O Diane Chamberlain słyszałam, że jest królową powieści obyczajowych. Wielokrotnie nagradzana, chętnie tłumaczona, od lat jej nazwisko znajduje się na listach bestsellerów takich tytułów jak „New York Times” czy „USA Today”. Jeszcze jakiś czas temu czytanie powieści obyczajowych uważałam za stratę czasu. No jak to, ja będę czytać powieścidła? Przecież jest tyle ważnych tytułów, które trzeba znać, bo inaczej wstyd, hańba i piekło mnie pochłonie. Na szczęście z tego wyrosłam i przestawiłam się inny tor, całkiem hedonistyczny – czytanie ma sprawiać mi przyjemność. Z tą myślą i nadzieją sięgnęłam po raz pierwszy po Chamberlain.

Lacey O’Neill miała szczęśliwe dzieciństwo, wspaniałych rodziców, starszego brata i przyjaciół. Wszystko runęło w Boże Narodzenie 1990 roku, gdy jej matka została zamordowana. Po jej śmierci Lacey przechodziła trudny okres, fazę niekończącego się buntu, smutek i złość zagłuszała alkoholem i używkami. Mimo to przez dwanaście lat starała się naśladować swoją matkę, która dla wielu była wzorem cnót słynącym z dobrego serca, współczucia i troski o innych. Po tym czasie okazuje się, że Annie O’Neill nie była taka za jaką wszyscy ją uważali. Skrywała mroczne i gorszące tajemnice, a Lacey musiała na nowo stworzyć siebie. Gdy wydawało się, że wychodzi już na prostą, jej życie znowu diametralnie się zmieniło – z dnia na dzień została prawowitą opiekunką jedenastoletniej Mackenzie, córki swojej przyjaciółki. Gdyby tego było mało, dwóch mężczyzn, zupełnie różnych, stara się zbliżyć do Lacey, a każdy z nich z innego powodu.

„Cień matki” to wciągająca historia, zmyślnie poprowadzona, z ciekawie skonstruowanymi bohaterami. Poszczególne elementy zaczynają układać się w całość i najlepszy jest ten moment, kiedy czytelnik doznaje olśnienia i czeka na zakończenie, by przekonać się czy jego przypuszczenia są słuszne. Na kolejnych stronach czekają jeszcze niespodzianki, ale one tylko podkręcają tempo lektury. Tego wszystkiego właśnie oczekuję od dobrej powieści obyczajowej, a „Cień matki” naprawdę mnie porwał. Co za tym idzie, pierwsze spotkanie z Chamberlain na pewno nie było ostatnim.

Karolina Purłan