Historia Lui to dość krótka powieść, gdyż mieści się na stu stronach z hakiem. Na tak niewielu stronach poznajemy brudny świat wchodzącej w dorosłe życie dziewiętnastolstki. Zauważamy jak bardzo swawolnie podchodzi do wszystkiego. Wpatrzona w chłopaka, o którym nic nie wie, postanawia robić wszystko, aby mu się przypodobać. Nie interesuje ją zbytnio praca, skoro dostaje wszystko od niego lub może kupić ciałem. Kręcą ją piercing, tatuaże oraz sadomasochizm. Zaczyna spożywać coraz więcej alkoholu. Jest świadkiem zbrodni. Życie wydaje się jej łatwe, lecz w krótkim czasie zaczyna ją wciągać w ciemną otchłań i psychicznie przytłaczać.
Książka dwudziestojednoletniej japońskiej pisarki jest napisana dość prostym, mocnym językiem. Może zrazić niektórych często wulgarny opis scen seksu, który zarazem jest wymowny i dający prawdziwy obraz współżycia Lui. Nie ma w nim zbyt dużo romantyzmu, podobnie jak w życiu bohaterki.
Powieść została nagrodzona w 2004 roku najwyższą japońską nagrodą literacką im. Ryonosuke Akutagawy.
Lekturę czyta się bardzo szybko, nie jest wymagająca i spokojnie można pochłonąć ją na raz.

"Zbytnia zachłanność bardzo często prowadzi do tragedii, a mimo to nie potrafimy pozbyć się przyziemnej chęci posiadania ludzi i przedmiotów. W każdym z nas jest coś z sadomasochisty. "

Historia Lui to dość krótka powieść, gdyż mieści się na stu stronach z hakiem. Na tak niewielu stronach poznajemy brudny świat wchodzącej w dorosłe życie dziewiętnastolstki. Zauważamy jak bardzo swawolnie podchodzi do wszystkiego. Wpatrzona w chłopaka, o którym nic nie wie, postanawia robić wszystko, aby mu się przypodobać. Nie interesuje ją zbytnio praca, skoro dostaje...

Czytałam tę książkę jako nastolatka, w tamtym okresie fascynował mnie motyw modyfikacji własnego ciała oraz wszystko co związane z tatuażami i kolczykami, jednak ta książka mimo poruszanych tematów była zwyczajnie nudna i dłużyła mi się. Jest to taka typowa historia o zbuntowanej i znudzonej nastoletniej dziewczynie z motywem wyniszczania własnego ciała.

Czytałam tę książkę jako nastolatka, w tamtym okresie fascynował mnie motyw modyfikacji własnego ciała oraz wszystko co związane z tatuażami i kolczykami, jednak ta książka mimo poruszanych tematów była zwyczajnie nudna i dłużyła mi się. Jest to taka typowa historia o zbuntowanej i znudzonej nastoletniej dziewczynie z motywem wyniszczania własnego ciała.

„Języki i kolczyki" nie jest powieścią, jaka mogła mi przypaść do gustu (od narracji, poprzez klimat, po fabułę),a jednak zdecydowałam się ją przeczytać, a nawet o niej napisać. Wciąż bowiem chodzi mi po głowie to, że właśnie ten tytuł dostał nagrodę im. Ryonosuke Akutagawy, czyli najważniejsze japońskie wyróżnienie literackie. Mało tego! W samej Japonii sprzedano ponad milion jej egzemplarzy. Jest więc ogromnym sukcesem, co wiele mówi o mieszkańcach Kraju Kwitnącej Wiśni.

Hitomi Kanehara opowiada losy znudzonej życiem nastolatki, która szuka silnych wrażeń. Poznaje chłopaka, punka o odstraszającym innych wyglądzie, a im więcej czerwonych flag wokół niego powiewa, tym silniej czuje się z nim związana. Postanawia przekłuć język, by móc go rozepchać, a potem rozciąć. Decyduje się na tatuaż. Uprawia brutalny seks. Zdradza swojego partnera. Fascynują ją modyfikacje ciała oraz ból wszelaki. Pociąga ją wszystko, co zabronione lub piętnowane. Zatraca się w braku uczuć, jaki jedynie silne bodźce mogą zatuszować.

