Postawiłam tą książkę przed sobą na biurku i patrzę w nią. Analizuję po kolei fragmenty okładki, po czym otwieram ją, przerzucając strony. Nie wiem, ile tak siedzę i myślę, choć wydaje mi się to ułamkiem czasu, orientuję się, że mija mi tak prawie cały weekend.
W końcu pomalutku przypominam sobie PO KOLEI wnioski, jakie wyciągnęłam ją czytając...
Nie, ta książka nie przypomina poprzednich tomów.
Nie, ta książka sprawiła, że nie mogę się oderwać.
Nie, ta książka sprawiła, że zaczynam się przejmować losami tych bohaterów bardziej niż zwykle.
Nie, dlaczego oni ciągle po kolei giną!?
Nie, czy na koniec nikt już nie pozostanie, czy co?

Aż wreszcie...
Nie, o takiej trylogii się nie zapomina.
Tak, taka trylogia pozostaje w pamięci na zawsze i nie sądzę, że jeszcze kiedyś jakaś książka wzbudzi we mnie tyle uczuć na raz. Ukłony dla Pani Suzanne Collins. Nie sądzę, że potrafiłabym choć w połowie wymyślić taką trylogię jak ta.

Nie potrzeba więcej słów.
Nie powinno się czytać opinii do tej trylogii.
Co z tego, że ktoś Wam powie co o niej myśli?
Ją t r z e b a po prostu przeczytać.

Postawiłam tą książkę przed sobą na biurku i patrzę w nią. Analizuję po kolei fragmenty okładki, po czym otwieram ją, przerzucając strony. Nie wiem, ile tak siedzę i myślę, choć wydaje mi się to ułamkiem czasu, orientuję się, że mija mi tak prawie cały weekend.
W końcu pomalutku przypominam sobie PO KOLEI wnioski, jakie wyciągnęłam ją czytając...
Nie, ta książka nie...