Jeszcze nie tak dawno wydawało mi się, że współczesna literatura dziecięca nie jest mnie w stanie niczym zaskoczyć. Rzadko przynosiła coś więcej prócz ulotnej rozrywki, a i tak nie raz wątpliwej jakości. Nazbyt często natrafiałem na ckliwe lub patetyczne momenty, jednowymiarowe postacie oraz mało wiarygodne dziecięce sylwetki. Przed czterema miesiącami natrafiłem jednak na "Cudownego chłopaka", który pokazał mi prawdziwe oblicze współczesnych dzieciaków. Niniejsza książka stanowi jej rozwinięcie.

Tym razem chłopiec z anomalią twarzy schodzi na drugi plan, by oddziaływać stamtąd (w mniejszym lub większym stopniu) na pierwszy; przed szereg wychodzą poboczni bohaterowie poprzedniej książki: Julian, Christopher i Charlotte.
Rozdział zatytułowany "Okiem Juliana" przedstawia punkt widzenia chłopca, który wyrządził bohaterowi wiele przykrości i nie odczuwa z tego powodu żadnej skruchy. Poznajemy bliżej rodziców chłopca, usprawiedliwiających zachowanie syna i uniemożliwiających jego wewnętrzną przemianę, oraz kogoś, kto w końcu pozwoli otworzyć mu oczy. "Pluton", to historia Christophera, przyjaciela z dzieciństwa, który rozpoczął nowe życie w innym mieście i przestał wierzyć w starą, wiele kosztującą go niegdyś przyjaźń. "Taniec", to z kolei życie Charlotte i jej nowych koleżanek należących do różnych, nie zadających się ze sobą grup rówieśniczych. Ta historia udowadnia, że przyjaźń nie jedno ma imię i nie warto szufladkować ludzi.

Wcześniejsza książka autorki - od której wszystko się zaczęło - jest w stanie zachwycić niemal każdego. Opisana w niej tragedia, sposób w jaki zmagała się z nią rodzina oraz dojrzewanie jej otoczenia sprawiły, że sprawdziła się nie tylko jako książka dla dzieci. W "3 cudownych historiach" akcenty zostały rozłożone nieco inaczej; opowiadają one przede wszystkim o zwykłych dzieciach i ich małych w naszych oczach, a tak naprawdę dużych, "życiowych" problemach.

Często poruszamy na tym forum temat czytelnictwa oraz tego czy to istotne, co się czyta, gdy się w ogóle czyta. Niniejsza powieść uświadamia, że jak najbardziej tak. Literatura rozrywkowa może i rozwija wyobraźnię dzieciaków, ale nie nauczy ich jak być odważnym i tolerancyjnym; w prawdziwym świecie żadna różdżka, smok, czy drzwi do innego świata im w tym nie pomogą. Dziecięcy świat jest nie mniej brutalny od tego dorosłego i życzyłbym sobie, by każdy młody człowiek, któremu ciężko się w nim odnaleźć, przeczytał tę właśnie książkę.

Jeszcze nie tak dawno wydawało mi się, że współczesna literatura dziecięca nie jest mnie w stanie niczym zaskoczyć. Rzadko przynosiła coś więcej prócz ulotnej rozrywki, a i tak nie raz wątpliwej jakości. Nazbyt często natrafiałem na ckliwe lub patetyczne momenty, jednowymiarowe postacie oraz mało wiarygodne dziecięce sylwetki. Przed czterema miesiącami natrafiłem jednak na...