prowadzić do wielkiego finału, ale gdy do niego dochodzi, trudno pamiętać kto jest kim i dlaczego, bo na mocniejsze wprowadzenie tych postaci zabrakło chyba i ochoty i czasu i pomysłu. Sam finał to już natomiast trudne do ogarnięcia nagromadzenie niezamierzonego raczej (tym razem) absurdu i śmiesznego patosu, po których jeszcze długo czułem niesmak. Oj, podpadła mi Despentes konkretnie.

Historia mojej znajomości z Vernonem Subutexem jest dość skomplikowana. Pierwszy tom mnie oczarował, miał świetną historię, dobrych bohaterów, fajnie zarysowane tło społeczne i kulturowe współczesnej Francji. W tym wszystkim Subutex, upadły niby-intelektualista, który nie potrafiąc się odnaleźć w tej rzeczywistości, ląduje na bruku. Subutex usoabiał tam całe pokolenie,...

Mimo dużego rozczarowania drugim tomem sięgnęłam po ostatni. Znacznie lepszy, choć i tu momentami męczy nadmiar postaci oraz ich historii. Ważne, że książka doskonale oddaje ducha czasu, zahaczając m.in. o ataki terrorystyczne w listopadzie 2015 r. Prezentuje bardzo zróżnicowane światopoglądy, pokazuje też panujące w społeczeństwie nastroje i lęki - pierwszorzędna mozaika (w moim odczuciu to nie była i nie jest książka o Vernonie, ten podstarzały didżej był zaledwie pretekstem). Duży plus za interesujące zakończenie.

Mimo dużego rozczarowania drugim tomem sięgnęłam po ostatni. Znacznie lepszy, choć i tu momentami męczy nadmiar postaci oraz ich historii. Ważne, że książka doskonale oddaje ducha czasu, zahaczając m.in. o ataki terrorystyczne w listopadzie 2015 r. Prezentuje bardzo zróżnicowane światopoglądy, pokazuje też panujące w społeczeństwie nastroje i lęki - pierwszorzędna mozaika...

Nie będę się rozpisywał nad tym, co już wiele razy na tym forum notowałem, że lubię tę współczesną francuską narrację, że biorą mnie tematy w tej literaturze poruszane od wielu lat... że to dobre i przez pryzmat ogółu całkiem świeże i odkrywcze (moim niewiele ogarniającym umysłem zdaniem)... I tak, kolejny raz, coś się w tej trylogii takiego schowało, co daje kopa, ciągnie do dalszego czytania i robi dobrze dzięki narracji, postaciom i poglądom.

Może ja mam tylko takie zdanie, ale Francuzi przez ostatnie dwadzieścia lat wypuścili sporo wartościowej cynicznie celnej i ostrej literatury na pohybel zgniłemu poprawnie politycznemu światu.

może. może nie. tak czy siak, gorąco polecam.

Nie będę się rozpisywał nad tym, co już wiele razy na tym forum notowałem, że lubię tę współczesną francuską narrację, że biorą mnie tematy w tej literaturze poruszane od wielu lat... że to dobre i przez pryzmat ogółu całkiem świeże i odkrywcze (moim niewiele ogarniającym umysłem zdaniem)... I tak, kolejny raz, coś się w tej trylogii takiego schowało, co daje kopa, ciągnie...

Tom 1 i 2, były przedmową, dość długim zarysowaniem sytuacji. Dopiero tom 3 rzuca na kolana. Żałuję, że tak długo nie mogłem się zebrać do przeczytania. Świetnie napisane. Robi wrażenie.

Tom 1 i 2, były przedmową, dość długim zarysowaniem sytuacji. Dopiero tom 3 rzuca na kolana. Żałuję, że tak długo nie mogłem się zebrać do przeczytania. Świetnie napisane. Robi wrażenie.

Czekałem bardzo długo. Czekałem z wielką niecierpliwością. Jak się w końcu pojawiła odłożyłem inne czytane książki na bok. I pytanie po co... z dzisiejszej perspektywy ten cykl mógł, a nawet powinien się skończyć po 2 tomie... jak na razie rozczarowanie roku...

Czekałem bardzo długo. Czekałem z wielką niecierpliwością. Jak się w końcu pojawiła odłożyłem inne czytane książki na bok. I pytanie po co... z dzisiejszej perspektywy ten cykl mógł, a nawet powinien się skończyć po 2 tomie... jak na razie rozczarowanie roku...

Ta książka doświadczyła mnie w jakiś niepojęty sposób. Od dawna nie przytrafiło mi się coś takiego, abym przy lekturze robiła celowe przerwy wynikające ze strachu, że to wszystko toczy się zbyt szybko, że odbiera mi dech, że prowadzi pędem do jakiejś niekontrolowanej eksplozji… Nie mogłam pozbyć się wrażenia, że kolejne rozdziały działają na mnie jak regularne elektrowstrząsy, dawkowane z troską, bo przecież: „to dla twojego dobra, kochanie”. Psychodeliczne doświadczenie.
„Vernon Subutex” to powieść, która czytelnika zachwyci i sponiewiera jednocześnie. Żadnych zasad, żadnych granic, żadnego przymrużania oka. Proszę bardzo: taki jest świat – nieobliczalny, taki jest człowiek – nieprzewidywalny. Zatem bierzcie i czytajcie.

Ta książka doświadczyła mnie w jakiś niepojęty sposób. Od dawna nie przytrafiło mi się coś takiego, abym przy lekturze robiła celowe przerwy wynikające ze strachu, że to wszystko toczy się zbyt szybko, że odbiera mi dech, że prowadzi pędem do jakiejś niekontrolowanej eksplozji… Nie mogłam pozbyć się wrażenia, że kolejne rozdziały działają na mnie jak regularne...

Dokończenie trylogii, poza zaskakującym finałem nie wyróżnia się spośród wszystkich 3 części

Dokończenie trylogii, poza zaskakującym finałem nie wyróżnia się spośród wszystkich 3 części

126/2019

126/2019

Ciekawa książeczka, koniec trylogii o Vernonie. Chyba jednak pierwsza część była najlepsza. Sama końcówka zupełnie absurdalna i słabiutka, ale pierwsze 60% całkiem, całkiem.

Ciekawa książeczka, koniec trylogii o Vernonie. Chyba jednak pierwsza część była najlepsza. Sama końcówka zupełnie absurdalna i słabiutka, ale pierwsze 60% całkiem, całkiem.