Książeczka z debiutancką powieścią H. Kanehary jest zgrabna, niepozorna, elegancko wydana i przyozdobiona w ładne stonowane barwy. Już ze skrzydełka spogląda na nas młoda, skromna i nieco posępna Azjatka, jakby chcąc uzmysłowić, iż niebawem wprowadzi nas do świata nostalgii, melancholii i depresyjnych szeptów w głowie.

NIC BARDZIEJ MYLNEGO! Pomimo swojego młodego wieku, japońska autorka stworzyła dzieło przepaskudne! - CUDOWNIE przepaskudne, INTRYGUJĄCO obrzydliwe, ROZKOSZNIE wulgarne, BEZTROSKO obsceniczne, POCIĄGAJĄCO niemoralne i tak naturalistyczne, że wręcz autentyczne. Każda strona powiastki jest przesączona realizmem niezbyt szczęśliwego żywota głównej bohaterki, która miota się - poszukując swojej tożsamości, pomiędzy subkulturą wytatuowanych punków i piercingowców, a subkulturą grzecznych i kulturalnie uczesanych Barbie Girl.

Bohaterka, pisząc poniekąd swoją autobiografię, robi przy tym coś absolutnie godnego uznania, albowiem nie jest to zbyt częsta cecha tego typu gatunków... Jest autentyczna! Na wskroś i do bólu. Nie snuje swej narracji w konwencji Babci Halinki, przestrzegającej wnuczęta przed błędami własnej młodości, nie zarzuca czytelnika anegdotami ani przypowiastkami o dobrze i źle, nie zabrania ani specjalnie nie wdaje się w osądy moralne swych i cudzych czynów. Nie żałuje dokonanych postępków i nie daje po sobie poznać wyrzutów sumienia. Jest przy tym niezmożona w rozdrapywaniu własnych rozterek oraz autentycznie zagubiona w otaczającym ją tragizmie.

Kreowany przez autorkę świat jest opisem staczania się jednostki na dno egzystencji. Dno, jakim jest niezdolność do określenia celu, dla którego się żyje. Szukając tegoż, była Barbie Girl zmaga się z kolejnymi nowymi zjawiskami, które ochoczo poznaje - czerpiąc z nich pełnymi garściami.

W Japonii książka ta została nagrodzona za odwagę, dosadność opisu oraz niekonwencjonalność - w tamtejszych realiach kobieta winna być pełną ogłady, cichą i przymilną kandydatką na dobrą żonę, nie zaś wcieleniem zepsucia, rozpusty i czystego, wyjącego z otchłani umysłu chaosu.

Szczerze polecam tą książkę, chociaż ze względu na pewne warsztatowe niedociągnięcia - jak chociażby swoiste "porzucenie zakończenia" oraz typowo orientalne, niejednoznaczne i mgliste rozważania finałowe (które mogą utrudnić odbiór czytelnikowi zachodniemu, przyzwyczajonemu do jednoznaczności, aksjonormatywnej zero-jedynkowości) książka nie dostanie ode mnie pełnej dziesiątki.
Z drugiej strony oferowanie tego typu ocen w przypadku tak młodej artystki byłoby czymś na znak poddania wiary w jej warsztat czy wręcz obelgą, zarzucającą pisarce, iż nie jest zdolna wznieść się poza już raz postawioną poprzeczkę. DOŚĆ WYSOKO postawioną! :)

Książeczka z debiutancką powieścią H. Kanehary jest zgrabna, niepozorna, elegancko wydana i przyozdobiona w ładne stonowane barwy. Już ze skrzydełka spogląda na nas młoda, skromna i nieco posępna Azjatka, jakby chcąc uzmysłowić, iż niebawem wprowadzi nas do świata nostalgii, melancholii i depresyjnych szeptów w głowie.

NIC BARDZIEJ MYLNEGO! Pomimo swojego młodego wieku,...