Dorota Terakowska jest jedną z najbardziej cenionych przeze mnie polskich autorek. Po cudownym ,,Ono”, przepięknej ,,Córce czarownic”, rewelacyjnym ,,Tam, gdzie spadają anioły” i bardzo dobrym ,,Władcy Lewawu”, sięgnęłam po ,,Samotność Bogów”.

Główny bohater Jon należy do plemienia Słowian, które przyjęło wiarę chrześcijańską(autorka używa określenia ,,Bóg Dobroci”, ale nie trzeba być Einsteinem, żeby domyśleć się, co miała na myśli). W wieku ośmiu lat chłopiec słyszy jednak głos Światowida, zapomnianego boga, który domaga się od Jona, by go odnalazł. Od tego dnia całe życie Jona będzie podporządkowane podróżom na drugą stronę rzeki, gdzie znajduje się posąg Światowida. Młody Słowianin podróżuje między epokami, spotyka postacie związane z chrześcijaństwem i jest coraz bardziej rozdarty między dwiema wiarami.

Mam mieszane uczucia wobec tej książki. Pierwsza połowa zupełnie mnie nie wciągnęła, nie miałam pojęcia, co autorka chciała przekazać. Po jakimś czasie jednak wciągnęłam się i poczułam klimat tej powieści, parę razy nawet się wzruszyłam. Terakowska potrafi pisać i robi to w sposób poruszający i pochłaniający. Tworzy magiczny klimat, ale opowiada też historię o poszukiwaniu swojej drogi, wątpliwościach oraz o wierze. Na początku ,,Samotność Bogów” brzmiała trochę tak, jakby autorka była neopoganką dążącą do wykorzenienia chrześcijaństwa, ale na szczęście potem obrała bardziej obiektywną drogę. Stworzyła opowieść o tym, czym wiara jest dla człowieka, że może uczynić go lepszym i bogatszym wewnętrznie, ale też skłonić do okrucieństw i nienawiści. Poruszyła też temat przemijania, książkę przenika tęsknota za tym, co minione, a jednocześnie przekonanie o nieuchronności zmian.

Jednak ,,Samotność Bogów” ma też wiele wad, które sprawiają, że oceniam ją najgorzej z przeczytanych przeze mnie powieści Terakowskiej. Po pierwsze, chwilami jest za bardzo moralizatorska i czarno-biała. Po drugie, pisarka ,,zapakowała” do niej tak wiele rzeczy, że chwilami mam wrażenie chaosu. Na trochę ponad dwustu stronach znalazło się miejsce i na podróże w czasie, Jezusa Chrystusa, Joannę D’Arc, Królową Śniegu, przeszczepy(fragmenty o tym brzmiały trochę tak, jakby je napisał jakiś zagorzały przeciwnik tej metody leczenia), palenie na stosach… Niektórym pisarzom poruszanie tak wielu tematów w jednej książce wychodzi świetnie i tworzy wrażenie takiej epickości, natomiast Terakowskiej to nie wyszło, przynajmniej nie w tej książce, i wyglądało to tak, jakby autorka za wszelką cenę chciała udowodnić swoją erudycję. Trzeci minus to niby umiejscowienie akcji w konkretnej rzeczywistości, ale bez zagłębienia się w szczegóły(czy u Słowian istniało pojęcie szamana? Bo nigdy się z tym nie spotkałam). Z tego powodu do tej pory nie wiem, czy autorka chciała stworzyć opowieść osadzoną w konkretnej rzeczywistości historycznej z nutką magii i własnej fantazji, czy historię fantastyczną osadzoną w całkiem fikcyjnym miejscu. Czwarty minus to bardzo płytki wątek miłosny – trzynastolatek zaręcza się z dziewięciolatką, z którą wcześniej prawie nie miał kontaktu, i już na sto procent wie, że będą idealną parą? A jego wyobrażanie sobie jak zacznie jej pożądać za parę lat zalatywało mi pedofilią(mamy tu do czynienia z już dojrzewającym chłopcem i małą dziewczynką, w tym wieku to duża różnica). Postać Gai nie podobała mi się, przez bohaterów była opisywana jako mądra i wyjątkowa, ale z akcji wysuwał się obraz przeciętnej, zapatrzonej w męża żony. W ogóle bohaterowie byli bardziej symbolami niż ludźmi, jedynym z krwi i kości był Ariel i to jego polubiłam.

Po pierwszych kilkudziesięciu stronach spodziewałam się, że wymęczę tę książkę. Na szczęście, myliłam się. Terakowska znów wzbudziła we mnie emocje i refleksje. Jednak wspomniane wyżej wady nie pozwalają mi ocenić jej wyżej. Polecam, ale dla fanów autorki. Na początek znajomości z nią polecam ,,Tam, gdzie spadają anioły” lub ,,Córkę czarownic” – też magia, klimat i nietypowe spojrzenie na chrześcijaństwo, ale znacznie lepiej się to czyta.

,, (…) chwała leży czasem kamieniem na piersi, zamiast cieszyć, a przywilej jest jak korona cierniowa zamiast laurowego liścia.”

Dorota Terakowska jest jedną z najbardziej cenionych przeze mnie polskich autorek. Po cudownym ,,Ono”, przepięknej ,,Córce czarownic”, rewelacyjnym ,,Tam, gdzie spadają anioły” i bardzo dobrym ,,Władcy Lewawu”, sięgnęłam po ,,Samotność Bogów”.

Główny bohater Jon należy do plemienia Słowian, które przyjęło wiarę chrześcijańską(autorka używa określenia ,,Bóg Dobroci”, ale...