Hm, trochę mam z tym Brandonem Mullem problem. Z jednej strony jego książki leżą w Empiku na półce w dziale z lekturą dla najmłodszych, a ich jaskrawe okładki sugerują zawartość lekką, przyjemną i niekoniecznie ambitną. Do tego w opisach dowiadujemy się, że główni bohaterowie to nastolatki z gatunku młodszych, cudem przeniesieni do innego świata i oczywiście walczący o jego uratowanie, czyli motyw zgrany przez wszelakiej maści autorów do samego dna – i chyba nawet jeszcze trochę.

A potem zaczynamy lekturę i z pewnym zdziwieniem konstatujemy, że bohaterowie może i mają 13 lat, ale myślą, mówią i zachowują się jak dorośli. Potem widzimy, że wykreowany świat może i jest sztampowy, ale zbudowany konsekwentnie, plastycznie i jakkolwiek dziwnie to zabrzmi, wiarygodnie. Do tego dodajemy wyraziste postaci, które z miejsca wzbudzają naszą sympatię lub antypatię (Copernum anyone?), wielokrotnie akcentowane motywy przyjaźni, poświęcenia i bohaterstwa, które rodzi się w pocie, znoju i krwi. Co do tej ostatniej, jest jej sporo, trup ściele się całkiem gęsto i nie omija tych których zdążyliśmy w międzyczasie polubić. Do tego gdzieś w tle przewijają się motywy niezbyt gorących relacji z rodzicami albo dla odmiany, tęsknoty za szczęśliwym domem.

A wszystko to w towarzystwie ciekawej historii, która jakkolwiek nie powala oryginalnością, jest świetnie skonstruowana, nierzadko zaskakująca, a przede wszystkim wciąga. Tak, zgadza się, po same uszy.

Więc tak jak mówiłem, mam z tym Brandonem problem. Niby nic powinno wskazywać, że jego książki miałyby zainteresować dorosłego, a tymczasem interesują i nawet coś mi mówi, że dorosły znajdzie w nich więcej niż nastolatek. Nie żebym sugerował jakąś szczególną głębię przekazu czy artyzm formy, raczej odświeżenie prostych prawd ta temat tego co jest w życiu ważne i że warto być zawsze przyzwoitym.

Za to Brandonowi dziękuję, podobnie jak dziękowałem Astrid Lindgren za Braci Lwie Serce.

Polecam więc Pozaświatowców, to dobra lektura. Nawet bardzo.

P.S. zyskuje w wersji słuchanej :)

Hm, trochę mam z tym Brandonem Mullem problem. Z jednej strony jego książki leżą w Empiku na półce w dziale z lekturą dla najmłodszych, a ich jaskrawe okładki sugerują zawartość lekką, przyjemną i niekoniecznie ambitną. Do tego w opisach dowiadujemy się, że główni bohaterowie to nastolatki z gatunku młodszych, cudem przeniesieni do innego świata i oczywiście walczący o...