Podobno nie ocenia się ksiązki po okładce, jednak w przypadku „Kirke” zasada ta została przeze mnie złamana. Bo przecież obwoluta i okładka to małe dzieła sztuki.
Madeline Miller za bohaterke obrała sobie Kirke, postać dotąd marginalizowaną.
Kirke nie miała w swym boskim życiu łatwo. Jako córce Heliosa postawiono jej zdecydowanie wyższe standardy. Tymczasem tytanka nie była wystarczająco ładna, nie mogła pochwalić się mocami, a do tego głos śmiertelniczki. To wszystko spowodowało że traktowano ja jako kogoś gorszego sortu, była pogardzana w boskiej społeczności, nieakceptowana i wyszydzana przez rodzeństwo, matkę aż wreszcie odrzucona przez samego ojca, którego zasady zdecydowanie różniły się od systemu wartości młodej bogini.
Pragnąc akceptacji i miłości doznaje bolesnego odtrącenia. Zawód miłosny i upokorzenie pobudza w niej chęć zemsty za co ostatecznie zostaje zesłana na wyspę Ajaja, której nie może opuszczać. To co miało być dla niej karą, okazuje się wybawieniem, Circe tam własnie dojrzewa, odkrywa kim jest i osiąga pełnie swoich czarodziejskich mocy.
Historia urzekła mnie niemal od pierwszej strony. Szczególnie spodobało mi się zastosowanie narracji pierwszoosobowej, opowieść stala się swoista autobiografią tytanki. Dzięki temu zabiegowi książka nabrała osobistego i emocjonalnego wymiaru, a my możemy lepiej poznać uczucia i świat wewnętrzny bogini. Dzieki sposobowi opowiadania i magicznemu klimatowi ksiązke czyta się płynnie. Miller świetnie połączyła najważniejsze wątki poruszane w mitologii, uzupełniając luki w historiach, tak by zachować spójność.
Na naszych oczach powstaje Scylla, uczestniczymy w procesie Prometeusza, jesteśmy świadkami narodzin Minotaura, rozmawiamy z Dedalem i tęsknimy za Itaką z Odysem.
Autorka wyrażnie zaznaczyła granicę na lini bogowie-ludzie. Dysonans ukazał bogów jako bezwzględnych, łaknących ofiar, pozbawionych empatii i traktujących ludzi jak zabawki. Ludzie zaś to smiertelne ale jednoczesnie ciekawe świata, odważne i uczuciowe istoty. Kirke pasuje bardziej do tej drugiej grupy. Ludzie tym samym zyskali dzięki niej swojego odpowiednika. Popełniającego błędy, odrzuconego, samotnego ale wciąż próbującego, walczacego o godność, nie pragnącego hołdów i wreszcie stawiającego na swoim.
Autorka nie boi się obnażać wad i słabości bogów i herosów ukazując ich ludzką twarz, szczególnie w pamiec zapada Odyseusz z niemożnością odnalezienia się w spokojnej rzeczywistości Itaki-klasycznym stresem pourazowym.
Sama postac Kirke to nie lada inspiracja. To bohaterka z niezwykłym chartem ducha i odwagą, z podniesioną głową stawia czoła konsekwencjom swoich błędów. Ma w sobie wielkie pokłady miłości której tak jej odmawiano. To właśnie miłośc do syna zdeterminowała ją do walki. Jest w niej tyle samo sprzeczności co w świecie bogów i ludzi. Silna ale wrażliwa, pałająca chęcia zemsty ale i wybaczająca, wreszcie nieśmiertelna ale marząca o śmiertelności. I o tym włsnie jest ta ksiązka o poszukiwaniu tożsamości w okrutnym ale i majestatycznym świecie bogów. O przemianie, nauce pokory i cierpliwości, o dylematach natury moralnej i własnej definicji szczęścia.
To była wspaniała, niezapomniana i intrygująca czytelnicza podróż po mitologicznym świecie bogów, ludzi, herosów i innych legendarnych stworzen. Mimo że porusza znana tematykę to jednocześnie wnosi powiem świeżości, mimo iż mamy do czynienia z rettelingiem. Opis nawoływał „Daj jej się oczarować”i dałam dzięki epatującej z stron pasji. Ksiązka nie jest jednak dla wszystkich jeśli ktos nie lubi mitologii, która nadaje ton całej historii, to ta pozycja nie przypadnie mu do gusty, ale dla całej reszty to obowiązkowa pozycja na półce. A prezentuje się tam pięknie.

Podobno nie ocenia się ksiązki po okładce, jednak w przypadku „Kirke” zasada ta została przeze mnie złamana. Bo przecież obwoluta i okładka to małe dzieła sztuki.
Madeline Miller za bohaterke obrała sobie Kirke, postać dotąd marginalizowaną.
Kirke nie miała w swym boskim życiu łatwo. Jako córce Heliosa postawiono jej zdecydowanie wyższe standardy. Tymczasem tytanka nie była...