„Nasz słownik napęczniał nieznanymi dotychczas wyrazami oraz dziwnymi skrótami przydługich terminów, a słowo "akcja" nabrało rangi słowa naczelnego, dominującego w tym czasie, jaki niektórzy - popełniając pomyłkę naiwnych - zwykli byli nazywać czasem wojennym.”

II wojna światowa to czas, który dla Żydów nie był łatwy. Ale właściwie, to co ja mówię? Ten czas był piekłem. Życie w ciągłym strachu, niepokój o kolejną minutę, godzinę, dobę, kolejny tydzień... Strach o swoje życie, swoich bliskich, znajomych, innych...

To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i muszę się przyznać - żałuję, że nie zrobiłam tego wcześniej. Chociaż.. w sumie to dobrze. Bo może wtedy nie byłabym w stanie do końca zrozumieć sens tamtych czasów, tamtego niepokoju.. także tego, dlaczego powstają takie książki - dlaczego autorzy mają ciągle pisać coś fikcyjnego, skoro prawda czasem jest o wiele.. lepsza? Bardziej chwytająca za serce?

Ida Fink urodziła się w 1921 roku. To izraelska pisarka urodzona w Polsce. Napisała pięć książek, w których porusza tematykę Holocaustu. W 1957 roku wyjechała na stałe do Izraela. Zmarła w wieku 90 lat. Miała męża i córkę.


Wiosna 1941 to zbiór krótkich opowiadań. Po raz pierwszy spotykam się z czymś, co chwyta mnie za serce - przejmuje, ale jednocześnie uszczęśliwia. Przejmuje, że coś takiego się działo, ale uszczęśliwia, że to się skończyło i możemy żyć normalnie.
Przy czytaniu tej książki wpadła mi do głowy pewna myśl. Dlaczego tyle osób odbiera sobie życie? W tamtych czasach bym to zrozumiała, bo prędzej czy później i tak Niemcy by po mnie przyszli. Ale dziś.. Nie ma wojny, wszystko powinno być dobrze, a tyle osób odchodzi...

Ta książka jest wyjątkowa, ponieważ przejmuje, ale jednocześnie zachęca do trzymania się takiego życia, jakie jest. Sprawia, że nie chce się z niego rezygnować. Nie mamy wojny, jesteśmy wolni, a dalej jesteśmy niezadowoleni. Powiem tak. Wydaje mi się, że tamte czasy z naszymi tworzą kontrast, i to całkiem niezły. Nie palą nas, nie strzelają, nie biją, nie wypędzają z mieszkań bo jesteśmy inni... A dalej nie doceniamy życia.
Dlaczego?

Autorka pisze niesamowicie lekko. Pisze tak, że żadne słowo nie ucieka, tylko zostaje w głowie, aż chce się powracać do niektórych opowiadań. Najbardziej podobały mi się: "Jan Krzysztof", które pokazuje, w jakich sytuacjach ludzie czytali książki. "Wiosenny poranek", które okazało się najlepsze. Które najbardziej mnie przejęło i dotknęło tak, że długo po skończeniu tego opowiadania dalej w oczach miałam łzy. "Pies", które idealnie pokazuje okrucieństwo człowieka - w tej kwestii akurat niewiele się zmieniło, co jest smutne. "Aryjskie papiery", które pokazuje, co ludzie musieli robić, żeby mieć szansę na przeżycie.

Wiecie, co jest w tym najlepsze i najsmutniejsze? Że te opowiadaniach jest ukryta prawda. Nie są sztuczne. Autorce udało się uciec z tego okropnego miejsca, ale trzeba pamiętać także o tych, którzy nie mieli tyle szczęścia... Wiosna 1941 to zbiór mocnych, dobrych i przejmujących opowiadań, pokazujące prawdziwość i okrucieństwo wojny. Polecam.

„Nasz słownik napęczniał nieznanymi dotychczas wyrazami oraz dziwnymi skrótami przydługich terminów, a słowo "akcja" nabrało rangi słowa naczelnego, dominującego w tym czasie, jaki niektórzy - popełniając pomyłkę naiwnych - zwykli byli nazywać czasem wojennym.”

II wojna światowa to czas, który dla Żydów nie był łatwy. Ale właściwie, to co ja mówię? Ten czas był piekłem....