Remigiusz Mróz i jego „Testament” to siódmy tom cyklu o Joannie Chyłce i Kordianie Oryńskim. Lekturę zakończyłem w mniej niż 48h, bo:
- leżałem chory w łóżku, więc moje córeczki oszczędziły mi skakania po głowie – mogłem skupić się tylko na książce;
- książka niby ma 536 stron, ale jest pisana dużą czcionką i do tego te ogromniaste marginesy, zwłaszcza dolny, więc objętość jest pozorna;
- to po prostu dobra historia!

REMIGIUSZ MRÓZ - TESTAMENT

„Testament” opisuje kolejną sprawę w karierze Joanny Chyłki i Kordiana Oryńskiego. Do tej pierwszej zgłasza się trochę dupowaty ginekolog (hmm, to chyba nienajlepsze porównanie), który otrzymał pokaźny spadek od pacjentki. Badał ją tylko raz, nie zna kobiety, ale nie znajduje również powodu, żeby spadek odrzucić. W zapisanej w testamencie posiadłości znajduje mocno już nadgniłe zwłoki… tejże pacjentki. Oczywiście nie stawia go to w korzystnym świetle, a jego niewinności ma dowieść Joanna. Jest zdeterminowana tym bardziej, że ginekolog zna sposób, jak wyciągnąć Kordiana z aresztu. W międzyczasie mamy kilka trupów (wszyscy giną w podobny sposób) oraz reprywatyzację warszawskich nieruchomości w tle.

TESTAMENT – MRÓZ W FORMIE

Ciężko mi ocenić czy jest to warsztatowo lepszy czy gorszy tom - nie czytałem wszystkich z serii o Chyłce i Oryńskim. W paru miejscach spotkałem się z opiniami, że niektóre tomy są słabsze, inne lepsze, wychodzę jednak z założenia, że nie o warsztat tu chodzi, tylko o fabułę, realizację pomysłu, o jakieś subiektywne odczucia… „Testament” stoi na wysokim poziomie jeśli chodzi o tempo, narrację, element zaskoczenia i rzucania haczyków, po których łakniemy kolejnych stron.
Językowo? Bardzo dobrze, choć pamiętajmy, że tu akcja napiernicza jak Chyłka w iks piątce, więc językowych zawijańców nie uświadczysz, ale kto zna serię, ten będzie wiedział czego pod tym względem się spodziewać. „Testament” ma jednak dwie podstawowe dla mnie zalety, które szukam w każdej książce: budzi emocje (to dla mnie podstawa i tego szukam zawsze, nie tylko w literaturze) oraz każe czytać dalej – czyli jest po prostu dobrą, wciągającą rozrywką.

CHYŁKA I ZORDON – CIĄG DALSZY TELENOWELI

To co jest magnesem w książkach Mroza to, oprócz po prostu dobrych fabuł, relacje między Joanną a Kordianem. „Testament” gmatwa je jeszcze bardziej, co ma w sobie już nieco z telenoweli, ale w takim dobrym, angażującym znaczeniu. Końcówka to już w ogóle petarda i nie mówię tu o finale prowadzonej sprawy, a o relacjach właśnie. Te wciąż są niedopowiedziane, z mnóstwem podtekstów, chwilowo niby sformalizowane, później znów jakieś rozmyte. Chyłka i Oryński świetnie współgrają i wydaje się, że ta formuła ma szansę jeszcze przetrwać kilka tomów. Wciąż jest coś pociągającego w przepychankach między wulgarną i stopującą Chyłką, a nieco ciapowatym, za to mocno empatycznym i po prostu dobrym Zordanem (tak, Zordanem – przeczytajcie „Testament”, a będzie wiedzieć o co cho).

