34/180/2023
Drugi tom. Bardzo udany. Ciężkie lata 90-te, wysoka przestępczość, finansowa bylejakość i estetyka lat 80-tych wciąż żywa. Ale szczegóły irytują, podobnie jak w tomie pierwszym.
Najpierw przeczytałam, że nad Maltą majaczył całoroczny stok narciarski. Że co, myślę sobie, w 1992 roku? Obstawiałam co najmniej połowę lat 90-tych. Ale sprawdziłam, Internet powiedział, że uroczyste otwarcie miało miejsce 21 lutego 1993 r. Czyli nie miałam racji. Ale autor też nie…
„Pokój był klitką na jakieś sześć na sześć metrów.” Sześć na sześć to trzydzieści sześć. Metrów kwadratowych. Tyle to mają kawalerki, i to nie te patologiczne mikro-apartamenty, tylko klasyczne. Pokój o powierzchni 36m2 to nie żadna klitka, a w bloku można by chyba taki mieć po połączeniu trzech…
Dalej. Przesłuchanie. Podejrzany mówi, skąd pochodzi. Spod Dolska. Policjant dla uściślenia pyta, czy to powiat śremski. Kurde, w 1992 roku??? Ci, którzy operowali powiatami sprzed reformy w 1975 r. to już chyba byli na emeryturze… A do tego przesłuchiwany ma 20 lat i siedem klas podstawówki. Jakoś nie wyobrażam sobie, żeby miał pojęcie o powiatach sprzed prawie 20 lat…
O moich wątpliwościach dotyczących wściekłych psów już pisałam przy okazji pierwszego tomu. Podobnie mam z kebabem. Naprawdę już był taki popularny w 1992 r.? Ale kłócić się nie będę.
I za dużo o bzykaniu, oczywiście trochę dosadniej określanego.
Przypominam, że powieść bardzo dobra. Trzeci tom też przeczytam. Polecam. Nawet z tym powiatem śremskim 😊

34/180/2023
Drugi tom. Bardzo udany. Ciężkie lata 90-te, wysoka przestępczość, finansowa bylejakość i estetyka lat 80-tych wciąż żywa. Ale szczegóły irytują, podobnie jak w tomie pierwszym.
Najpierw przeczytałam, że nad Maltą majaczył całoroczny stok narciarski. Że co, myślę sobie, w 1992 roku? Obstawiałam co najmniej połowę lat 90-tych. Ale sprawdziłam, Internet...

Bardzo fajna seria książek, utrzymana w konwencji lat 90. Lekka i przyjemna, polecam

Bardzo fajna seria książek, utrzymana w konwencji lat 90. Lekka i przyjemna, polecam

,,Przełom lat 80. i 90.
To nowa, bezlitosna rzeczywistość.

W niedbale dotąd prowadzonym śledztwie w sprawie zabójstwa młodej dziewczyny dochodzi do przełomu. Przy okazji wychodzą też na jaw szczegóły śmierci pewnego bardzo dociekliwego dziennikarza...

Komu zależało na tym, by uciszyć ambitnego redaktora?

Podejrzane związki gangsterów, policjantów i biznesmenów są tajemnicą poliszynela. Światem stróżów prawa okazują się rządzić zakulisowe gierki i korupcja. Koszmary, które przytrafiały się dotąd tylko w filmach kryminalnych, nagle staje się realne. Atak na policjanta, porwanie, zabójstwo jego dziewczyny - dla komisarza Harry'ego to wszystko jest boleśnie dotkliiwe. Na domiar złego ktoś czyha na jego życie, pytanie tylko - przyjaciel czy wróg?"

Nie brakuje tu akcji, emocji i wrażeń. Historia jak dla mnie jest trochę pogmatwana, dużo postaci się pojawia. Z biegiem czasu jednak idzie się odnaleźć.
Nie podzielam zdania, że ludzi trzeba zabijać, ale mordercy niestety istnieją.
Czasem pojawia się jakiś trop, który wydaje się rozwiązaniem zagadki, ale czy rzeczywiście zawsze nim jest?

Chyba najbardziej z tego wszystkiego nadal podobał mi się wątek miłosny. Kręcą się wokół siebie i tak naprawdę nic nie robią. Podobało mi się tu jednak to napięcie między nimi. Swoją drogą, kobieta okazuje się twardsza niż się wydawało, nieustraszona. I, co zaskakujące nawet dla mnie, sama chciałabym być taka jak ona, wspaniała Katia.