W prozie tej czuć ból typowy dla japońskiej literatury powojennej, którą tak lubię, ale w wydaniu... bardziej i mocniej. Bez ładności i zgrabności. Wszystko ocieka brudem i odpycha. O to w tym chodzi, a jednocześnie właśnie to budzi najwięcej moich pytań. Hitomi Kanehara to autorka współczesna, a jednak tak... oderwana. Tak inna, ale w sposób, którego polubić nie mogę. Tworzony przez nią świat jest ekstremalny i odpychający. Po lekturze czułam się po prostu brudna. A Japończycy w 2004 roku właśnie to pokochali.

przekł. Witold Nowakowski


Jeden plus lektury — mogą ją wrzucić do szufladki #listopadoweopady 🌧️

„Języki i kolczyki" nie jest powieścią, jaka mogła mi przypaść do gustu (od narracji, poprzez klimat, po fabułę),a jednak zdecydowałam się ją przeczytać, a nawet o niej napisać. Wciąż bowiem chodzi mi po głowie to, że właśnie ten tytuł dostał nagrodę im. Ryonosuke Akutagawy, czyli najważniejsze japońskie wyróżnienie literackie. Mało tego! W samej Japonii sprzedano ponad...

"Języki i kolczyki" traktują o niechęci do życia i potrzebie stopniowego wyniszczania własnego ciała, wiążąc te problemy - niestety - z kontrkulturowym stylem życia, seksem sado-maso i modyfikacjami ciała. W efekcie minipowieść Kanehary jest wprawdzie przejmującym zapisem przykrych doświadczeń, z którymi z pewnością może się utożsamiać wiele osób, ale pod względem przesłania nie wykracza poza "nie róbcie tego, dzieciaki!", a w każdym razie ja żadnej głębi tu nie zauważyłem. To kompetentna książka. którą można przeczytać, jeśli uznacie po streszczeniu, że to coś dla was.

"Języki i kolczyki" traktują o niechęci do życia i potrzebie stopniowego wyniszczania własnego ciała, wiążąc te problemy - niestety - z kontrkulturowym stylem życia, seksem sado-maso i modyfikacjami ciała. W efekcie minipowieść Kanehary jest wprawdzie przejmującym zapisem przykrych doświadczeń, z którymi z pewnością może się utożsamiać wiele osób, ale pod względem...

młody byłem jak to czytałem, podobało mi się

młody byłem jak to czytałem, podobało mi się

Lui ma dziewiętnaście lat, pracuję dorywczo, mieszka samotnie. Jej rozrywką są wypady do nocnych klubów, gdzie nawiązuje znajomość z Amą, chłopakiem o rozdwojonym języku. Relacja miedzy tą dwójką szybko się rozkręca, a opiera się na seksie, przemocy, transformacji ciała. Brak wszelkiego sensu, a najbardziej sensu życia, to określa główną bohaterkę.
Bardzo mocna, hedonistyczna, wulgarna, perwersyjna, sadomasochoistyczna książka. Lektura szokuje i zostawia z ogromnym niesmakiem, tym bardziej, że Kanehara, miała zaledwie 21 lat, gdy książka została wydana. Powieść kultowa, odczytywana jako manifest młodego japońskiego pokolenia, nagrodzona najwyższą japońską nagrodą literacką im. Ryonosuke Akutagawy. Brrrr...
Na pewno nie dla każdego, też nie dla mnie.
Bardzo przygnębiająca.
" Zbytnia zachłanność bardzo często prowadzi do tragedii, a mimo to nie potrafimy pozbyć się przyziemnej chęci posiadania ludzi i przedmiotów".

Lui ma dziewiętnaście lat, pracuję dorywczo, mieszka samotnie. Jej rozrywką są wypady do nocnych klubów, gdzie nawiązuje znajomość z Amą, chłopakiem o rozdwojonym języku. Relacja miedzy tą dwójką szybko się rozkręca, a opiera się na seksie, przemocy, transformacji ciała. Brak wszelkiego sensu, a najbardziej sensu życia, to określa główną bohaterkę.
Bardzo mocna,...

