Długo czyta się książki z trylogii zatytułowanej „ Czerwona jaskółka”. Trzeba uważnie śledzić poczynania poszczególnych agencji, szpiegów, agentów itd. Aby nie zagubić gdzieś chronologii wydarzeń i znaczenia wywiadowczego poszczególnych bohaterów. Powiedzieć, że w tym tomie dużo się dzieje to prawie tak jakby nic nie powiedzieć. Akcja pędzi na łeb, na szyję, napięcie jest niemal namacalne a emocje wręcz buzują. Świat wywiadów i kontrwywiadów jest brutalny, bezkompromisowy, mroczny, diabelski i śmiertelnie niebezpieczny o czym przekonało się wielu bohaterów tej powieści. Zakończenie trochę mnie zaskoczyło i rozczarowało. Fakt, było mocne ale nie po mojej myśli. Chciałam pozytywnego zakończenia losów Dominiki i Nata ale autor zdecydował inaczej. Tak czy inaczej warto czytać.

Długo czyta się książki z trylogii zatytułowanej „ Czerwona jaskółka”. Trzeba uważnie śledzić poczynania poszczególnych agencji, szpiegów, agentów itd. Aby nie zagubić gdzieś chronologii wydarzeń i znaczenia wywiadowczego poszczególnych bohaterów. Powiedzieć, że w tym tomie dużo się dzieje to prawie tak jakby nic nie powiedzieć. Akcja pędzi na łeb, na szyję, napięcie jest...

Bardzo dobra książka, Dużo nazwisk i dużo się dzieje, Agenci, krety, świat wywiadu. I w tym wszystkim historia jaskółki, która dociera na szczyt władzy. Po drodze eliminuje ona wszystkich niewygodnych ludzi. Spodziewałam się innego zakończenia.

Bardzo dobra książka, Dużo nazwisk i dużo się dzieje, Agenci, krety, świat wywiadu. I w tym wszystkim historia jaskółki, która dociera na szczyt władzy. Po drodze eliminuje ona wszystkich niewygodnych ludzi. Spodziewałam się innego zakończenia.

Zakończenie najlepsze z możliwych. Najbardziej żałowałam że Gable tak smutno skończył :(

Zakończenie najlepsze z możliwych. Najbardziej żałowałam że Gable tak smutno skończył :(

Czytało się bardzo dobrze, mimo pewnych wpadek fabularnych. Mam nadzieję, że autorowi nie przyjdzie do głowy pisanie kontynuacji, bo jest ona zwyczajnie bez sensu. To co najbardziej przeszkadzało to ta dosyć specyficzna relacja między dwójką głównych bohaterów, do pewnego momentu im kibicowałem, podświadomie myślałem, że jednak mogą być razem, ale autor jednak chciał inaczej i to było najlepsze moim zdaniem rozwiązanie. Drażnił mnie też wątek polskich konserwatorów zabytków w rezydencji Putina. Myślę, że w tym wypadek autor "wykazał" się wielką naiwnością ale kompletnym niezrozumieniem relacji polsko-rosyjskich. Cykl "Czerwona Jaskółka" nie jest to wielka literatura, ale sprawdza się bardzo dobrze jako rozrywka i myślę, że w takich kategoriach należy te książki traktować.

Czytało się bardzo dobrze, mimo pewnych wpadek fabularnych. Mam nadzieję, że autorowi nie przyjdzie do głowy pisanie kontynuacji, bo jest ona zwyczajnie bez sensu. To co najbardziej przeszkadzało to ta dosyć specyficzna relacja między dwójką głównych bohaterów, do pewnego momentu im kibicowałem, podświadomie myślałem, że jednak mogą być razem, ale autor jednak chciał...

Dobre zakończenie, ale większość treści przegadana i nieco zbyt naiwna.

Dobre zakończenie, ale większość treści przegadana i nieco zbyt naiwna.

Być może się starzeję i po prostu mój czytelniczy organizm zbytnio się przyzwyczaił do tego typu literatury. Wszelką sensacją i powieściami szpiegowskimi zaczytywałem się w czasie studiów i nieco później i być może – przez analogię z przejedzeniem – po prostu się „przeczytałem”. Teraz trudno mi trafić na coś, co by mnie mocniej ekscytowało, od czego nie mógłbym się oderwać. Stąd trzeci tom „Czerwonej jaskółki” niczym mnie nie zaskoczył. Raczej znudził. Fabuła zdecydowanie ciekawsza niż w drugim tomie, ale wielkiego szału nie ma. Gra wywiadów opisana niczym w scenariuszu filmowym, a nie w dobrej powieści. No i te ciągłe kulinaria. Już nie tylko jako zakończenie rozdziałów. W wielu scenach bohaterowie wciąż coś jedzą i jest to dość szczegółowo opisane. Jakiś fetysz autora, czy co? Kładzie to napięcie niemiłosiernie. O ile w klasycznej książce można to łatwo przeskoczyć, w audiobooku już trudniej. Nieco mniej soft porno, niż w części drugiej, co poczytuję na plus. Ja rozumiem, że żadna powieść szpiegowska nie może się obyć (jakoby) bez romansów i scen łóżkowych, ale w tym cyklu odniosłem wrażenie, że i tu autor ma jakąś obsesję. O ile w pierwszym tomie miało to sens, bo w końcu bohaterka jest ową „jaskółką”, co niejako zobowiązuje do tego typu scen, to w kolejnych tomach rozwlekanie opisów łóżkowych fikołków jest bardziej irytujące niż ekscytujące. Zwłaszcza, że autor do opisów takich scen zdecydowanie nie ma drygu.
Odsłuchane, zaliczone. Mam nadzieję, że autorowi nie przyjdzie do głowy jakaś kontynuacja.

