Nie jestem pewna czy potrafię pisać recenzje/opini, a już na pewno będzie się ona różniła od tych, które zauważyłam pod tytułem. Także spróbuję ubrać w słowa to, co czuję i chcę wyrazić.

To już czwarta część przygód Richarda i Kahlan, a zapowiada się, że będzie ich znacznie więcej (wszak mówi o tym sama ilość tomów tej serii i nie tylko). Zdecydowanie cieszy mnie fakt, iż trafił się wreszcie przeciwnik, z którym ciężko toczy się bój. Tylko wpierw musiało się przejść przez prosty schemat: niebezpieczeństwo nr 1 zostało pokonane, ale efektem było pojawienie się niebezpieczeństwa nr 2. Jak można się domyślić, to i numer 2 zostało pokonane, ale w konsekwencji pojawiło się niebezpieczeństwo nr 3, z którym główni bohaterowie borykają się drugi tom, a zapowiada się, że i kolejny będzie dotyczył tej jednej wojny.

Zdecydowany plus za to, że autor stworzył tak groźnego przeciwnika, z którym nie dało się rozprawić na przestrzeni jednego tomu. Bardzo zgrabnie ubrana fabuła w szczegóły i knowania, które łączą się w spójną całość. Obecna potyczka sprawia wrażenie wyścigu, w którym biorą udział dwie strony wciąż się prześcigając. W jednej chwili prowadzą siły dobra licząc, że zamknęli w szachu wroga, ale ten zaraz wyskakuje z przykrą niespodzianką i triumfuje. Następnie jednak zostaje odnalezione przyzwoite wyjście z sytuacji i jednak dobro wygrywa znowu licząc, że pokonało przeciwnika. I tak w kółko. Raz jedna strona, raz druga. Martwi mnie tylko, czy przypadkiem w następnych tomach nie będzie to już zbytnio naciągane i przeciągane. Poczekamy, zobaczymy.

Dość irytującym jest fakt ciągłego przypominania o wyniosłej miłości Richarda i Kahlan. Jako czytelnik doskonale zdaję sobie sprawę i pamiętam, że tych dwojga darzy się uczuciem gorętszym niż można sobie wyobrazić, ale na litość. W pewnym momencie robi się zbyt tęczowo i jednorożcowo, gdy co chwilę widzi się stwierdzenia o wspaniałości drugiej połówki, o kochaniu jej i wielu, wielu innych. Za to niewielki minus.

Jednak przyznam szczerze, że tekst porywa czytelnika i wraz z bohaterami przeżywałam ich przygody. Denerwowałam się, gdy coś nie wyszło, cieszyłam się, gdy coś mnie uradowało i współczułam, gdy była taka potrzeba. Nieraz łapałam się na tym, iż przyspieszałam czytanie i coraz szybciej pochłaniałam tekst chcąc JUŻ, TERAZ, NATYCHMIAST wiedzieć, co się wydarzy, albo jak skończy.

Nie jestem pewna czy potrafię pisać recenzje/opini, a już na pewno będzie się ona różniła od tych, które zauważyłam pod tytułem. Także spróbuję ubrać w słowa to, co czuję i chcę wyrazić.

To już czwarta część przygód Richarda i Kahlan, a zapowiada się, że będzie ich znacznie więcej (wszak mówi o tym sama ilość tomów tej serii i nie tylko). Zdecydowanie cieszy mnie fakt, iż...