Zbrodnie prawie doskonałe. Policyjne Archiwum X
literatura faktu
384 str.
- Data wydania:
- 2018-02-26
- Data 1. wyd. pol.:
- 2018-02-26
- Liczba stron:
- 384
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788324053346
- Wydawnictwo:
- Znak
- Kategoria:
- literatura faktu
- Tagi:
- archiwum X niewyjaśnione zbrodnie przestępstwo zbrodnia kara literatura polska reportaż policjanci
1 nagroda - Data wydania:
- 2018-02-26
- Liczba stron:
- 384
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788324053346
- Wydawnictwo:
- Znak
- Kategoria:
- literatura faktu
- Tagi:
- archiwum X niewyjaśnione zbrodnie przestępstwo zbrodnia kara literatura polska reportaż policjanci
Lubisz czytać kryminały? To tak jak jeden z policjantów z Archiwum X. W nich prawda zawsze wychodzi na jaw, policjanci wygrywają, a sprawiedliwości staje się zadość.
Ale w prawdziwym życiu nie zawsze tak bywa.
Krakowska sprawa „skóry”, bestialskie morderstwo premiera Jaroszewicza, dziwne „samobójstwo” młodej dziewczyny w Łodzi – te i inne sprawy łączy jedno: ofiarom w brutalny sposób odebrano życie, a sprawcy długo pozostawali lub nadal pozostają nieuchwytni. Gdy działania policji, prokuratury i sądów zawodzą, policjanci z Archiwum X, tajnych zespołów do spraw niewykrytych zabójstw, są dla rodzin ofiar ostatnią nadzieją.
Reporterka Iza Michalewicz jako pierwsza dotarła do akt sądowych, zyskała zaufanie policjantów, świadków i rodzin ofiar. W trzymających w napięciu reportażach, z niezwykłą dbałością o szczegóły, opisuje zbrodnie (prawie) doskonałe. Ujawnia motywacje i metody działania morderców, przybliża sylwetki tych, którzy ich ścigają. I uparcie szuka odpowiedzi na dręczące ją pytanie: czy to możliwe, że o naszym życiu i śmierci, zbrodni i karze nieraz decyduje zwykły przypadek?
Kup książkę
Polecane księgarnie
Pozostałe księgarnie
Informacja
Książki autora
Podobne książki
Recenzje oficjalnych recenzentów
Nie/rozwiązane
Dlaczego? To chyba najważniejsze i najbardziej intrygujące pytanie jakie pojawia się, gdy myślimy o głównym aspekcie zbrodni. Pozbawienia człowieka życia z premedytacją i przekonaniem, coś dziejącego się pozornie daleko od nas, a tak naprawdę mające miejsce bliżej, niż może nam się wydawać. Jednak aby dojść do jakichkolwiek wniosków, najpierw należy znaleźć sprawcę, a to nie jest łatwa sztuka, czasem graniczy wręcz z niemożliwością.
Najlepiej oddają to śledztwa, które nie kończą się w przeciągu tygodnia czy nawet krótszego czasu, ale te trwające latami. Nie tyle porzucane, co odkładane w czasie, gdy inna osoba, a może technologia sprawi, że przestępca wyjdzie na jaw. Między innymi te kwestie poruszane są w książce Izy Michalewicz – „Zbrodnie prawie doskonałe. Policyjne Archiwum X”. Wspomniane w tytule archiwum to właśnie miejsce, gdzie nierozwiązane dotąd sprawy ponownie trafiają do sprawdzenia, dzięki czemu w przeciwieństwie do pierwszego podejścia udaje się oddać należycie sprawiedliwość.
