„Czerwona jaskółka” jest współczesną powieścią szpiegowską kierowaną do mas. Ale czy na pewno? Obawiam się, że nie do końca. Owszem, przeciętny „czytacz”, jak najbardziej zrozumie fabułę, wyciągnie wnioski, ale lektura nie koniecznie sprawi mu przyjemność, gdyż zawiera szereg zawiłości jasnych i dostrzegalnych dla osób zaznajomionych z określoną terminologią. Uważam, że dużo więcej wyniesie z niej czytelnik obeznany z szeroko pojętą sytuacją międzynarodową, polityczną oraz biegły w systemach działania przywołanych w książce krajów.

Na pozycję tę trafiłam za sprawą filmu o tym samym tytule. Gdy dowiedziałam się, że powstał na podstawie książki, postanowiłam wstrzymać się z oglądaniem i zagłębić najpierw w pierwowzorze. No cóż, uważam, że film był dosyć dobry, ale jednak u mnie książka wygrywa. I dodam, że te dwa dzieła luźno łączą się fabularnie. Można powiedzieć, że reżyser jedynie inspirował się książką, gdyż środek ciężkości umieścił w innym miejscu, czego następstwem było też zmienione zakończenie poszczególnych wątków.

„Czerwona jaskółka” to współczesny thriller/sensacja osadzony w czasach Rosji Putina (początki jego prezydentury) – do czego jest szereg odniesień, ale brzmi tak, jakby był osadzony w okresie schyłku ZSRR. To napisana z rozmysłem, z pozoru spokojnie płynąca opowieść, która z biegiem czasu coraz bardziej się zapętla. Przenosimy się w świat dwóch graczy wrogo do siebie nastawionych. Rosyjska agentka wywiadu Dominika Jegorowa, która wbrew własnym przekonaniom (za namową wysoko postawionego wuja) zostaje wyszkolona na zawodową uwodzicielkę, ma zmierzyć się z agentem CIA Nathanielem Nashem, oficerem prowadzącym newralgicznego dla Amerykanów podwójnego szpiega „Marmura”. Ten wątek stanowi główny trzon akcji, na którym opiera się fabuła. Mamy również wątek miłosny, równie ważny dla działań bohaterów, ale mało rozbudowany – z czysto pragmatycznych względów, co jest uzasadnione.

Największym minusem książki jest brak obiektywizmu autora. Z racji tego, że sam, przez długi czas był agentem CIA, do cna nasiąknął ideologią „zachodu”. CIA to sami porządni ludzie. Bywają niechlubne wyjątki, ale to margines. Natomiast Rosjanie – samo zło. No chyba, że szpiegują dla USA – to wtedy inna sprawa ;) Oczywiście ten sam schemat ilustruje zewnętrzne przywary postaci – przystojni i uwodzicielscy Amerykanie kontra nieatrakcyjni Rosjanie. Wydaje mi się, że świat nie jest aż tak czarno biały, ale rozumiem wizję autora. Kolejnym minusem jest zaopatrzenie głównej bohaterki w dar zwany synestezją – patrząc na daną osobę widzi ona kolory/aurę, które pomagają jej określić emocje i intencje danej osoby. Uważam, że ten zabieg był zupełnie niepotrzebny. Owszem, ułatwił autorowi sprawę, ale odrealnił postać. Dużo lepiej wyglądałaby ta bohaterka mając po prostu przeczucie lub instynkt samozachowawczy. No i ostatni minus należy się za przepisy kulinarne na końcu każdego rozdziału – miałam wrażenie, że pochodzą od samego wujaszka Wani, zupełnie zbyteczne, ale co kto lubi.

Dla mnie, plusem jest przede wszystkim klimat – to z prawdziwego zdarzenia powieść szpiegowska poprowadzona na sprawdzonych wzorcach, solidnie. Czuć również to znamienne myślenie z bloku wschodniego, „beton” w czystej postaci, represje, korupcja, którego pozostałości mamy do dzisiaj. Jason Matthews przedstawia nam pracę agentów od podszewki. Oczywiście to nie jest nic innowacyjnego, umówmy się, nikt nie zdradza newralgicznych arkan pracy (szczególnie były agent), ale co nieco interesującego się pojawia. Ciekawość czytania nie opiera się na odkrywaniu tajemnic, które jako czytelnik przeważnie szybko poznajemy (tak było w moim przypadku), a na logicznym przedstawieniu podążania bohaterów do ich odkrycia. Książka klimatem przypomina mi powieści o Kuklińskim, z tym że naszą Dominiką kierowały trochę inne pobudki. Polecam fanom gatunku.

„Czerwona jaskółka” jest współczesną powieścią szpiegowską kierowaną do mas. Ale czy na pewno? Obawiam się, że nie do końca. Owszem, przeciętny „czytacz”, jak najbardziej zrozumie fabułę, wyciągnie wnioski, ale lektura nie koniecznie sprawi mu przyjemność, gdyż zawiera szereg zawiłości jasnych i dostrzegalnych dla osób zaznajomionych z określoną terminologią. Uważam, że...