Uśmiechem melancholii pożegnałem krótką przygodę z poezją Alfreda de Musseta. Nie zazdrościłem mu bólu zadanego przez uczucia. Nie chciałem przeżywać tych samych cierpień co jego zraniona dusza. Nie potrzebowałem niepokoju i koszmarnej wizji samotności. Chciałem tylko upojenia chwilą, która zamknęła się w jednym krótkim tomiku wierszy. Potrzebowałem gloryfikowanych uczuć aby ze zwielokrotnioną siłą je przeżywać. Chciałem umieć marzyć. Tak jak francuski poeta konstruować dytyramby na cześć emocjonalności i przywoływać napisane przez niego słowa: "Lecz o samej miłości nie wątp ani trochę. Miłość jest wszystkim, miłość to życie wśród słońca, kochać - to punkt najwyższy". Nie wątpię w nią. Wiem, że Musset mówi prawdę a jego dialogi z własnym sercem są mistrzowskimi pokazami wrażliwości. Wiele bym dał za to, aby odczuwać tak intensywnie wszystko co piękne.

Pozostawanie marzeń w opozycji do rzeczywistości jest wdzięcznym tematem każdych rozmyślań. To przy okazji bardzo dobry powód, aby zaangażować się po stronie serca w jego walce z często nudnym realizmem. Marzeniem chyba każdego romantyka jest zaledwie tolerowanie zewnętrznego świata i hołubienie przestrzeni w której rozwijają się emocje. Tak właśnie postępuje francuski poeta. Eksploruje kolejne stany ducha i przekracza granice swych miłosnych pragnień. Skala uczuć jest czymś, co chyba już nie wystarcza jego rozbujanej wyobraźni. On tworzy poza skalą, przemierza najpiękniejsze dni życia, twierdząc że to dar od miłości.

Gdzie można spotkać twórcę tak urokliwych arcydzieł sentymentalizmu? Ja go dostrzegłem na szczycie Jungfrau, kiedy próbował szlachetnych wzruszeń. Widziałem go w Wenecji podczas zmierzchu, gdy zachwycał się najwspanialszymi etapami swego życia. Widywałem tego estetę u stóp Pirenejów, gdzie w cieniu starych klasztornych dzwonnic wspominał Dejanirę. Można go też było podobno spotkać wśród górskich grzbietów Tyrolu, upojonego marzeniami o wolności. Pewne jest to, że myśli tego artysty wędrowały przez wszystkie fazy miłości. Bo miłość stanowi centralny element jego poetyckiego programu.

Studiowanie nieprzewidywalnych uczuć ma też swoje konsekwencje. Musset również tego doświadczył, co widać po jego wewnętrznym rozdarciu. Nie uniknął też oskarżeń o podkradanie romantycznych uniesień George'a Byrona. Jednak nawet gdyby odium emocjonalnego plagiatu zawisło nad nim zbyt wyraźnie, to i tak jestem w stanie potwierdzić niezwykłą subtelność tworzonej przez niego liryki. Roztrwonił dni swojej młodości dla niedościgłej miłości. Rzucił wyzwanie swej ziemskiej powłoce aby ubrany we wzruszenia, stać się jednym z czołowych twórców francuskiego romantyzmu. Zewnętrznie pozował na dandysa, natomiast swym wnętrzem zaświadczył o niezwykłych porywach serca.

Uśmiechem melancholii pożegnałem krótką przygodę z poezją Alfreda de Musseta. Nie zazdrościłem mu bólu zadanego przez uczucia. Nie chciałem przeżywać tych samych cierpień co jego zraniona dusza. Nie potrzebowałem niepokoju i koszmarnej wizji samotności. Chciałem tylko upojenia chwilą, która zamknęła się w jednym krótkim tomiku wierszy. Potrzebowałem gloryfikowanych uczuć...