Kiedy Casey Cox znajduje swojego najlepszego przyjaciela zamordowanego, od razu wie, że nie ma sensu wzywać policji. Dziewczyna nie ufa organom ścigania i obawia się, że to ona będzie główną podejrzaną. Zwłaszcza, że na miejscu zbrodni wszędzie są jej odciski palców i DNA. Postanawia więc uciec. Jej tropem rusza wynajęty przez rodzinę ofiary były żołnierz - Dylan. Mężczyzna właśnie został zwolniony z armii, gdzie pracował w wydziale dochodzeniowym, ale zespół stresu pourazowego nie pozwala mu na dalszą służbę.
Mężczyzna od początku jest przekonany o winie Casey, jednak kiedy na jaw wychodzą kolejne nieprawdopodobne fakty, giną kolejni ludzie, a i Casey nie wydaje się być osobą, zdolną do popełnienia brutalnej zbrodni, pojawiają się wątpliwości. W znalezieniu dziewczyny nie pomaga mu też policja, która mimo nawiązanej współpracy, nie chce udostępnić mu całości akt sprawy.
W tym czasie Casey rozpoczyna nowe życie w innym stanie. Znajduje pracę, mieszkanie, zawiera pierwsze przyjaźnie. Angażuje się też w odnalezienie zaginionej nastolatki.

„Dopóki biegnę” to pierwsza część serii If I Run, która składa się z trzech książek o przygodach Casey i Dylana.

W tej książce dużą rolę odgrywa kwestia wiary. Oprócz Casey wszyscy bohaterowie są bardzo wierzący, często rozmawiają o Bogu, przytaczają historie z Biblii i w każdym zdarzeniu, nawet morderstwie, dopatrują się woli Boskiej. Wszystko zmierza też do tego aby nawrócić główną bohaterkę.
Mam mieszane uczucia co do tej powieści. Nie mogę jej odmówić tego, że była dość wciągająca i akcja trzymała mnie w napięciu do samego końca. Ciekawym zabiegiem było wprowadzenie przez autorkę dodatkowego wątku kryminalnego, który rozgrywał się do ostatnich stron powieści i nie pozwalał się oderwać od czytania.
Niestety mam spory problem z bohaterami. Dylana bardzo polubiłam, wydawał mi się profesjonalistą w tym co robił. Naprawdę chętnie czytałam rozdziały napisane z jego perspektywy. Podobało mi się to jak prowadził śledztwo, jak analizował i łączył fakty. Interesujący był też wątek jego zmagań z PTSD.
Natomiast główna bohaterka to porażka. Jest tak przeidealizowana, że aż nie rzeczywista. Autorka zrobiła z niej niemal świętą (naprawdę dobiło mnie, jak z dobroci serca postanowiła posprzątać toaletę na dworcu autobusowym). Ta dziewczyna nie miała praktycznie żadnych wad, no może oprócz słabej wiary, ale i to się na końcu zmienia ;) Dodatkowo w tej swojej dobroci wydawała się bardzo naiwna, żeby nie powiedzieć głupia. Z jednej strony podczas ucieczki robiła wszystko żeby nie rzucać się w oczy, przy czym ładowała się w takie akcje, że ciężko było jej nie zapamiętać. I to właśnie ona zepsuła mi odbiór tej książki.

Kiedy Casey Cox znajduje swojego najlepszego przyjaciela zamordowanego, od razu wie, że nie ma sensu wzywać policji. Dziewczyna nie ufa organom ścigania i obawia się, że to ona będzie główną podejrzaną. Zwłaszcza, że na miejscu zbrodni wszędzie są jej odciski palców i DNA. Postanawia więc uciec. Jej tropem rusza wynajęty przez rodzinę ofiary były żołnierz - Dylan. ...