TESTAMENT – DWA MAŁE ZARZUCIKI

Jeśli miałbym mieć jakieś „ale” to mam dwa. Do postaci i trochę oberwie się… Joannie Chyłce. Przede wszystkim to świetnie skonstruowana, mięsista bohaterka – ciężko znaleźć podobny kobiecy charakter w rodzimej literaturze. Jednak jej cięty jęzor i temperament torpedy, choć może imponować i tak w większości sytuacji jest, to jednak momentami mnie irytował. Z jednej strony rozumiem konwencję i kreację postaci – taka natura Chyłki i nikt, nawet pewnie sam Remigiusz Mróz, nie może już jej zmienić. Z drugiej – nie obraziłbym się, gdyby ciut częściej okazywała swoje ludzkie oblicze, jeżeli jeszcze w ogóle je zachowała. W „Testamencie” bowiem jest jak pieprzony cyborg, 90% rozmów zaczyna od słownych kuksańców (to w najlepszym wypadku) lub po prostu od obrażania i poniżania (i to się nierzadko zdarzało). Jej obcesowość czasami przekraczała wszelkie granice i choć nie można jej odmówić błyskotliwości i intelektu, to w pewnym momencie nieco drażniła mnie jej wiecznie konfrontacyjna, buńczuczna postawa.
Drugie „ale” to okładka - tej książki, jak i całej serii. No nie podobają mi się. Wiem, że ma być prawniczo i amerykańsko, ale niestety jakoś ta stylistyka wychodzi nieco przaśnie i moim zdaniem zlepek stockowych fotek przypomina raczej okładki powieści o wilkołakach dla nastolatek. W podobnym charakterze, również z Czwartej Strony wyszła „Furia” Michała Larka, która jest początkiem sagi „Dekada” – u niego jednak zrezygnowano z trochę surrealistycznych fotomontażów na rzecz jednej, męskiej postaci na okładce. Całość wychodzi dużo bardziej stylowo.

REMIGIUSZ MRÓZ TO I TAK KOZAK

To jednak drobiazgi, a może zwykłe czepialstwo. „Testament” to kolejna bardzo dobra książka i gdy słyszę z kilku stron, że Remigiusz Mróz ociera się o grafomanię, to mogę tylko uśmiechnąć się pod nosem, Remigiusz, na pewno świadom swojego talentu, parsknąć znad kolejnego maszynopisu, w wydawnictwie zaś pewnie słychać gromki śmiech tuż po logowaniu się na konta bankowe. Oczywiście - zdarza się, że wysokie wyniki sprzedażowe nie są wyznacznikiem talentu (czasem marnego) autora, jednak w przypadku Mroza wszystko jest na swoim miejscu. Świetnie się sprzedaje, bo po prostu jest świetnym, konsekwentnym i pracowitym gościem, który potrafi pisać zgodnie z dzisiejszymi trendami. Tyle.

Luźne zapiski:
- kilka razy w książce pojawia się zwrot „wydął/wydęła wargi” i choć spotkałem się z tym oczywiście w innych książkach, to zawsze zastanawiałem się, jak wyglądają wydęte wargi. Czy są jakoś wykrzywione, złożone jak do całusa, czy powietrze nabrane do policzków lekko wydyma te wargi…? Czytelnicy, oświećcie mnie, o co chodzi? 
- to samo w przypadku sformułowania „rzucił/rzuciła długie spojrzenie”. Również nieco zgrane sformułowanie, ale jak się nad tym dłużej zastanowić, to… co ono w ogóle oznacza? Czy to patrzenie z daleka, czy przez dłuższy czas, czy jakieś takie spod półprzymkniętych powiek?
- Kordian, wielki plus za słuchanie Willa Smitha. Pierwszą kasetę kupiła mi babcia w 1997 roku (Big Wille Style) i do tej pory mam w aucie kilka jego płyt, kilka składanek i zawsze podczas dłuższych podróży katuję Willa na CD 

Remigiusz Mróz i jego „Testament” to siódmy tom cyklu o Joannie Chyłce i Kordianie Oryńskim. Lekturę zakończyłem w mniej niż 48h, bo:
- leżałem chory w łóżku, więc moje córeczki oszczędziły mi skakania po głowie – mogłem skupić się tylko na książce;
- książka niby ma 536 stron, ale jest pisana dużą czcionką i do tego te ogromniaste marginesy, zwłaszcza dolny, więc objętość...