Same pracujące tam osoby zasługują na uwagę. Często są to policjanci, którzy wiążą normalną służbę z pracą po godzinach. Nie jest to służba zbyt dobrze płatna, a przy tym pochłania ogrom czasu. Niektórzy funkcjonariusze wracają z emerytur, by zasilić te niewielkie, ale jakże pożyteczne jednostki. To trudna praca, tylko dla tych, którzy są skłonni się jej poświęcić. Znalezienie zabójcy po latach to wspaniałe doświadczenie, ale stos teczek, które czekają na swoją kolej może przytłoczyć, szczególnie, że personelu jest zazwyczaj jak na lekarstwo.
Iza Michalewicz świetnie oddaje dualizm, trud jaki wiąże się z często straceńczą próbą ponownego zmierzenia się z zagadkami sprzed lat. Dostrzega fatalizm jaki wiąże się z takim zajęciem. Zazwyczaj dostając do ręki pozycję o zbrodniach, można odnieść wrażenie, że wszystko bezwiednie się udaje. Tutaj tak nie jest. Często ogromny wysiłek nie jest wynagradzany, wiele tropów nawzajem się wyklucza i nawet jeśli przeczucie coś sugeruje, bez dowodów nie sposób go potwierdzić.
Autorka nie zadowala się powierzchownymi faktami, niezbędnym minimum z akt i rozmów. Kopie głębiej, zagląda pod skórę. Przypomina w tym Barbarę Seidler i jej reportaże sądowe. Podobnie jak ona poszukuje szerszej perspektywy, większego obrazu, który pomoże nie tyle nawet określić przebieg zbrodni, co środowisko, motywy i psychikę sprawcy. Poszukuje tego mitycznego dlaczego, bodźca wywierającego taki a nie inny efekt.
Widać to w poszczególnych rozdziałach, gdzie wielkie, medialne sprawy przenikają się z mniejszymi, na swój sposób bardziej intymnymi. Michalewicz ma w sobie empatię i determinację, kapitalnie radzi sobie zarówno w systematyzowaniu bałaganu związanego z sprawą Jaroszewiczów, ale też zniknięciem matki z dziećmi w niewielkiej miejscowości. Jej podejście czyni różnicę, pozbawia pancernej szyby oddzielającej nas od tych wydarzeń i pozwala przyjrzeć się im z bliska. Z emocjami pełnymi złości, rozczarowania, ale i współczucia.
Spektrum przytoczonych w książce przedsięwzięć, mnogość perspektyw i wyzierająca prawda, pozbawiona znanej nam telewizyjnej otoczki, to kilka z wielu powodów, dla których warto sięgnąć po „Zbrodnie prawie doskonałe”. To cykl znakomicie napisanych reportaży śledczych, które od taniej sensacji wolą rzetelną i dokładną analizę każdego przypadku. Zwycięstwa są tu pojedyncze, za to zderzenia z niezłomną materią częste. Policjanci przypominają tu ostatnich sprawiedliwych, którzy robią co mogą i próbują nie zatracić się w swoich dociekaniach. Iza Michalewicz pokazała, że rzeczywistość jest o wiele bardziej złożona i atrakcyjna od fikcji. Cieszy to tym bardziej, że ciąg dalszy ma wkrótce nastąpić i jeśli utrzyma poziom tego otwarcia z pewnością nie będzie można tego przegapić.
Patryk Rzemyszkiewicz
5 Popieram
Link do recenzji
709
1
155
Oceny
Dyskusje
Książka na półkach
- 1 272
- 762
- 241
- 94
- 43
- 36
- 15
- 13
- 13
- 10
Wypożycz z biblioteki
Cytaty
Cisza tego domu, przycupniętego pośród niewielkich, zielonych wzgórz Beskidu Wyspowego , przywodzi mu na myśl samotność i opuszczenie. Nie ma w niej nic dobrego.
Zobacz więcejCo wydarzyło się pod koniec podstawówki, że zmieniło Piotra bezpowrotnie? Złamało mu serce i z uczynnego, otwartego i gadatliwego chłopca przeobraziło w wycofanego z życia milczka? Od tamtej...