Języki i kolczyki to krótki urywek z życia mieszkającej w Japonii Barbie-girl, Lui, którą zafascynował młodociany 'gangster' Arna z rozwidlonym językiem. Staje się on dla niej pewną inspiracją, przez co zaczyna interesować się różnymi formami modyfikacji ciała.

Przyznaję, że najzwyczajnie przepadam za tego typu ludźmi co Lui i Arna więc to chyba dla nich zdecydowałem się dobrnąć do końca tej krótkiej historii. O ile romans pomiędzy tą dwójką zapowiadał się dobrze, to ostatecznie wyszedł może nie średnio, ale dość pospolicie. Sama fabuła jest prosta i dramatyczne zakończenie było w mojej opinii niepotrzebne, ale ogólnie mi się podobało. Głównymi motywami w książce są wyżej wymienione modyfikacje ciała, ale też w mniejszym sadomasochizm i alkoholizm. Niestety żaden z tych tematów nie został szczególnie zgłębiony.


Warto zaznaczyć, że książka została przełożona z angielskiego, a nie japońskiego więc mogła zostać mocno odarta z wielu smaczków, jak to ma zazwyczaj miejsce, gdy tak się dzieje.

Języki i kolczyki to krótki urywek z życia mieszkającej w Japonii Barbie-girl, Lui, którą zafascynował młodociany 'gangster' Arna z rozwidlonym językiem. Staje się on dla niej pewną inspiracją, przez co zaczyna interesować się różnymi formami modyfikacji ciała.

Przyznaję, że najzwyczajnie przepadam za tego typu ludźmi co Lui i Arna więc to chyba dla nich zdecydowałem się...

Wydaje mi się, że rozumiem dlaczego książka dostała nagrodę Akutagawy w 2004 roku, jednak to co w niej doceniono sprawia też, że stała się reliktem swoich czasów. Czasów początku wieku, kategoryzacji młodych ludzi na punków czy metalowców.
Osadzenie akcji w Japonii, z jej specyficzną modą na Barbie-girl czy punków, sprawia, że nigdzie i nigdy nie stanie się równie mocna w wyrazie jak właśnie w oczach Japończyka-mieszkańca japońskiej metropolii- 15 lat temu.
Ze swoim niezrozumiałym dla nas kodem kulturowym, podwójnym tłumaczeniem (w Polsce wydano przekład z angielskiego, a nie bezpośrednio z japońskiego),które odarło książkę w wielu (prawdopodobnie) niuansów i wieloznaczności wciąż czasami pobrzmiewającej w wypowiedziach bohaterów zobaczyliśmy potworka, który niewiele prawdopodobnie miał w sobie z oryginalnego znaczenia.
To prosta do bólu historyjka wykastrowana z pierwotnego znaczenia.

Wydaje mi się, że rozumiem dlaczego książka dostała nagrodę Akutagawy w 2004 roku, jednak to co w niej doceniono sprawia też, że stała się reliktem swoich czasów. Czasów początku wieku, kategoryzacji młodych ludzi na punków czy metalowców.
Osadzenie akcji w Japonii, z jej specyficzną modą na Barbie-girl czy punków, sprawia, że nigdzie i nigdy nie stanie się równie mocna w...

Niesmaczny gniot, bardzo się zawiodłam

Niesmaczny gniot, bardzo się zawiodłam

Co tu dużo mówić? Życie na krawędzi :D!
Nieodpowiednie towarzystwo, ostry seks, używki, brak perspektyw i życie z dnia na dzień bez autorytetów i wszystkim wbrew.
Odradzam naśladować bohaterów, ale do poczytania, jak jedziecie autobusem jak najbardziej :).

Co tu dużo mówić? Życie na krawędzi :D!
Nieodpowiednie towarzystwo, ostry seks, używki, brak perspektyw i życie z dnia na dzień bez autorytetów i wszystkim wbrew.
Odradzam naśladować bohaterów, ale do poczytania, jak jedziecie autobusem jak najbardziej :).