Wkurzał mnie natomiast motyw alkoholu. Na ogół za picie w pracy się wylatuje a tu nie. Fakt, że nie jestem jakąś zwolenniczką picia i zawsze mnie to denerwuje haha. Trzeba jednak pamiętać, że alkoholizm prowadzi do niebezpiecznych, złych i druzgocących zachowań. Mam tu na myśli scenę z początku książki. Głowa rodziny będąc pod wpływem wbija żonie nóż w brzuch na oczach swojego dziecka. Trauma do końca życia, która zawsze, nawet mimo terapii i wsparcia, gdzieś tam będzie obecna.

Jak mogliśmy się przekonać w I tomie, bohaterowie mają też bzika na punkcie seksu. Przy tym temacie język, którym posłużył się autor, by opisać wszystko, jest nieco ostrzejszy niż przy innych kwestiach. Jeden z komisarzy bodajże, ma niecodzienne sposoby przesłuchiwania podejrzanych, nie patyczkuje się. Potrafi nawet zagrozić śmiercią, jeśli ta druga osoba nie zacznie mówić.

Ogólnie rzecz biorąc książka dobrze napisana, ciekawe wątki. Dosyć ciężkie motywy są tu poruszane, co bardzo sobie cenię i zamierzam sięgnąć po III tom historii jak i inne książki Michała. Zapewne wyciągnęłabym z tej książki więcej, gdybym była w trochę pozytywniejszym miejscu swojego życia, niż jestem obecnie.

Mimo wszystko polecam gorąco :)

,,Przełom lat 80. i 90.
To nowa, bezlitosna rzeczywistość.

W niedbale dotąd prowadzonym śledztwie w sprawie zabójstwa młodej dziewczyny dochodzi do przełomu. Przy okazji wychodzą też na jaw szczegóły śmierci pewnego bardzo dociekliwego dziennikarza...

Komu zależało na tym, by uciszyć ambitnego redaktora?

Podejrzane związki gangsterów, policjantów i biznesmenów są...

Myślałam, że autor rozkręci się w drugim tomie. Niestety zawiodłam się. Wątek kryminalny bardzo słaby, autor skupia się na nałogach policjantów. Książka w mojej ocenie jest chaotyczna.
Ogólnie nie polecam tej powieści.

Myślałam, że autor rozkręci się w drugim tomie. Niestety zawiodłam się. Wątek kryminalny bardzo słaby, autor skupia się na nałogach policjantów. Książka w mojej ocenie jest chaotyczna.
Ogólnie nie polecam tej powieści.

Polskie realia 1992 roku, realistyczne opisy i bohaterowie, świetne dialogi. Nareszcie poznajemy imię i nazwisko Harrego, którego w tej części nie da się nie lubić. Bardzo lubię tę serię :) Może również dlatego, że przypominają mi się lata młodości... Sentymentalnie było wrócić do emocji, jakie towarzyszyły podczas czytania "Pamiętników Anastazji P.", oglądania seriali "Pokolenia" i "Colombo", ekscytacji podczas filmu "Psy" :) Polecam!

Cytat:"Stwierdziłem, że sen to jeden z lepszych leków na rzeczywistość"

Polskie realia 1992 roku, realistyczne opisy i bohaterowie, świetne dialogi. Nareszcie poznajemy imię i nazwisko Harrego, którego w tej części nie da się nie lubić. Bardzo lubię tę serię :) Może również dlatego, że przypominają mi się lata młodości... Sentymentalnie było wrócić do emocji, jakie towarzyszyły podczas czytania "Pamiętników Anastazji P.", oglądania seriali...

Książka podobna do części pierwszej. Trzyma podobny poziom. Prosty język, nieskomplikowana fabuła, polskie realia.

Książka podobna do części pierwszej. Trzyma podobny poziom. Prosty język, nieskomplikowana fabuła, polskie realia.

II cześć serii, i hmmm cóż mogę powiedzieć... Akcja, akcja, akcja, czyta się rewelacyjnie, szybko, przyjemnie (mimo wielu mało przyjemnych scen),momentami miałam wrażenie, że jestem w centrum tych wszystkich zdarzeń.. Pan Michał nie zawiódł 💪💪

II cześć serii, i hmmm cóż mogę powiedzieć... Akcja, akcja, akcja, czyta się rewelacyjnie, szybko, przyjemnie (mimo wielu mało przyjemnych scen),momentami miałam wrażenie, że jestem w centrum tych wszystkich zdarzeń.. Pan Michał nie zawiódł 💪💪

"Na tropie" to drugi tom "Dekady". Pamiętacie jak chwaliłam Michała Larka za poświęcanie czasu każdemu bohaterowi "Furii"? Tym razem jest jeszcze lepiej, bo oprócz tego, że dowiemy się o wiele więcej o Harry'm, mamy tutaj wiele wątków. 