Rozwiń
Zobacz więcej
Oczy widzą materię, ale serce dostrzega to, co trudno jest utrwalić jako ślad. Lecz bywa od niego ważniejsze. To wszystko w połączeniu z zasadą starożytnej kryminalistyki, że brak dowodów te...
Rozwiń
Zobacz więcej
Opinie [83]
Ksiązka przedtawiająca pracę policjantów z ArchiwumX. Znajdują sie w niej sprawy rozwiązane jaki i takie , które w dalszym ciągu są analizowane przez śledczych. Autorka przenalizowała tysiące akt, aby napisac bardzo rzetelną powieść.
Pokaż mimo toNie za bardzo wiem po co i na co jest ta książka. Stanowi zbiór ciekawostek z wybranych spraw, które w większości na pewno nie są zbrodniami prawie doskonałymi. Opisy są chaotyczne i ciężko przez nie przebrnąć.
Pokaż mimo toPraca samego Archiwum X jest zaledwie liźnięta.
Spodziewałem się znacząco więcej.
Ta książka to dowód, że trzy światy - operacyjny, dochodzeniowy i laboratorium kryminalistyczne - współpracując ze sobą, potrafią zdziałać cuda. Za sprawą logicznej dedukcji i dzięki odważnym decyzjom, drobnymi kroczkami można dojść do prawdy. Choć i to czasem za mało. Niekiedy dziwny traf bywa pomocny, czy też intuicja, choć ta, jak orzekł Eistein, bez myślenia jest...
więcejŚwietnie napisana relacja niewyjaśnionych zbrodni. Szkoda jedynie, że niekótre z nich wciąż czekają na wyjąsnienie.
Pokaż mimo toZnalazłam tu historie, które pobieżnie znałam z prasy, inne były zupełnie nowe. Zaciekawił mnie opis pracy inspektów z Archiwum X i ich metodologia prowadzenia dochodzeń, które wiele lat temu zostały zamknięte.
Pokaż mimo to"Zbrodnie prawie doskonałe. Policyjne Archiwum X" to sprawnie napisany zbiór reportaży o najciekawszych sprawach, którymi zajmowały się, bądź wciąż się zajmują, policyjne jednostki powołane do poszukiwania rozwiązań zagadkowych, dotąd niewyjaśnionych zbrodni. Wiele z nich to sprawy "medialne", głośne, znane mi z innych źródeł, jak prasowe artykuły czy podcasty. Pomimo to,...
więcejKsiążka na parę dni czytania a treść znika w oczach. Kilka historii, niepowiązanych ze sobą w żaden sposób a jednak bardzo interesujących, bo prawdziwych. Życie pisze najlepsze historie a że te tutaj same tragiczne to już inna kwestia. Pozycja dla ludzi dociekliwych, bo w większości omawianych spraw pojawia się kilka niewiadomych, część postępowań finalnie rozwiązana, część...
więcejJedna z lepszych książek które przeczytałam. Wciąga i to bez reszty.
Pokaż mimo toIzę Michalewicz znałam do tej pory jako współautorkę rewelacyjnej biografii Violetty Villas. Tym razem autorka wzięła na warsztat inną tematykę i zajmuje się zbrodniami sprzed lat, odsłaniając przy okazji kulisy działalności tzw. Archiwum X. Nie jest to przyjemna lektura, gdyż opisane zbrodnie są makabryczne, ale uważam, że dobrze, że taka książka powstała. Takie sprawy nie...
więcejW zasadzie reportaż, czyste fakty przedstawione nieco bardziej szczegółowo. Autorka dotarła do bohaterów historii, o których pisze - rodziców, znajomych ofiar, którzy tak długo czekali (bądź, niestety jeszcze czekają), na wyjaśnienie śmierci ich najbliższych oraz do osób bezpośrednio zaangażowanych w poszukiwania zabójców. Dość interesująca, aczkolwiek irytuje, właśnie...
więcej