Mówię sobie — umrę, czytając całą książkę o Chaolu. No nie ścierpię typa, kluski ciepłej, pampucha rozlazłego, no nie dam rady. Potem jednak nachodzi mnie myśl — Dasz radę, nie może być tak źle.

I nie było.
Wieża świtu już od pierwszych stron wnosi powiew świeżości do całej serii Szklanego tronu. W tomie 5,5 Sarah J. Maas pokazuje, że niezmierzone dotąd pokłady cringe'owych teksów można opanować, bohaterów rozwinąć, a ich przeszłość i historię, która na tym etapie uniwersum ani na moment nie może się zatrzymać, urozmaicić do tego stopnia, że wreszcie w pełni pokochamy tych bohaterów.

W porównaniu z poprzednimi tomami z tej serii, Wieża świtu wypada zdecydowanie najlepiej — Chaol i Nesyrn dostali wreszcie przestrzeń na rozwój i wyjaśnienie ich motywacji. Nowi bohaterowie dodali temu wszystkiemu niesamowitego smaczku, a poszerzenie świata i odniesienie do głównego wątku całej tej historii sprawiają, że aż boję zastanawiać się, jak będzie wyglądał finał. Oficjalnie dołączam do grona tych, którzy własną piersią będą bronić Chaola przed śmiercią.

A dlaczego?
Ano dlatego, że jakimś niesamowitym trafem, Mass udało się jednocześnie zrehabilitować tę postać w moich oczach, a także opatrzyć ją genialnym, absolutnie przesłodkim i realistycznym romansem. Uczucie wiążące go z Yrene Towers, ich relacja zarówno na początku jak i na końcu, to płynne złoto doprawione diamentami, spływające po dolinach, które wcześniej spływały cierpieniem. Bo trzeba przyznać, że Wieża świtu potrafi też nieźle dokopać.

Momentami czułam, jak Maas perfidnie gra na moich emocjach, nie siląc się przy tym na jakieś dosadne opisy. W tej części postawiła na proste, krótkie słowa, które wyrażają więcej niż długaśne opisy. Za to ją jednocześnie kocham i nienawidzę.

W całości zdarzyły się momenty przestoju, wprawiające mnie w wątpliwości. Czy ten wątek jest tu potrzebny? Czy naprawdę muszę o tym czytać? Na szczęście nie zdarzało się to zbyt często, a nawet jeżeli, to nie stanowiło ogromnej katastrofy. Ot, jakiś mniej interesujący aspekt historii danego bohatera.

Poza tym? Serdecznie polecam.
Nie tylko dlatego, że ten tom wnosi do całej sagi wiele ważnych faktów, albo dlatego, że bez niego lepiej nie sięgać po zbliżający się finał. Polecam głównie ze względu na tą świeżość, przecudowną historię i Chaola, który ostatecznie jest bardzo smaczną kluseczką :)

Pełna recenzja: https://www.youtube.com/watch?v=uwAqZtwPRH0

Mówię sobie — umrę, czytając całą książkę o Chaolu. No nie ścierpię typa, kluski ciepłej, pampucha rozlazłego, no nie dam rady. Potem jednak nachodzi mnie myśl — Dasz radę, nie może być tak źle.

I nie było.
Wieża świtu już od pierwszych stron wnosi powiew świeżości do całej serii Szklanego tronu. W tomie 5,5 Sarah J. Maas pokazuje, że niezmierzone dotąd pokłady...