Od zawsze, a dokładniej odkąd pamiętam intrygowały mnie stare sprawy kryminalne. Frapowało mnie, jak to możliwe, że jest tak wiele niewyjaśnionych zbrodni oraz nieznalezionych sprawców. Lubiłam też oglądać magazyn kryminalny 997, którego misją była pomoc w odnalezieniu poszukiwanych przestępców i świadków co miało doprowadzić do wyjaśnienia zdarzeń.

Takie samo zadanie, mają funkcjonariusze działający w ramach polskich jednostek Archiwum X, zajmujący się rozwiązywaniem niewyjaśnionych zbrodni. Niestety jak pewnie wiecie takich zbrodni, z niewykrytymi sprawcami jest wciąż bardzo dużo.

Zbiór reportaży „Zbrodnie prawie doskonałe. Policyjne Archiwum X” zawiera zapis szczegółowej i dociekliwej pracy reporterskiej Izy Michalewicz. Dziennikarce udało się dotrzeć do akt opisywanych spraw, ale również do policjantów, świadków i rodzin ofiar. Dzięki temu autorka stworzyła trzymające w napięciu, szczegółowo opisane reportaże, w których ujawnia metody działania zarówno morderców, jak i policji, prokuratury, sądów. Niestety wiele z tych działań pozostawia wiele do życzenia. Iza Michalewicz stara się w swojej publikacji, przedstawić motywy i okoliczności, które doprowadziły sprawców do tego by odebrali komuś życie. Myślę, że właśnie ten psychologiczny aspekt książki, jest jej najmocniejszą stroną.

Iza Michalewicz opisuje sprawy trudne, drastyczne, z drugiej strony jednak robi to w sposób niezwykle empatyczny i mimo, że wprowadza nas czytelników z butami w czyjąś tragedię, nie pozbawia jej resztek intymności. Co jest uważam niezmiernie istotne.

Autorka w swojej książce przedstawiła sprawy, które w swoim czasie były niezwykle medialne i które do tej pory budzą wielkie zainteresowanie, jak choćby zabójstwo Jaroszewiczów. Inne przez wiele lat pozostawały w cieniu policyjnych archiwów, jak na przykład morderstwo młodej dziewczyny w Zakopanem. Do czasu.

Te zbrodnie z pozoru są zupełnie różne. Łączy je jednak fakt, że ich sprawcy długo pozostawali nie wykryci. Często działo się tak, na skutek błędów policji, prokuratury i sędziów. Dzięki policjantom z Archiwum X, bliscy ofiar mogą choć częściowo odnieść ulgę. Zamknąć wraz z osądzeniem winnych pewien etap swojej żałoby.

Na dodatkową uwagę zasługują drugoplanowi, albo nawet trzecioplanowi bohaterowie tych reportaży. Są nimi policjanci Archiwum X. Często są to ludzie, którzy łączą swoją codzienną służbę z pracą w wydziale. Nie otrzymują za nią też jakiegoś zawrotnego wynagrodzenia. Zdarzają się przypadki, że funkcjonariusze wracają ze swoich emerytur, by poświecić swój czas i swoje ogromne zaangażowanie dla wykrycia sprawców. Trzeba przyznać, że Ci ludzie wykonują kawał dobrej roboty.

Dlatego też, muszę się Wam przyznać, że jak głupio by to nie zabrzmiało, czytanie tej publikacji sprawiło mi wiele satysfakcji. Część z tych spraw zostanie też w mojej pamięci na dłużej.
Bardzo polecam Wam lekturę tej książki. Muszę Was jednak uprzedzić, że nie jest to łatwa i przyjemna pozycja. Zdecydowanie, nie jest to też publikacja dla czytelników o słabych nerwach. Autorka dość obrazowo przedstawia w nich zbrodnie i ich okoliczności. Poza tym opisuje przecież sprawy, które wydarzyły się w rzeczywistości. Trzeba mieć na uwadze też, że nie są to sprawy, wyglądające jak w poczytnych kryminałach. Tu na sprawiedliwość bliscy czekali latami.

www.kochamciemojezycie.blogspot.com

Od zawsze, a dokładniej odkąd pamiętam intrygowały mnie stare sprawy kryminalne. Frapowało mnie, jak to możliwe, że jest tak wiele niewyjaśnionych zbrodni oraz nieznalezionych sprawców. Lubiłam też oglądać magazyn kryminalny 997, którego misją była pomoc w odnalezieniu poszukiwanych przestępców i świadków co miało doprowadzić do wyjaśnienia zdarzeń.

Takie samo zadanie,...