Starcie armii Thorfina i Thorkella to była tylko kwestia czasu. Tom trzeci właśnie prowadzi do tej bitwy. Czy było warto na nią czekać?

Książe Kanut razem z obstawą musi ciągle uciekać. Thorkell podążający jego śladem jest coraz bliżej. Problem w tym, że nawet sojusznicy księcia mają własne plany.

Bitwa, o której wspominałem we wstępnie nie jest nie wiadomo jak epicka. Jednakże przy tym w dalszym ciągu udaje się oddać chaos pola walki. Poszczególni bohaterowie mogą się wykazać, a pewien pojedynek zapada w pamięć.

Postać księcia Kanuta zostaje tu bardzo dobrze rozwinięta. Okazuje się, że nie jest to wcale nieporadne dziecko. Ma swoje pasje i umiejętności. Okoliczności sprawią, że musi wykształcić w sobie charyzmę. Szczególnie duże wrażenie zrobiła na mnie rozmowa Kanuta z mnichem o tym czym jest miłość.

Pobocznym wątkiem jest tu retrospekcja dotycząca Thorsa. Można dowiedzieć się w jakich okolicznościach zrezygnował z bycia wojownikiem i co łączyło go z Thorkellem. To właśnie ta historia dodaje głębi Thorkellowi.

Rysunki są świetne. Dzięki odpowiedniej dynamice dobrze oddają sceny akcji. Przy też cały czas są bardzo szczegółowe.

Tom trzeci serii pokazuje jak w kreatywny sposób można pokazać walkę dwóch grup. Bardzo dobrze zostają ze sobą połączone sceny akcji z obyczajowymi. Gorąco polecam.

Starcie armii Thorfina i Thorkella to była tylko kwestia czasu. Tom trzeci właśnie prowadzi do tej bitwy. Czy było warto na nią czekać?

Książe Kanut razem z obstawą musi ciągle uciekać. Thorkell podążający jego śladem jest coraz bliżej. Problem w tym, że nawet sojusznicy księcia mają własne plany.

Bitwa, o której wspominałem we wstępnie nie jest nie wiadomo jak epicka....

Saga winlandzka w naprawdę ciekawy sposób łączy ze sobą opowieść o przemocy i filozofii. Wikingowie są bezwzględni i mordują na lewo i prawo. Można powiedzieć, że są niczym potwory z innych opowieści. Z tym że w mandze jest sporo miejsca na rozważania o naturze człowieka, sensie walki i godnym życiu.

Daje to ciekawy efekt i pozwala trochę lepiej zrozumieć różne postacie. Thorfinn żyje tylko zemstą, Thorkell poszukuje bitki i godnej śmierci. Z kolei Askeladd kieruje się w życiu wierzeniem przekazanymi dawno temu przez swoją matkę. Każdy z bohaterów postępuje zgodnie ze sobą, nie zważając na koszty i szkody innych. Ich działanie nie jest może zgodne z naszymi współczesnymi normami, ale trudno odmówić im zawzięcia się i odwagi.

Saga winlandzka w naprawdę ciekawy sposób łączy ze sobą opowieść o przemocy i filozofii. Wikingowie są bezwzględni i mordują na lewo i prawo. Można powiedzieć, że są niczym potwory z innych opowieści. Z tym że w mandze jest sporo miejsca na rozważania o naturze człowieka, sensie walki i godnym życiu.

Daje to ciekawy efekt i pozwala trochę lepiej zrozumieć różne postacie....

Saga winlandzka #3

9/10

Nastrój staje się coraz bardziej niepokojący, aby później stał się dramatyczny. Tom ten ocieka akcją, w tym rewelacyjnymi rysunkami walki, które zapierają dech w piersiach. Thorkell dostał niezłe lanie od Thorfinna, Kanut zmienił się o 180 stopni i zrobił się z niego twardy chłop, a Askeladd został nieźle pokiereszowany.

Saga winlandzka #3

9/10

Nastrój staje się coraz bardziej niepokojący, aby później stał się dramatyczny. Tom ten ocieka akcją, w tym rewelacyjnymi rysunkami walki, które zapierają dech w piersiach. Thorkell dostał niezłe lanie od Thorfinna, Kanut zmienił się o 180 stopni i zrobił się z niego twardy chłop, a Askeladd został nieźle pokiereszowany.

