Księgę cmentarną zaczęłam czytać bez wcześniejszego zapoznania się z jej opisem. Zerknęłam tylko na BLURBa z okładki, który nie mówi zupełnie nic osobie, po raz pierwszy sięgającej po książkę Neila Gaimana i nie zna stylu tego Pana. Było warto go poznać.

Akcja książki toczy się głównie na cmentarzu, zatem nie mogło zabraknąć tu duchów, mrocznego klimatu, tajemnic, mrocznego klimatu, ghuli, nagrobków, wiedźmy i jeszcze odrobiny mrocznego klimatu. A w samym tego środku… dziecko. Chłopiec, który uciekł przed mordercą. Chłopiec, którego domem jest cmentarz, a rodziną… jego mieszkańcy.
Pozbawiony kontaktu ze światem zewnętrznym pobiera nauki od swych kilkuset letnich towarzyszy, poznaje ich historie i nadludzkie umiejętności. Wszystko to, by w przyszłości mógł żyć samodzielnie i stawić czoła oprawcy, który pomimo biegu lat, wciąż go szuka.

Niewątpliwym plusem tej pozycji są postacie. Tak wiele, tak barwne, tak różne. Jako, że bohaterowie pochodzą z różnych epok, mają też różny styl wypowiedzi i światopogląd. Ich obraz dopełniają krótkie i trafne epitafia, dyskretnie wplecione w tekst i równie dyskretnie dodające mu smaczku. Niestety akcja jest przewidywalna , a historia czasami się dłuży. To może być spory cios dla zwolenników wartkiej akcji.

Jeśli ktoś uważa, że takie cmentarne perypetie to niezły czynnik wychowawczy, to śmiało może uznać tę pozycję za książkę dla dzieci. Jak dla mnie to idealna propozycja dla starszej młodzieży i dorosłych. Nieprzypadkowo chyba wyciągnęłam ją z bibliotecznej półki z oznaczeniem „dla dorosłych”.

Zatem, fani morderstw i transcendencji, książka w dłoń!

Księgę cmentarną zaczęłam czytać bez wcześniejszego zapoznania się z jej opisem. Zerknęłam tylko na BLURBa z okładki, który nie mówi zupełnie nic osobie, po raz pierwszy sięgającej po książkę Neila Gaimana i nie zna stylu tego Pana. Było warto go poznać.

Akcja książki toczy się głównie na cmentarzu, zatem nie mogło zabraknąć tu duchów, mrocznego klimatu, tajemnic,...