Powieść rozpoczyna się od pogrzebu jednego z policjantów, który przed laty prowadził z Harry'm sprawę gwałtu i zabójstwa. Pozostawił po sobie notatki także z tego śledztwa, trafiły one do znanego już z poprzedniej części dziennikarza, a ten postanowił na ich podstawie napisać książkę. 

Obecnie policjanci prowadzą sprawę zaginięcia dziennikarza. Śledztwo stoi w miejscu, ale z czasem okazuje się, że mężczyzna dotarł do dość sensacyjnych informacji, czym naraził się nie tylko gangsterom... 

Autor dość realistycznie i sugestywnie przedstawia proces formowania się nowych struktur, mamy też przekrój funkcjonariuszy - od tych ściśle trzymających się litery prawa przez tych działających na jego cienkiej granicy aż do takich, którzy całkowicie sprzeniewierzyli się idei swojego zawodu. 

Nie wszystkim przestępstwom towarzyszy rozmach właściwy mafii, niektóre rozgrywają się po cichu w miejscu, które powinno być dla człowieka azylem, czyli w domu. 

Jak widzicie, mamy tutaj w zasadzie pełen przekrój świata lat 90., a i trochę 80. Michał Larek nie szczędzi nam też charakterystycznych elementów popkultury tamtych czasów. Ja doskonale pamiętam VHSy z bajkami i powiem Wam, że może i współczesny świat oferuje nam niesamowitą jakość, to nic nie odda już klimatu przewijania kaset w magnetowidzie. 

Moje 8/10. 

"Na tropie" to drugi tom "Dekady". Pamiętacie jak chwaliłam Michała Larka za poświęcanie czasu każdemu bohaterowi "Furii"? Tym razem jest jeszcze lepiej, bo oprócz tego, że dowiemy się o wiele więcej o Harry'm, mamy tutaj wiele wątków. 

Powieść rozpoczyna się od pogrzebu jednego z policjantów, który przed laty prowadził z Harry'm sprawę gwałtu i zabójstwa. Pozostawił po...

Nieporywająca. Średnio interesująca. Raczej mniej niż więcej. Do tego dziwnie chaotyczna, Momentami trudno się zorientować gdzie jesteśmy i o co chodzi. Do tego urywa się w pół słowa. Kontynuacja w kolejnej części serii. W ramach obrazowania rzeczywistości przełomu lat 80 - 90 mamy Modern Talking i "Psy". Autor - narrator z zacięciem nuci przeboje niemieckiego duetu i wylicza sławne powiedzonka z "Psów". I jedno i drugie można uznać za jeden z symboli tego czasu. To akurat prawda. Cała reszta bardzo taka sobie. Z małym trudem dobiłam do mety, która niestety okazała się jedynie przejściem do kolejnej części. Czy sięgnę po nią? Nie wiem. Ta nie przypadła mi szczególnie do gustu.

Nieporywająca. Średnio interesująca. Raczej mniej niż więcej. Do tego dziwnie chaotyczna, Momentami trudno się zorientować gdzie jesteśmy i o co chodzi. Do tego urywa się w pół słowa. Kontynuacja w kolejnej części serii. W ramach obrazowania rzeczywistości przełomu lat 80 - 90 mamy Modern Talking i "Psy". Autor - narrator z zacięciem nuci przeboje niemieckiego duetu i...

Druga książka z cyklu i pierwsza, którą przeczytałem. Szybko można się zorientować w bohaterach i akcji bez znajomości pierwszej części cyklu. Przeczytałem bo zainteresowałem się autorem ze względu na podcast "Zabójcze opowieści".
Intryga skonstruowana jest sprytnie a bohaterowie nieszablonowi. Mnie jednak zmęczył styl pisarski, w którym królują zdania pojedyncze, z samym mięchem, bez dodatkowych opisów. Do tego nieporadne kreowanie klimatu lat 80/90 poprzez wrzucanie cytatów popkulturowych do niczego nie pasujących, klisze i stereotypowe zachowania, wątek poboczny nic niewnoszący do historii.
Na razie z Panem Larkiem zostanę przy podcaście.

Druga książka z cyklu i pierwsza, którą przeczytałem. Szybko można się zorientować w bohaterach i akcji bez znajomości pierwszej części cyklu. Przeczytałem bo zainteresowałem się autorem ze względu na podcast "Zabójcze opowieści".
Intryga skonstruowana jest sprytnie a bohaterowie nieszablonowi. Mnie jednak zmęczył styl pisarski, w którym królują zdania pojedyncze, z samym...