Robi sie coraz ciekawiej.
W tym tomie dochodzi do pewnego zwrotu akcji, ktory zapowiada bardzo ciekawy kolejny tom.
Super manga.

Robi sie coraz ciekawiej.
W tym tomie dochodzi do pewnego zwrotu akcji, ktory zapowiada bardzo ciekawy kolejny tom.
Super manga.

Trzeci tom Sagi Winlandzkiej to spora ilość bitw, walk, ale także znakomity scenariusz. Dowiaduje się co nieco o historii ojca Thorfinn'a, a także o zasadach rządzących wielkimi wikingami. Nie każdy zdrajca jest mile widziany w obozie wroga... lojalność jest ceniona bardzo wysoko.

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/2669-saga-winlandzka-tom-3

Trzeci tom Sagi Winlandzkiej to spora ilość bitw, walk, ale także znakomity scenariusz. Dowiaduje się co nieco o historii ojca Thorfinn'a, a także o zasadach rządzących wielkimi wikingami. Nie każdy zdrajca jest mile widziany w obozie wroga... lojalność jest ceniona bardzo wysoko.

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/2669-saga-winlandzka-tom-3

Siły Danów podbijają kolejne tereny Anglii, nie mając żadnego godnego siebie przeciwnika. Młody książę Kanut z trudem odnajduje się w takiej rzeczywistości, gdzie na każdym kroku grozi mu śmierć. Piraci pod przywództwem Askeladda ciągle poszukują szansy do walki i zdobycia bogactwa. Doskonałą do tego okazją jest ochrona księcia przed siłami Thorkella, który nieustępliwie ciągle za nimi podąża. Tak w wielkim telegraficznym skrócie prezentują się wydarzenia stanowiące tło fabularne dla akcji pokazanej w trzecim tomie serii.

Każdy, kto zdecyduje się sięgnąć po recenzowany tomik, na pewno nie będzie miał prawo narzekać na nudę. Trzecia część mangi nadal skupia się na kilku bohaterach, rozkładając dość równomiernie pomiędzy nich narrację. Nie należy jednak oczekiwać od komiksu wyraźnego postępu w prezentowanej historii. Autor dość wyraźnie zwalnia tutaj tempo okrywania nowych elementów scenariusza, za to wypełniając strony swojego dzieła mocną i bezpardonową akcją. Bezsprzecznie największą zaletą tej odsłony jest „walka”, która występuje tutaj w każdej możliwej postaci i konfiguracji. Czekają na nas tutaj nie tylko ekscytujące pojedynki jeden na jeden, ale również wielkie „epickie” bitwy z całą masą wojowników. Jedno jest pewne, trup będzie ścielił się tutaj gęsto, a Walhalla będzie musiała przyjąć wielu nowych mieszkańców. Wszechobecna śmierć oczywiście nie dotyczy tutaj postaci, które pełnią jakąś istotną rolę w całej historii. Pod tym względem każdy, kto będzie oczekiwał od tytułu dużej „realności”, będzie mocno zawiedziony. Saga Winlandzka hołduje tutaj typowej dla mangi manierze, prezentowania istotnych herosów jako postaci z niemal nadprzyrodzonymi zdolnościami, których nie są wstanie powstrzymać żadne odniesione rany. To, czy uznamy to za wadę to sprawa mocno indywidualna, na pewno każdy, kto lubi mangi, będzie do tego elementu przyzwyczajony.

Całą recenzja na:

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-mangi-saga-winlandzka-3/

Siły Danów podbijają kolejne tereny Anglii, nie mając żadnego godnego siebie przeciwnika. Młody książę Kanut z trudem odnajduje się w takiej rzeczywistości, gdzie na każdym kroku grozi mu śmierć. Piraci pod przywództwem Askeladda ciągle poszukują szansy do walki i zdobycia bogactwa. Doskonałą do tego okazją jest ochrona księcia przed siłami Thorkella, który nieustępliwie...

Mam taki zwyczaj z komiksami, że gdy czytam ich wydania zbiorcze, to robię przerwy po jednym, maksymalnie dwóch „zeszytach/rozdziałach”. W tym tomie SW tego NIE DAŁO SIĘ PO PROSTU ZROBIĆ. Musiałem to przeczytać jednym ciągiem, gdyż fabuła po prostu odcięła mi inne opcje. Pomijając leniwy, krótki początek i dwa krótkie interludia w środku, akcja mknie tu do przodu z zawrotną szybkością, robiąc po drodze ze dwa co najmniej ostre wiraże. Moc.

