http://www.nieperfekcyjnie.pl/2018/05/depresja-poporodowa-wszystkie-pory.html

Media często donoszą nam o różnorodnych sytuacjach, w których maleńkim dzieciom dzieje się krzywda, a ich katami okazują się matki. Często osądzamy je bez żadnych skrupułów, bez jakiegokolwiek zastanowienia się, co było powodem takiego zachowania. Oczywiście przemoc należy tępić w zarodku, ale może łatwiej byłoby rozejrzeć się wokół i sprawdzić, czy wokół nas nie znajduje się kobieta, która kocha swoje dziecko, ale nie potrafi poradzić sobie z emocjami po jego narodzinach? Zdecydowanie zbyt rzadko mówimy o depresji poporodowej, która zbiera żniwo... Reagujmy, póki jest czas.

Joanna jest w szczęśliwym związku, a na domiar tego spodziewa się upragnionego dziecka. Główna bohaterka już w ciąży nastawia się na poród naturalny, karmienie piersią, urodzenie spokojnego synka, który nie będzie wymagał zbyt wiele. Niestety życie daje jej w twarz, bo musi urodzić poprzez cesarskie cięcie, Antoś okazuje się typowym High Need Baby, a karmienie nie wychodzi (tu akurat zawiniło zabranie dziecka na noc i dokarmianie od samego początku, ale nie wchodźmy w szczegóły - jako weteranka karmienia piersią musiałam dorzucić tę dygresję). W takich momentach kobieta zaczyna zarzucać sobie, że nie nadaje się na matkę, a kiedy dojdzie do tego burza hormonów oraz chroniczne zmęczenie, to niedaleka droga do depresji...

Macierzyństwo jest bardzo trudną drogą, szczególnie po raz pierwszy, kiedy człowiek pragnie wejść w nową rolę z uśmiechem na twarzy. Zderzenie z rzeczywistością bywa bolesne, szczególnie gdy kobieta przed porodem postawiła sobie zbyt wysoką poprzeczkę. Ja akurat nie bałam się opieki nad dzieckiem, a do wszelkich (po)porodowych wydarzeń podeszłam z nastawieniem, że będzie to największy hardcore w moim życiu. Wiedziałam, iż będzie ciężko, dlatego mogłam jedynie zaskoczyć się pozytywnie, bo byłam nastawiona na najgorsze, dzięki czemu miło wspominam ten czas, chociaż zmęczenie, niewyspanie i hormony dawały w kość.

Magdalena Majcher nie idzie po najmniejszej linii oporu, a wręcz przeciwnie - sięga po tematy trudne, których nie porusza się nawet w gronie najbliższych, a w książkach pojawiają się one zbyt rzadko. Jeśli nawet można je spotkać, to najczęściej są potraktowane zbyt pobieżnie albo ewidentnie widać, że autor nie zgłębił swojej wiedzy. Na szczęście na tę pisarkę można liczyć, o czym przekonałam się niejednokrotnie - bez odpowiedniego researchu nawet nie siada do pisania. Niektórzy powinni brać z niej przykład.

Przed współczesną matką stawia się ogrom oczekiwań, a z każdej strony padają miliony pytań, przez co kobieta czuje się wręcz zaszczuta. Niestety po porodzie całe życie trzeba podporządkować maleństwu, na co nie wszystkie panie są gotowe. W takich chwilach wielkim wsparcie są bliscy, którzy pomogą, podniosą na duchu i po prostu będą. Jednak przy okazji muszą bacznie obserwować młodą mamę, a jeśli zauważą jakiekolwiek niepokojące symptomy, to muszą niezwłocznie zareagować (tylko umiejętnie!), aby nie doszło do tragedii, o jakich nieraz słyszymy.

Drogie (przyszłe i nie tylko) mamy, pamiętajcie, że ideały nie istnieją, dlatego musimy czasami zrezygnować czy odpuścić, bo zmuszanie się do czegoś prowadzi jedynie do zguby. Nie będziemy gorsze, jeśli coś nam nie wyjdzie - zapewniam, iż dla waszych dzieci jesteście i będziecie najlepsze! Wasza miłość wynagrodzi wszelkie braki, bo nie ma nic lepszego, jak otwarte i ciepłe ramiona mamy oraz uśmiech na jej (zmęczonej, ale najpiękniejszej) twarzy.

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2018/05/depresja-poporodowa-wszystkie-pory.html

Media często donoszą nam o różnorodnych sytuacjach, w których maleńkim dzieciom dzieje się krzywda, a ich katami okazują się matki. Często osądzamy je bez żadnych skrupułów, bez jakiegokolwiek zastanowienia się, co było powodem takiego zachowania. Oczywiście przemoc należy tępić w zarodku, ale...