Forresta Gumpa nikomu przedstawiać nie trzeba. Dzięki filmowej adaptacji i fantastycznej roli Toma Hanksa bohater ten na trwałe wszedł do popkultury. Jednak jakoś kontynuacja przygód tego genialnego idioty (czy może zidiociałego geniusza?) nie jest zbyt popularna. Przyznaję, kupiłam tę książkę jeszcze w ubiegłym wieku i od tamtego momentu przeleżakowała sobie pośród innych, czekających na lepsze czasy, książek. W końcu nadeszła jej kolej…Może szału nie było, ale miło spędziłam czas w towarzystwie Forresta i jego syna.

Kłopoty zdają się być specjalnością bohatera. Winston Groom kolejny raz zaserwował czytelnikom miks wydarzeń historycznych, które dzięki obecności Forresta zyskują zupełnie nowy wydźwięk. Myślicie, że wiecie, jak i dlaczego upadł mur berliński? Gucio tam wiecie ;) Muszę jednak przyznać, że tym razem akcja książki nie ma takiej lekkości i świeżości, jak pierwsza część. Czuć pewne zmęczenie materiału, jakby autor zmuszał się do bycia dowcipnym. Inna sprawa, że i kaliber problemów, z jakim przychodzi się zmierzyć Forrestowi jest nieco większy. Pojawiają się praktycznie wszyscy dawni towarzysze Gumpa (jest i Zuzia!) i chcąc nie chcąc znów zostają wplątani w wielkie machinacje Forresta. Spektakularne sukcesy są uwieńczone epickimi katastrofami, a Forrest niczym błędny jeździec Apokalipsy buduje, by huk przy zawaleniu był większy.

Ciekawie zaprezentowana jest również relacja bohatera z synem. I duży, i mały Forrest zaimponowali mi. Zwłaszcza, że początki ich znajomości były trudne.

„Gump i spółka” to świetny czasoumilacz. Ja ze swojej strony chciałam serdecznie podziękować wszystkim niedosłyszącym dziuniom, które piskliwymi głosikami w środkach transportu miejskiego obrabiają tyłki różnym Marynom i Marianom – dzięki wam pozbyłam się oporów i gdy Winston Groom wspiął się na wyżyny absurdu, bez skrępowania parskałam w autobusach i tramwajach śmiechem. Bo było kilka momentów, że płakałam ze śmiechu – i jak dla mnie to był wystarczający powód, by sięgnąć po tę książkę.

Forresta Gumpa nikomu przedstawiać nie trzeba. Dzięki filmowej adaptacji i fantastycznej roli Toma Hanksa bohater ten na trwałe wszedł do popkultury. Jednak jakoś kontynuacja przygód tego genialnego idioty (czy może zidiociałego geniusza?) nie jest zbyt popularna. Przyznaję, kupiłam tę książkę jeszcze w ubiegłym wieku i od tamtego momentu przeleżakowała sobie pośród innych,...