Mam taki zwyczaj z komiksami, że gdy czytam ich wydania zbiorcze, to robię przerwy po jednym, maksymalnie dwóch „zeszytach/rozdziałach”. W tym tomie SW tego NIE DAŁO SIĘ PO PROSTU ZROBIĆ. Musiałem to przeczytać jednym ciągiem, gdyż fabuła po prostu odcięła mi inne opcje. Pomijając leniwy, krótki początek i dwa krótkie interludia w środku, akcja mknie tu do...

Nie o taką zimę walczyli. Zamiast siedzenia w domowych pieleszach, lizania ran z grzańcem w dłoni i ze śpiewem na ustach, zaczynają się gonitwy i łowy. Nikomu nie trzeba tłumaczyć, że od biegania po pas w śniegu można sobie odmrozić to i owo. A tu jeszcze część postaci chce rozstrzygnąć kto wyżej w tabeli wyników. Tak więc mamy liczne pojedynki z karygodnym ignorowanie podziału na kategorie wagowe, nie mówiąc o nieetycznym zażywaniu środków psychotropowych. "Krwawy sport" lubi to.

Licznik Liryka wykrył też wysoki poziom melodramatów, miejscami groźny dla układu pokarmowego. Stąd epickie przemiany osobowości bohaterów, zmiany stron, pokazywanie swojego drugiego i trzeciego oblicza oraz szeroki dyskurs na temat miłości.

Tempo nie siadło, nic podobnego. Po prostu mam nadzieję, że finałowy układ na szachownicy jest zaproszeniem do większego zaangażowania w warstwie polityki i intryg. Wszystko na to wskazuje.

Nie o taką zimę walczyli. Zamiast siedzenia w domowych pieleszach, lizania ran z grzańcem w dłoni i ze śpiewem na ustach, zaczynają się gonitwy i łowy. Nikomu nie trzeba tłumaczyć, że od biegania po pas w śniegu można sobie odmrozić to i owo. A tu jeszcze część postaci chce rozstrzygnąć kto wyżej w tabeli wyników. Tak więc mamy liczne pojedynki z karygodnym ignorowanie...

Jaki jest najlepszy komiks o wikingach? Można by sądzić, że będzie to któraś z europejskich sag takich jak „Thorgal” – którego przygody osobiście bardzo lubię – albo „Vei”, ale nie. To kwestia gustu, ale uważam że „Saga winlandzka” bije je wszystkie na głowę, pokazując że Japończycy nawet w tak odległych im tematach jak ludzi północy czują się jak ryba w wodzie i potrafią stworzyć coś, co na długo zapada w pamięci. Jednym słowem tworząc arcydzieło. To już 3 tom tej serii, a ja nadal chcę więcej.

O tej części możemy dowiedzieć się że:
Anglia, grudzień 1013 roku. Podboje wikingów trwają w najlepsze. Pogoda nie sprzyja Askelladowi i jego drużynie, a Thorkell depcze im po piętach. Morale wśród wojowników spadają, coraz trudniej powiedzieć, kto jest po czyjej stronie i czy w decydującym momencie nie wbije sojusznikowi noża w plecy.

Saga Winlandzka, której trzeci tom mam już za sobą, to świetna opowieść dla wszystkich miłośników komiksów historycznych, fantasy i przygodowych. Coś realistycznego, ale i typowo mangowego. Możecie liczyć więc na niesamowite przygody, które kupią Was od pierwszego rozdziału i nie pozwalają odłożyć komiksu przed finałem. Naprawdę, nie ma się co rozpisywać – debatować nad każdym rysunkiem, czy słowem – przekonajcie się sami.

Jaki jest najlepszy komiks o wikingach? Można by sądzić, że będzie to któraś z europejskich sag takich jak „Thorgal” – którego przygody osobiście bardzo lubię – albo „Vei”, ale nie. To kwestia gustu, ale uważam że „Saga winlandzka” bije je wszystkie na głowę, pokazując że Japończycy nawet w tak odległych im tematach jak ludzi północy czują się jak ryba w wodzie i potrafią...

Jedna z lepszych mang :)

Jedna z lepszych mang :)