"Zaufanie w związku jest jak spadochron. Żaden człowiek o zdrowych zmysłach nie wyskoczy z samolotu bez asekuracji. Dlaczego więc niektórzy ludzie są na tyle głupi, że decydują się na związek, w którym szwankuje tak ważny element? W dodatku naiwnie wierzą, że uda im się bezpiecznie wylądować... Idioci."

Kolejna powieść Martyny Senator na moim koncie i ponownie przyznaję, że to była dobra lektura. Mimo, że fabuła nie jest specjalnie oryginalna i porywająca, (chociaż częściowo sekret Szymona był mimo wszystko zaskoczeniem) to właśnie styl autorki jest tym co do mnie przemawia w 100%. Jej słowa działają jak magnes i trudno mi się oderwać od powieści, choćby nie wiem jak przewidywalna była. Największy problem mam z tym, że wszystko dzieje się za szybko - nie jest to reguła w książkach, która mnie odrzuca, bo czasem "insta-love" mi nie przeszkadza, ale w przypadku Pani Senator, która pisze naprawdę pięknym językiem, pasowałoby mi, żeby ta miłość, o której pisze miała szansę rozkwitnąć, a nie pojawiać się z nikąd. Na potrzeby fabuły jest to także jak narazie najodwazniejsza jej książka, która jednocześnie wciąż zachowuje pewne standardy, będące wizytówką Pani Martyny. Podoba mi się jej spojrzenie na świat, to w jaki sposób kreuje postacie i jak pięknie konstruuje fikcyjne piosenki zarówno do "Z popiołów" jak i "Z otchłani" - życzyłabym sobie, żeby kiedyś przestały być fikcją, bo są naprawdę przepiękne.

"Nie mówią, jak żyć, gdy przychodzi śmierć
Siada na krześle i czeka
Częstuję ją kawą i pytam czy
Mogłaby jeszcze poczekać"

Czekam na więcej Pani Martyno - napewno przeczytam.

"Zaufanie w związku jest jak spadochron. Żaden człowiek o zdrowych zmysłach nie wyskoczy z samolotu bez asekuracji. Dlaczego więc niektórzy ludzie są na tyle głupi, że decydują się na związek, w którym szwankuje tak ważny element? W dodatku naiwnie wierzą, że uda im się bezpiecznie wylądować... Idioci."

Kolejna powieść Martyny Senator na moim koncie i ponownie przyznaję,...