Włodek Goldkorn mieszka obecnie we Florencji, publikuje we włoskiej prasie i pisze książki. W tej nazywa siebie wędrowcem w przestrzeni i czasie. Wędrówkę po Polsce rozpoczyna w Katowicach, gdzie spędził dzieciństwo, kończy w warszawskim muzeum Polin. Na szlaku są Auschwitz-Birkenau, Bełżec, Sobibór, Treblinka i krótkie wspomnienia wizyt u Marka Edelmana w Łodzi i Warszawie, a także w Drohobyczu Brunona Szulca. Trasę wyznacza własny życiorys oraz przede wszystkim czasy Szoa [takie określenie występuje w polskim tłumaczeniu książki; w literaturze dotyczącej Zagłady terminy Shoah i Holocaust używane są wymiennie].

Wśród wielu refleksji, które towarzyszą autorowi w drodze, tej chyba najważniejszej, jak wyrazić niewyobrażalne, podporządkowane są, na przykład, rozważania na temat stosunku pamięci indywidualnej do zbiorowej. Włodek Goldkorn urodził się siedem lat po wojnie w rodzinie żydowskich komunistów, którzy uciekli przed nazistami do Rosji. Krewnych, którzy pozostali w Polsce bez względu na to, czy byli wyznawcami ortodoksyjnego judaizmu czy w pełni zasymilowanymi intelektualistami bądź przedsiębiorcami, czekał podobny los. W osobistej, rodzinnej pamięci autora ważną rolę odgrywają dwie ciocie. Chajtele uciekając z zagrożonej leśnej kryjówki porzuciła w śniegu niemowlę. Nachcia odrzucając w Auschwitz propozycję matki, aby oddać jej dwuletnią córeczkę i drogę do komory gazowej zamienić na ścieżkę przetrwania, mówiła: to nie jest świat godzien tego, żeby na nim żyć. Z kolei częścią zbiorowej pamięci polskich Żydów jest tragiczne wyznanie artysty Samuela Willenberga, uczestnika buntu w Treblince: Uciekać? Uchodzić? Umykać? Ale dokąd uchodzić? - Nie było dokąd uciekać. I w tym tkwi tragedia polskiego żydostwa - konkluduje autor.

W 1945 roku trzysta tysięcy ocalałych polskich Żydów podjęło decyzję o pozostaniu w ojczyźnie. Po pogromie kieleckim dwieście tysięcy wyjechało z Polski. Czy ojciec Włodka Goldkorna, miłośnik języka jidisz, komunista, który odrzucił ofertę piastowania wysokich stanowisk, nadal wierzył, że jako dziennikarz i aktywista organizacji żydowskich przyczyni się do odtworzenia w Polsce żydowskiego życia? W 1968 roku złudzenia te w pociągu Warszawa-Wiedeń ostatecznie się rozwiały. Pięćdziesiąt lat później na temat wandali, którzy zniszczyli mural poświęcony Markowi Edelmanowi autor usłyszy od pewnej starszej pani: A właśnie, że dobrze zrobili. My mamy swoich bohaterów. Edelmana niech sobie wieszają w getcie.

Dziecko w śniegu, książka oryginalnie adresowana do włoskich czytelników, jest niezwykle inteligentnym, profesjonalnym opisem faktów i ich interpretacji, zarówno wówczas, w czasach niewyobrażalnej tragedii, jak i dzisiaj, gdy pamięć bywa coraz bardziej ułomna, wybiórcza. Podziwiam wrażliwość i empatię autora, umiejętność łączenia osobistych doświadczeń i przemyśleń z problemami uniwersalnymi, także tymi wobec których język normalnej narracji pozostaje bezradny. Sądzę, że także dla polskiego czytelnika jest to lektura obowiązkowa. Przypomina i zmusza do refleksji.

Włodek Goldkorn mieszka obecnie we Florencji, publikuje we włoskiej prasie i pisze książki. W tej nazywa siebie wędrowcem w przestrzeni i czasie. Wędrówkę po Polsce rozpoczyna w Katowicach, gdzie spędził dzieciństwo, kończy w warszawskim muzeum Polin. Na szlaku są Auschwitz-Birkenau, Bełżec, Sobibór, Treblinka i krótkie wspomnienia wizyt u Marka Edelmana w Łodzi i...