Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uśmiechnął się. Wyczułam: to był uśmiech człowieka śmiejącego się wyrozumiale z głupstw dziecka.

Powiesili go na czereśniowej gałęzi, po czym odjechali motocyklem, lżejsi o jeszcze jedną śmierć.

Nasz słownik napęczniał nieznanymi dotychczas wyrazami oraz dziwnymi skrótami przydługich terminów, a słowo "akcja" nabrało rangi słowa naczelnego, dominującego w tym czasie, jaki niektórzy - popełniając pomyłkę naiwnych - zwykli byli nazywać czasem wojennym.

Nam nic nie wolno, nawet kochać się nie wolno, nawet się sobą cieszyć. Nam wolno tylko umierać. W tym wieku, mówi pani. Albo dożyjemy innego?

Ujrzał nagle z bliska wielki, cebulasty zegarek, usłychał cichy brzęk złotej pokrywki. Po białej tarczy sunęło ramię czasu. Spóźnimy się, tato? - usłychał swój głos. I głos ojca: Gdzie tam się spóźnimy, nie bój się, masz całe życie przed sobą...