Jeśli istnieje sympatyczne postapo, to z pewnością jest to „Świat w pudełku” Katarzyny Rupiewicz. Choć sympatyczność ta de facto okupiona jest scodzienniałą śmiercią na pęczki i mobbingiem w detalach, to jednak czytającemu udziela się nastrój również wtedy, gdy szamani zjeżdżają z ośnieżonej górki na foliach, jednej z „niewielu rzeczy, które przeszłość zostawiła nam w nadmiarze”.

Autorka stworzyła sowizdrzalsko-punkową społeczność, kolorową – słowo „kolorowy” wplata we wstążki, plecaki, farby, stroje, koce – jak bohaterowie „Les Amichaines”, złożoną z nabuzowanych darami carpediemistów wierzących bardziej w siłę nieprzewidywalności niż w swoje moce. Historia, sama w sobie krótka i szybka, ot, trzy potyczki i katastrofa na krzyż, jest suto nastrzyknięta genezami, poprzerastana ciekawymi, rzeczowymi retrospekcjami, skrojona układankowo. W kreacjach Rupiewicz podoba mi się celowość każdego fragmentu, narracyjna gospodarność, a także moje do pisarki zaufanie – pomimo fantazyjnych fryzur, pomimo dodanego do karabinu pluszaka, całość wydaje się szara, szczurza, ciemna, sępia, czyli dokładnie taka, jak ma być. Jak odzierająca puenta.

Jeśli istnieje sympatyczne postapo, to z pewnością jest to „Świat w pudełku” Katarzyny Rupiewicz. Choć sympatyczność ta de facto okupiona jest scodzienniałą śmiercią na pęczki i mobbingiem w detalach, to jednak czytającemu udziela się nastrój również wtedy, gdy szamani zjeżdżają z ośnieżonej górki na foliach, jednej z „niewielu rzeczy, które przeszłość zostawiła nam w...