Nie będę się tutaj rozpisywała o fabule, ponieważ jest ona taka sama jak w przypadku pierwszej części tylko została ona w całości opowiedziana z perspektywy Jareda. Autorka postanowiła pokazać nam, co w danej sytuacji czuł chłopak, jego przemyślenia, emocje.

Powiem Wam, że sięgając po dopełnienie historii „Dręczyciel" sądziłam, że będzie ona dużo gorsza. Bo w końcu jak może wypaść niemalże kopia na tle oryginału? Raczej kiepsko. Zostałam mile zaskoczona i przyznam, że ta pozycja podobała mi się niemal tak bardzo, jak tom pierwszy. Po tę część sięgnęłam od razu jak tylko przeczytałam „Dręczyciel". Myślałam, że będzie to dla mnie za dużo na raz i w pewnym momencie odłożę ją na jakiś czas, jednak tak się nie stało.

Jak już wspomniałam, w tej części poznajemy tę samą historię, tylko, że z perspektywy Jareda. Mimo iż było to, to samo co znaleźliśmy w „Dręczyciel" to mam wrażenie, że było to zupełnie inne. Sądzę, że stoją za tym wszystkie przeżycia, odczucia, emocje, jakimi autorka obdarzyła Jareda.

Zdecydowanie widać, że Penelope miała pomysł na opisanie wszystkich emocji z perspektywy męskiego bohatera i nie zostało to napisane, że tak powiem „palcem po wodzie" tylko dokładnie i z zaangażowaniem. Autorka nie leje tutaj żadnej zbędnej historyjki. Naprawdę jestem pod wrażeniem, że udało jej się to tak fajnie opisać.

Jared został nam przedstawiony jako chłopak pełen gniewu, frustracji, bólu. Pogubiony i zostawiony przez rodziców. Skazany sam na siebie.... Targają nim demony przeszłości.

Czytając tę książkę, doświadczycie wielu emocji. Myślę, że spodoba się ona dla większości osób, które zaczytują się w tego typu lekturach. Ja, mimo, iż nie mogę się nachwalić tych dwóch książek, po kolejne najprawdopodobniej nie sięgnę. Nie zrozumcie mnie źle, „Dręczyciel" i „Dopóki nie zjawiłaś się ty" naprawdę bardzo mi się podobają, ale historia Tate i Jareda skończyła się dla mnie idealnie i nie potrzebuje kolejnych historii o nich i psucia między nimi. Gdzieś obiło mi się o uszy, że jest kilka tomów tej serii i jeszcze któreś z książek opowiadają o tej dwójce. Dlatego tak jak mówię: dla mnie historia Tate i Jareda zakończyła się idealnie i niech, tak zostanie. Nie odczuwam też potrzeby poznawania historii innych bohaterów (chyba że kiedyś mocno mnie najdzie, to może się skuszę, ale na razie nie planuje sięgać po kolejne tomy tej serii).

Penelope Douglas cechuje się lekkim i przyjemnym w odbiorze językiem. Te pozycje, o których mówię w dzisiejszej opinii, idealne są na jeden góra dwa wieczory. Myślę, że pióro autorki spodoba się dla tych, którzy lubią tego typu książki, a wiem, że trochę takich osób jest. Tak więc jeśli szukacie romansu z wątkiem hate-love to ta pozycja będzie dla was idealna!

~Zaczytana Anielka~
www.zaczytanaanielka.blogspot.com

Nie będę się tutaj rozpisywała o fabule, ponieważ jest ona taka sama jak w przypadku pierwszej części tylko została ona w całości opowiedziana z perspektywy Jareda. Autorka postanowiła pokazać nam, co w danej sytuacji czuł chłopak, jego przemyślenia, emocje.

Powiem Wam, że sięgając po dopełnienie historii „Dręczyciel" sądziłam, że będzie ona dużo gorsza. Bo w końcu jak...