Po lekturze „Harjunpää i dręczyciel kobiet”, wiedziałam że książki Matti Yrjana Joensuu nie są dla każdego i nie na każdy moment. Zdecydowanie lepiej je się czyta, gdy mamy dobry lub delikatnie refleksyjny nastrój. Nie są dobre dla czytelnika, który ma wyjątkowo zły dzień. Dlaczego? Są ponure i mocne w przekazie, co w drugim przypadku może skutecznie do nich zniechęcić, a byłaby to wielka strata.

Matti pisze dosadnie, bez przesadzonych opisów przyrody czy zbrodni. Treściwie, a zarazem w sposób nasycony emocjami. Sam był policjantem, a pisać zaczął dopiero po przejściu na emeryturę. W jego powieściach praca policyjna nie jest wyciągnięta rodem z CSI. Nie ma magicznie ekspresowych wyników badań, ba, nawet często nie ma szans na jakiekolwiek badania – budżet musi się zgadzać! Klarowne tłumaczenie Bożeny Kojro sprawia, że książkę połyka się w jeden wieczór. Żadnych niedociągnięć, wrażenia sztuczności ani niezrozumienia specyfiki sytuacji. Fani mrocznego kryminału skandynawskiego będą zachwyceni!

Całość recenzji na zukoteka.blox.pl

Po lekturze „Harjunpää i dręczyciel kobiet”, wiedziałam że książki Matti Yrjana Joensuu nie są dla każdego i nie na każdy moment. Zdecydowanie lepiej je się czyta, gdy mamy dobry lub delikatnie refleksyjny nastrój. Nie są dobre dla czytelnika, który ma wyjątkowo zły dzień. Dlaczego? Są ponure i mocne w przekazie, co w drugim przypadku może skutecznie do nich zniechęcić, a...