Być może się starzeję i po prostu mój czytelniczy organizm zbytnio się przyzwyczaił do tego typu literatury. Wszelką sensacją i powieściami szpiegowskimi zaczytywałem się w czasie studiów i nieco później i być może – przez analogię z przejedzeniem – po prostu się „przeczytałem”. Teraz trudno mi trafić na coś, co by mnie mocniej ekscytowało, od czego nie mógłbym się...

Trzy powieści Jasona Matthewsa z cyklu "Czerwona jaskółka" mają dwie główne zalety czy silne strony. Po pierwsze, wciągająca akcja (mniejsza o jej wiarygodność). Druga - techniczne smaczki, opisy technikaliów działania wywiadu: inwigilacja, gadżety itp. I na tym właściwie lista zalet się kończy.
Oczywiście, to wystarczy, aby spedzić w sumie miłe popołudnie nad jedną czy drugą książką byłego oficera CIA.
I trzecia kończąca część cyklu nie jest wyjątkiem. Może tylko coraz mniej związana z realiami tj. z prawdopodobieństwem. Bo ulokowanie agenta CIA na stanowisku szefa kontrwywiadu Rosji, a jednocześnie jako kochanki Putina, to - przyznajmy - przesada nad przesadami.
Niemniej przeczytałem "Kandydata Kremla" nawet z zainteresowaniem, szczerze ubawiwszy się tym, jak Matthews wyobraża sobie funkcjonowanie aparatu władzy w Rosji. Oczywiście, wtręty robione przez autora z przysłów rosyjskich (cytowanych bez sensu i w dodatku z błędami) trochę irytują, ale można to jakoś znieść.

Trzy powieści Jasona Matthewsa z cyklu "Czerwona jaskółka" mają dwie główne zalety czy silne strony. Po pierwsze, wciągająca akcja (mniejsza o jej wiarygodność). Druga - techniczne smaczki, opisy technikaliów działania wywiadu: inwigilacja, gadżety itp. I na tym właściwie lista zalet się kończy.
Oczywiście, to wystarczy, aby spedzić w sumie miłe popołudnie nad jedną czy...

Delikatnie zaskakujące zakończenie serii.
Osobiście POLECAM, gdyż ta seria ma coś w sobie :)

Delikatnie zaskakujące zakończenie serii.
Osobiście POLECAM, gdyż ta seria ma coś w sobie :)

On zdradza ją, a ona zdradza jego itd., czyli dalsze losy rosyjskiej dziewczyny, wplątanej w romans z agentem CIA, pnącej się w hierarchii rosyjskich służb SWR, przy najwyższym słońcu współczesnej Rosji. Na swój sposób nawet ciekawe, lecz czasami Autor przeciąga i wydłuża swoją powieść. Niemniej trzeba przyznać, że mimo wielu zapisanych kartek, książkę czyta się bardzo dobrze i polecam ją osobom, które przeczytały poprzednie części, jako zamknięcie historii o Dominice Jegorowej.

On zdradza ją, a ona zdradza jego itd., czyli dalsze losy rosyjskiej dziewczyny, wplątanej w romans z agentem CIA, pnącej się w hierarchii rosyjskich służb SWR, przy najwyższym słońcu współczesnej Rosji. Na swój sposób nawet ciekawe, lecz czasami Autor przeciąga i wydłuża swoją powieść. Niemniej trzeba przyznać, że mimo wielu zapisanych kartek, książkę czyta się bardzo...

6/10 awansem za interesujący opis "putinowskiej mafii", która obecnie rządzi Rosją. Proszę nie mylić ze wszystkimi Rosjanami, którzy w opinii autora są głównie ofiarami tego systemu. Co ciekawe, książka napisana prawie 10 lat temu, kiedy jeszcze tego typu sądy wyrażano raczej w gronach ekspertów.
Poza tym niestety jest słabo. Fabuła jest niespójna, jeśli chodzi o proporcje między ważkością tematu a stylem i traktowaniem bohaterów. Mówiąc kolokwialnie - kupy się to nie trzyma. Mimo to, mając na uwadze aktualność oceny realiów politycznych, jakoś przez to przebrnąłem do końca. Ale nie porywa. Dla koneserów ;-)

6/10 awansem za interesujący opis "putinowskiej mafii", która obecnie rządzi Rosją. Proszę nie mylić ze wszystkimi Rosjanami, którzy w opinii autora są głównie ofiarami tego systemu. Co ciekawe, książka napisana prawie 10 lat temu, kiedy jeszcze tego typu sądy wyrażano raczej w gronach ekspertów.
Poza tym niestety jest słabo. Fabuła jest niespójna, jeśli chodzi o proporcje...