Jeśli ta powieść jest wybitna to ze względu na temat a nie na autorkę. Proza Vreeland jest sensualna i przyjemna, a jednocześnie konkretna, celna. Akuratna. Czyta się ją naprawdę dobrze. Chwyciłam książkę przypadkiem, zastanawiając się, co zacząć czytać, przejrzałam kilka stron i skończyłam ją w jeden wieczór zanim zorientowałam się, co właściwie robię.

Ważniejsza jest jednak Artemizja. Bez wątpienia jedna z największych artystów kultury zachodniej, zapomniana i odkryta, wzniesiona na piedestał i wręcz fetyszyzowana. Co ciekawe, to nie jest książka o samej Atemizji, ale o kobietach. O kobietach w jej życiu, matce i córce, jej modelkach i jej idolkach, o Judycie, Marii Magdalenie, Kleopatrze i Lukrecji, o kobiecie, która pomagała Artemizji zajmować się domem i tej, która rządziła Florencją. Każda ma swoją historię i książka o tym pamięta. Nie mogłam się od niej oderwać, bo to historia, która składa się z innych historii, opowieść o życiu, które przebiega w relacji z innymi, nawet z tymi, który żyli trzysta lat wcześniej. Albo będą żyć trzysta lat po nas. Dlatego jest to powieść przejmująca. Teoretycznie łatwo pisać o wpływie na przyszłe pokolenia, kiedy już się wie, jaką rolę odegra Artemizja w kulturze. Ale Artemizja u Vreeland niczego nie wie i niczego nie jest pewna, a mimo to – ma nadzieję.

Jeśli ta powieść jest wybitna to ze względu na temat a nie na autorkę. Proza Vreeland jest sensualna i przyjemna, a jednocześnie konkretna, celna. Akuratna. Czyta się ją naprawdę dobrze. Chwyciłam książkę przypadkiem, zastanawiając się, co zacząć czytać, przejrzałam kilka stron i skończyłam ją w jeden wieczór zanim zorientowałam się, co właściwie robię.

Ważniejsza jest...