Jak dotąd nie byłam przekonana do książek tej autorki - oceniałam je jako niezłe, ale czegoś nieokreślonego im brakowało... "Cała ja" nie odstaje od nich poziomem ani w jedną, ani drugą stronę, a jednak jest w tej historii coś takiego, co niesamowicie mnie ujęło. Chwilami wydawała mi się mocno naciągana, trochę kiczowata, dramatyczna ponad miarę... Miałam wrażenie, że autorka przesadziła, piętrząc tak straszne nieszczęścia, okropne zbiegi okoliczności, byle było tylko bardziej smutno, strasznie, tragicznie i żałośnie...

Tworząc w ten sposób swoją opowieść, autorka bardzo przypomniała mi powieści innej naszej rodzimej pisarki, która tak samo ma tendencje do przesadzania z nieszczęściami, które spotykają bohaterów... I ja zdaję sobie sprawę, że to na ogół nie robi książce dobrze;). Natomiast sama u siebie odkryłam, że mimo tej świadomości czasem właśnie takie żałosne, smutne i tragiczne historie całkowicie rozkładają mnie na łopatki, łamią mi serce i są przyczyną zapuchniętych od parogodzinnego płaczu oczu... A przecież właśnie takich emocji szukam w tego rodzaju książkach.

Mimo, że niejednokrotnie w trakcie czytania nasuwało mi się na myśl: "no nie, to już przesada!", to jednak coraz bardziej emocjonalnie przeżywałam to wszystko, co Docher zgotowała swoim bohaterom... I długo nie mogłam się domyślić, o co tak naprawdę chodzi , chociaż w końcu zaczęłam się domyślać... Uważam też, że "Cała ja" to naprawdę dobra, i nawet oryginalna powieść. Polecam wszystkim płaksom - z pewnością losy Pauli i Mileny wycisną łzy z Waszych oczu:)

Jak dotąd nie byłam przekonana do książek tej autorki - oceniałam je jako niezłe, ale czegoś nieokreślonego im brakowało... "Cała ja" nie odstaje od nich poziomem ani w jedną, ani drugą stronę, a jednak jest w tej historii coś takiego, co niesamowicie mnie ujęło. Chwilami wydawała mi się mocno naciągana, trochę kiczowata, dramatyczna ponad miarę... Miałam wrażenie, że...