Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pokonali niespełna trzecią część drogi. Rosez czuł, że jego kompani powoli zaczynają się niecierpliwić. Nagle Amaet, wymijając zręcznie kałuże, spytał: – A znacie dykteryjkę o kaczce i o Sztukmistrzu z Blinubl? – Jakże dykteryjka o kaczce i jakimś kuglarzu może być godna zapamiętania? Rosez, daleko jeszcze? niecierpliwił się Nekam. – Jeszcze kawałek. – No znacie, czy nie znacie? niecierpliwił się Amaet. – Opowiadaj. – Dobra. Pewnego razu do karczmy wchodzi kaczka i wskakuje na zydel przy szynkwasie, po czym zamawia fikołka i śledzia na zagrychę. Karczmarz oczy w słup, ale podaje. Kaczka widząc, że jest zakłopotany, mówi: słuchaj, ja jestem kamieniarzem na pobliskiej budowie i codziennie po robocie będę wpadać na fikołka i śledzika , po czym wychodzi. Tego samego wieczoru do karczmy przyszedł Sztukmistrz z Blinubl, znany z organizowania zapierających dech w piersiach widowisk, znajomy karczmarza. No to karczmarz mu mówi Sztukmistrzu, jutro pod wieczór przyjdzie tu kaczka, która nie dość że po naszemu gada, to jeszcze pije okowitę Przyjdź, porozmawiaj z nią, a będziesz miał widowisko jakiego świat nie widział . Następnego dnia znów pojawiła się owa kaczka, rozumiecie, no i ów Sztukmistrz. Dosiada się on do niej i mówi: jesteś niesamowita, mówisz w naszej mowie, pijesz okowitę, a ja posiadam obwoźny namiot sztukmistrzowski, w którym tysiąc głów się mieści. Przystąp do mnie, a będziesz się kąpać w sławie i dukatach. Kaczka na to: namiot sztukmistrzowski? sztukmistrzowski?, No tak odpowiada Sztukmistrz. Kaczka pyta: Płócienny, w którym siedziska są z drewna, a arena wysypana piaskiem?. No tak odpowiada Sztukmistrz. Kaczka zastanawia się chwilę, po czym kwituje: To na chuj wam kamieniarz?.

Pokonali niespełna trzecią część drogi. Rosez czuł, że jego kompani powoli zaczynają się niecierpliwić. Nagle Amaet, wymijając zręcznie kału...

- Kupiłem talizman – pochwalił się jadący tuż obok Andrzej i pokazał mi wyciągnięte spod płaszcza, zawieszone na łańcuszku metalowe koło wielkości dłoni, z wygrawerowanymi na nim dziwnymi napisami i symbolami. - Przed czym ma chronić? - Kiedy zejdę z drogi na trzęsawisko, to znaki na nim wyryte rozjarzą się. - Och, to bardzo przydatna zdolność - stwierdziłem. – A ja, widzicie, mam magiczne buty, działające w bardzo podobny sposób... - Jak to?! - Ano tak to. Kiedy stąpnę w bagno, zapadają się po cholewki. Zmrużył oczy, potem zrozumiał kpinę i pokręcił głową. - Nic w was nie ma wiary. - Mam mnóstwo wiary dla kupieckiej pomysłowości - odparłem. - I w związku z tym opowiem wam historię. Wyobraźcie sobie, że kiedyś pewien kupiec proponował, że sprzeda mi amulet chroniący przed pociskami. - Coś takiego! I co? - Kazałem mu go założyć i strzeliłem do niego z samopału. - I co?! - A jak sądzicie? - Nie ochronił go – zaryzykował po namyśle. - Zabiliście go? - No, nie przesadzajmy – powiedziałem. - Trzeba potem pisać raporty, tłumaczyć się przed przełożonymi, wyjaśniać... Na co to komu? Postrzeliłem go tylko w dłoń, zresztą nieszkodliwie, bo zaledwie urwało mu mały palec. - Zaledwie – mruknął z przekąsem mój towarzysz. - Sprzedawał potem magiczne obrączki chroniące przed ugryzieniem zwierząt, a brak małego palca był dowodem na ich skuteczność. Andrzej znowu zmarszczył brwi. - A w jakiż niby sposób? - Bo mówił, że akurat na ten palec zapomniał założyć obrączki. Ale że wszystkie pozostałe palce miał w całości, to ludziska mu tym bardziej uwierzyli, że magia działa, i chętnie kupowali te jego pierścionki.

- Kupiłem talizman – pochwalił się jadący tuż obok Andrzej i pokazał mi wyciągnięte spod płaszcza, zawieszone na łańcuszku metalowe koło wie...

Jak się ma wpływ, to trzeba działać. Jak się nie ma, to trzeba akceptować".

Jak się ma wpływ, to trzeba działać. Jak się nie ma, to trzeba akceptować".

Dlaczego z taką łatwością oceniamy życie innych - jakby byli papierowymi postaciami, płaskimi formami wyciętymi z kartonu? Człowiek przecież bardziej przypomina pudełko, w którym są poukrywane różne myśli, emocje, tajemnice".

Dlaczego z taką łatwością oceniamy życie innych - jakby byli papierowymi postaciami, płaskimi formami wyciętymi z kartonu? Człowiek przecież...