Jeśli tęsknicie za kontaktem z naturą, prostym życiem czy po prostu ciszą i spokojem – koniecznie sięgnijcie po tę pozycję. Kasia Haner już za pomocą kilku słów wyczaruje wam ten sielski klimat. W kilka chwil przeniesie was z wygodnych foteli wprost do malowniczej chatki w głębi lasu – urokliwego miejsca na odludziu, gdzie natura i miłość to siły bliższe i potężniejsze, niż mogłoby się wydawać.

Bohaterem tej klimatycznej powieści jest Jason Parker, któremu bliżej raczej do zagubionego artysty niż tytułowego drwala. Parę lat wcześniej został zdradzony przez swojego przyjaciela i dziewczynę. To wydarzenie mocno go zraniło – stracił zaufanie do ludzi, zaczął się izolować i odpychać od siebie innych. Pełen nienawiści do kłamstwa i obłudy uciekł od betonowego świata wielkiego miasta i zaszył się na odludziu. W swojej samotni w dzikiej puszczy, gdzie mógł w spokoju odkrywać siebie i rozwijać swoją pasję.

Choć Jason chciał odciąć się od ludzi i być zupełnie sam, mając swoje psy za jedynych towarzyszy, nigdy nie wykluczał, że to rozwiązanie kiedyś może przestać mu wystarczać. A nastąpiło to znacznie szybciej, niż początkowo przypuszczał…

Impulsem do zmiany myślenia była niespodziewana wizyta Samanthy Crow, natrętnej dziennikarki (a właściwie stażystki), która uparła się, że przeprowadzi z nim wywiad. Jako tajemniczy artysta, którego prace niemożliwie trudno jest zdobyć, był idealnym materiałem na artykuł, który pomógłby naszej bohaterce wspiąć się po szczeblach kariery.

Ich rozmowa nie przebiegła jednak tak gładko, jak Samantha myślała. Gdy po serii uciążliwych telefonów i maili z prośbą o wywiad wścibska dziennikarka zjawiła się bez zapowiedzi w jego domu, zdenerwowany Jason szybko odprawił ją z kwitkiem.

Przeznaczenie miało jednak wobec tej dwójki inne plany i dość szybko znów skrzyżowało ich drogi. Na skutek drobnego wypadku i niesprzyjającej pogody utknęli razem, zupełnie odcięci od świata. Pełna energii i pasji, ale nieco zakręcona dziewczyna, z wysokimi ambicjami i równie wielką niepewnością, oraz on – milczący samotnik, który nie radzi sobie z ludźmi. Razem na odludziu. Przez kilka dni, które całkowicie odmieniły ich życie.

„Drwal” to kolejna książka w dorobku Kasi Haner, o której było głośno jeszcze zanim się w ogóle ukazała. Choć autorka pisze z Polski, kreuje miejsce akcji tak realistycznie, że aż czuje się powiew tamtejszego powietrza – tak świeżego i innego od tego, co znane.

To pozycja w całości pisana męskim okiem, ale zarazem bardzo delikatna. Jej subtelność przejawia się w opisach przyrody, które skłaniają do głębszej refleksji. Pokazuje drobne rzeczy, które mogą przynieść poczucie szczęścia, jeśli tylko zatrzymamy się na chwilę i zdecydujemy się je dostrzec. Rzeczy, o których na co dzień się nie myśli, jak piękno wschodów i zachodów słońca, zapach ziemi po deszczu, soczysta zieleń liści czy wierność psów.

Tytułowy drwal, snując swoją opowieść, przypomina, że powinniśmy więcej obcować z naturą, doceniać ją i chronić. Ale to nie jedyne, na co zwraca uwagę. Cała książka to jedna wielka niekończąca się sentencja. O miłości, bólu, stracie, zaufaniu, życiu, przyjaźni, wybaczaniu… Jeśli macie ochotę na książkę pełną przemyśleń, to dobrze trafiliście – tutaj jedna złota myśl goni drugą. Nasz drwal płynnie przechodzi od rozważań o zepsutym świecie do tego, co jest w życiu naprawdę ważne; od przeżytej krzywdy do piękna prawdziwej miłości.

Jednak Kasia Haner nie bez powodu nazywana jest królową dramatów. W jej historiach zawsze znajduje się głęboko poranionych bohaterów. Ludzi z problemami, o jakich nie słyszy się na co dzień. Skrzywdzonych tak mocno, że aż dziw bierze, że wciąż walczą. Biorąc to pod uwagę, należy przymknąć oko na ich niektóre nie do końca logiczne zachowania. W „Drwalu” również znajdziecie ludzkie dramaty, jednak w nieco łagodniejszej niż zazwyczaj formie.

Subtelność tej pozycji daje się również wyczuć w opisach scen erotycznych, które pozbawione pikantnych szczegółów, do których wszyscy zdążyliśmy już przywyknąć, mogą wydawać się pobieżne. Nadrabiają to jednak obfitymi opisami uczuć kłębiących się w głównym bohaterze – możliwość zajrzenia do jego głowy podczas tak intymnych sytuacji tylko uwypukla, że tak naprawdę nie o seks tu chodzi. To miłość, która narodziła się z natury i tak jak natura jest potężna, nieposkromiona, nie do zatrzymania, jednocześnie oczywista i zawsze obecna – to ona jest rdzeniem każdej opowieści i to właśnie o tym Kasia Haner chciała nam swoją powieścią przypomnieć.

Katarzyna Kłosowska