DOBRY I ZŁA
Katarzyna Michalak miewa tendencje do budowana wyrazistych, aczkolwiek czasami przerysowanych postaci. Po prostu czarni, albo po prostu biali, brak w nich tego odcienia szarości, a przecież nikt z nas nie jest idealny, albo też skrajnie zły. W tej części, jak i zarazem w serii, mamy do czynienia z trójką nad wyraz uczynnych osób, na czele których stoi Nataniel. Ciepły, serdeczny, choć miewający swoje demony przeszłości, które zżerają go od środka. Chociaż momentami naiwny, to chłopak do rany przyłóż stanowiący całkowity kontrast nieznośnej i kierującej się ukrytymi intencjami Oliwii, która mocno działała mi na nerwy. Bohaterowie wypadli po prostu przeciętnie, ale nie kryję, że były takie momenty, kiedy z uwagą przypatrywałam się ich poczynaniom. W szczególności w drugiej połowie.

SENTYMENTALNIE
Nie brak emocji, którymi autorka stara się operować na każdym kroku. Dość często można natknąć się także na odzwierciedlone pytania kotłujące się w umysłach poszczególnych postaci. Obok akcji i dialogów mamy więc szereg wewnętrznych rozterek, nie zawsze spójnych i jednoznacznych. Pierwsza połowa powieści wypadła słabo. Z kolei druga się broni. Jest przyjaźń, zawiść, nienawiść, są wspomnienia przeszłości, jest żal, są uczucia dziecka i jest też miłość. A wszystko to w towarzystwie sentymentalnego tonu, który choć irytujący, ma w sobie coś, czemu nie mogę odmówić ciepła.

TRUDY I NADZIEJE
Podobnie jak i pierwsza część serii, „Pomyk słońca” to ckliwa, ale nieprzesłodzona historia. Bohaterowie muszą mierzyć się z rozmaitymi trudnościami, napotykają na swojej drodze chwile prowokujące do smutku i łez. Nie przeszłam obok nich obojętnie, choć nie przeżywałam ich jakoś specjalnie. Mam wrażenie, że nie angażuję się już w książki pani Michalak w takim stopniu, jak to było kiedyś.

Język powieści – momentami kwiecisty. Na szczęście to określenie raczej odnosi się do opisów, aniżeli dialogów, więc nie będę narzekać.

PODSUMOWANIE
Sięgając po drugi tom trzeba oczywiście poznać uprzednio jedynkę. Myślę, że Ci, którzy dali szansę Gwiazdce z nieba i ukończyli lekturę zadowoleni, teraz mają szansę na podobne wrażenia. Dla mnie kolejny raz było to spotkanie z przeciętną historią, która niekoniecznie mnie wynudziła, ale też na pewno nie zachwyciła. Powiem tak, autorce nie brak ciekawych pomysłów, ale trochę zbyt dużo wkłada pomiędzy nie zbiegów okoliczności i skrajności. Czy przeczytam trzeci tom? Pewnie tak, bo nie lubię niedokończonych serii, choć nie będę liczyć na cuda.

https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2018/04/promyk-sonca-katarzyna-michalak-tom-2.html#more

DOBRY I ZŁA
Katarzyna Michalak miewa tendencje do budowana wyrazistych, aczkolwiek czasami przerysowanych postaci. Po prostu czarni, albo po prostu biali, brak w nich tego odcienia szarości, a przecież nikt z nas nie jest idealny, albo też skrajnie zły. W tej części, jak i zarazem w serii, mamy do czynienia z trójką nad wyraz uczynnych osób, na czele których stoi Nataniel....