"Cały świat czytał Stiega Larssona, potem Jo Nesbo, a teraz nadszedł czas na Remigiusza Mroza". Jeśli na okładce książki widzisz cytat będący wypowiedzią poczytnej amerykańskiej pisarki Tess Gerritsen o takiej treści, masz nadzieję na naprawdę dobry thriller. Po przeczytaniu "Nieodnalezionej" jestem już tylko ciekawa czy Pani Gerritsen wie, że na tej książce znajduje się cytat z przypisywanej jej wypowiedzi, a jeśli wie, to ile dostała kasy żeby to powiedzieć...

Damian i Ewa, para idealna. Znają się już od wielu lat i kiedy Damian postanawia oświadczyć się Ewie, dzieje się im wielka krzywda - nieznani sprawcy gwałcą Ewę a Damiana biją do nieprzytomności. Kiedy w końcu nasz główny bohater odzyskuje świadomość okazuje się że jego ukochana znika jak kamień w wodę. Po latach jego przyjaciel przypadkiem natrafia na ślad Ewy w internecie i od tego momentu Damian sukcesywnie wkręcany jest w "misję ratunkową". Niby będzie szukał narzeczonej, ostatecznie pomoże innej uciśnionej, ta zaś okaże się być jego zaginiona narzeczoną a na samym końcu okaże się że to wszystko blef. A najsmutniejsze dla mnie osobiście w tej książce jest to, że porusza ona bardzo trudnego i ważnego tematu przemocy wobec kobiet, a napisana jest ewidentnie pod komercje. Gdybym była kobietą doświadczającą przemocy, to po przeczytaniu tej książki rzuciła bym nią w autora. Generalnie ok, wiadomo że zdesperowany człowiek, niezależnie czy kobieta czy mężczyzna, gdy dzieje mu się krzywda, zrobi wszystko żeby uwolnić się od gehenny, ale przedstawiony "sposób" wyzwolenia się oprawcy jest tak absurdalny, tak pogmatwany, że aż nieprawdopodobny. Więc jeżeli książka traktuje o tak poważnym temacie, to moim zdaniem powinna być poważniej napisana, a nie jak pierwsza lepsza historyjka.

Na tapetę wrzucę też styl pisarski Pana Mroza. Jak miałam z 15 lat ubzduralam sobie że napisze książkę. Po kilkunastu stronach, gdy przeczytałam je w całości, stwierdziłam, że to raczej przednia komedia i generalnie lepiej żeby tego nikt nie widział, więc zawczasu podarłam rękopis i wyrzuciłam. Przez pierwsze 200 stron "Nieodnalezionej" mialam wrażenie, że czytam książkę napisaną właśnie przez nastolatka. Zauważyłam też kilka nieścisłości, porad dla gospodyń domowych i lokowanie produktu...

Ktoś zapyta: ok, ale to ta książka nie posiada żadnych mocnych stron? Ależ posiada, broni się choćby samą fabułą, tempem akcji, szybkością czytania czy realizmem z jakim Autor opisuje brutalność i motywy którymi się kieruje mąż Kasandry przy zadawaniu jej kolejnych ciosów. I to by było na tyle niestety.

Przeczytałam póki co 3 książki autorstwa Pana Remigiusza Mroza, z czego tylko jedna jest naprawdę warta polecenia. O książkach Pana Remigiusza można powiedzieć tyle dobrego ile złego, bilans na zero. Odbiór może być różny, zależnie od upodobań czytelniczych. Osobiście żałuję, że kupiłam "Nieodnalezioną", zamiast ją od kogoś pożyczyć albo poczekać aż będzie w bibliotece. Fajnie jest przeczytać, ale niekoniecznie posiadać, wątpię że chciałabym kiedykolwiek do niej wrócić.

I wracając jeszcze do cytatu zawartego na okładce książki, dla mnie osobiście, ogromnym nieporozumieniem jest w ogóle porównywać utwory Mroza do dzieł Jo Nesbo czy Stiega Larssona, to jest całkiem inna półka, inny poziom, styl. Tych Panów nie trzeba reklamować ich książki same się bronią, na próżno szukać wad czy niedociągnięć. A Pan Remigiusz, no cóż, ma talent i to duży, ale radziła bym postawić przy pisaniu na jakość, nie na ilość, to wtedy może i jego książki będą bronić się same.

"Cały świat czytał Stiega Larssona, potem Jo Nesbo, a teraz nadszedł czas na Remigiusza Mroza". Jeśli na okładce książki widzisz cytat będący wypowiedzią poczytnej amerykańskiej pisarki Tess Gerritsen o takiej treści, masz nadzieję na naprawdę dobry thriller. Po przeczytaniu "Nieodnalezionej" jestem już tylko ciekawa czy Pani Gerritsen wie, że na tej książce znajduje się...