Czytając kolejne strony tego reportażu zastanawiałam się, jak to możliwe, że w XXI wieku dochodzi do takich sytuacji. Skąd się bierze przyzwolenie na zło czynione wobec tych, którzy sami bronic się nie mogą. Wobec dzieci, które już dotychczas zostały okrutnie potraktowane przez życie.
Po pierwsze - skąd w człowieku taka fascynacja przemocą? A co najbardziej zaskakuje - wśród sióstr zakonnych, które powinny stanowić przykład, a nie być siłą napędową psychicznego i fizycznego znęcania się nad podopiecznymi. W prezentowanej historii właśnie postawa zakonnic uderza z wielką siłą. Bo żadna z pracujących w ośrodku nie miała na przestrzenie kilkudziesięciu lat odwagi, by wyciągnąć pomocną dłoń do dzieci. Podporządkowywały się patologicznym relacjom i reakcjom. A cierpieli najmłodsi, najsłabsi...
A po drugie - dlaczego nikt z zewnątrz nie zwrócił uwagi na sygnały wysyłane przez dzieci? Bo trudno uwierzyć, że przez tyle lat nikomu nie przyszło na myśl, że w ośrodku dzieje się coś niedobrego. Setki codziennych dramatów w miejscu, gdzie dzieci powinny odnaleźć choć odrobinę normalności, której nie zaznały w rodzinie. Tak łatwo odwrócić wzrok i nie dostrzegać zła, przytłaczającego bezbronnych i skrzywdzonych...
Sam reportaż napisany jest w prosty sposób. Tak, by zaprezentować relacje świadków, podopiecznych, postawy zakonnic i osób, które mogły wpłynąć na ukrócenie cierpień, jednak z pewnych przyczyn nie wypełniły tego zadania.

Brawa dla autorki za odwagę w prezentowaniu trudnego i emocjonalnego problemu oraz świadomą krytykę wobec systemu i instytucji, które zawiodły.

Czytając kolejne strony tego reportażu zastanawiałam się, jak to możliwe, że w XXI wieku dochodzi do takich sytuacji. Skąd się bierze przyzwolenie na zło czynione wobec tych, którzy sami bronic się nie mogą. Wobec dzieci, które już dotychczas zostały okrutnie potraktowane przez życie.
Po pierwsze - skąd w człowieku taka fascynacja przemocą? A co najbardziej zaskakuje -...