"Wszyscy przez lata tkwimy w niewidzialnych klatkach, których pręty zrobione są ze zbrodniczej obłudy."
Jessie Burton - "Miniaturzystka"

To wielkie zakłamanie, ta chorobliwa i jakże zaraźliwa obłuda, gra pozorów niszczy ludzi. Zarówno tych, którzy wobec kogoś są obłudni i zakłamani, jak i tych, którzy są tym jadem, tą społeczną trucizną atakowani.

Niedługo musiałem czekać na kolejną książkę, która ponownie swoją treścią ukaże władzę, jaką nad umysłem wielu ludzi ma opinia publiczna. Ślepa wiara w stereotypy manipuluje jego myślami, jego rozumieniem świata, ludzi i zjawisk w nim zachodzących. Ludzie pozbawieni są własnej wolności w myśleniu. Patrzą na innych i małpują ich zachowanie, starając się naśladować ich poglądy.
Nie tak dawno miałem okazję przeczytać "Dziewczyny, które zabiły Chloe" autorstwa Alex Marwood. Tam społeczność napiętnowała dziewczynki.
Po książce Cobena ponownie przekonałem po raz kolejny się o mocy tak płytkiego, pozbawionego jakiegokolwiek zastanowienia myślenia. Człowiek jako istota rozumna powinien kierować się własnym umysłem. Musi wystrzegać się patrzenia na innych przez pryzmat pozorów, plotek na ich temat, które najczęściej nie mają nic wspólnego z prawdą. Nie trzeba iść za tłumem. Gdzie ta indywidualność, kroczenie własnymi, odrębnymi ścieżkami. Czy życie naprawdę polega na tym, by obrabiać innym, ich cztery litery? Czy na prawdę tym warto się zajmować? Z pewności, bo wtedy nie patrzymy na nasze życie, które na pewno nie jest o wiele lepsze. Każdy ma wady, z którymi powinien się sam borykać, pracować nad nimi. Dlatego właśnie wymyślono tak fajne słowo jak "PRYWATNOŚĆ".
To wszystko idealnie podkreśla tą książka Cobena. Autor prostą, nieskomplikowaną narracją pokazuje swojemu czytelnikowi, jak wielkim niebezpieczeństwem jest oszczerstwo wysnute z palca. Coś takiego potrafi zniszczyć życie, zamienić je w piekło, wystawić certyfikat w oczach innych do końca życia. Głupia cenzurka, którą ktoś komuś przypnie, szufladka, w którą ktoś, kogś wrzuci obezwładnia mnóstwo ludzi. Jak można wierzyć w tak niepotwierdzone brednie, informacje, wypowiedziane bądź napisane od niechcenia. Zamiast sprawdzić jakie jest źródło tych informacji, ludzi zaczynają w to wierzyć, jakby zapisywali się do jakiej nowo objawionej sekty. To choroba umysłu..., to jest jedna z wielu słabości człowieka...

Choć Coben w tej książce mówi o ważnych rzeczach, pozwala refleksyjnie spojrzeć na pewne kwestie naszej codzienności, to mimo wszystko sama treść, plątanie poszczególnych wątków, wyjałowieni jak wydmuszka bohaterowi, puści, bez żadnego charakteru, osobowości, nie zrobili na mniej większego wrażenia. Utonęli w swojej przeciętności. Nawet to, że szybko leci się po poszczególnych stronych, a od rozdziału do rozdziału mija zaledwie moment, nie sprawia, by moje ogólne wrażenie zyskało na jakości.
Rozczarowałem się trochę, gdyż sama średnia ocen, przychylność tak wielu czytelników, sugerowało z góry, że można się spodziewać książki, na miarę tego, co niej mówią. Nie zawsze zachwyt nad książką innych czytelników, pokrywa się z moim, ale nie odradzam nikomu, bo jak widać Coben tą książką wielu zachwycił.
Boję się trochę tego, że moje dobre wrażenie z początku odnośnie jego twórczości, z każdą kolejną książką, będzie zanikać.
Mam nadzieję, że te słowa nie okażą się prorocze...!!!

"Wszyscy przez lata tkwimy w niewidzialnych klatkach, których pręty zrobione są ze zbrodniczej obłudy."
Jessie Burton - "Miniaturzystka"

To wielkie zakłamanie, ta chorobliwa i jakże zaraźliwa obłuda, gra pozorów niszczy ludzi. Zarówno tych, którzy wobec kogoś są obłudni i zakłamani, jak i tych, którzy są tym jadem, tą społeczną trucizną atakowani.

Niedługo musiałem...