Wyznaję, że mam do Lodge’a słabość ;) Czytałam „Changing places” wielokrotnie – najpierw w oryginale (według mnie jest różnica), a później po polsku.
W oryginalnej wersji nieustannie zachwycał mnie humor, inteligentnie prześmieszne skojarzenia i język. Nie do końca odnalazłam ten klimat w polskim tłumaczeniu. Jednak i w tej ostatniej wersji – nie oceniając humoru i stylu narracji – książka Lodge’a jest kapitalną ilustracją lat 60-tych w Wielkiej Brytanii i Stanach i to nie tylko światka akademickiego, będącego niejako głównym bohaterem powieści. Dla mnie ilustracja ta była sporym zaskoczeniem. Z polskiej perspektywy mogłoby się wydawać, że wszystko na Zachodzie było lepsze i bardziej nowoczesne niż w siermiężnych, smutnych i biednych czasach komuny w naszym kraju. Stąd zapoznanie się jakie warunki życia i obyczaje panowały w tym czasie w Anglii było niezwykle poznawcze ( i nie chodzi o słynne kurki na ciepła i zimną wodę).
Jeśli coś uwiera mnie w tym opowiadaniu, szczególnie po kolejnych „degustacjach”, to zbyt nachalna agitka rewolucji obyczajowej (czyt. seksualnej), co zmusza do zastanowienia się na ile Lodge był tylko ofiarą/ dzieckiem zmian obyczajowych, a na ile bardziej świadomie brał udział w propagandzie, której celem było przyspieszać te zmiany, które przyniosły również demoralizację. Jak mniemam, ten kto nie czytał musi ocenić to sam. Mimo tego uważam, że to lekka, poprawiająca humor książeczka na lato; do zabrania na plażę, a jeśli pada do zakopania się w śpiwór i pośmiania się przy zamianie miejsc.

Wyznaję, że mam do Lodge’a słabość ;) Czytałam „Changing places” wielokrotnie – najpierw w oryginale (według mnie jest różnica), a później po polsku.
W oryginalnej wersji nieustannie zachwycał mnie humor, inteligentnie prześmieszne skojarzenia i język. Nie do końca odnalazłam ten klimat w polskim tłumaczeniu. Jednak i w tej ostatniej wersji – nie oceniając humoru i stylu...