Mając znane nazwisko można publikować wszystkie "śmieci" - taki wysnułam morał z tego zbioru opowiadań. Na 36 opowiadań podobały mi się trzy. Reszta była nieszczególna - nudne wiersze czy opowiadania 1-2 stronicowe, które tak naprawdę są chyba szkicem opowiadań. Do tego część z nich autor już we wstępie opisuje jako opowiadania o seksie. Panie Gaiman, z seksem w swoich utworach, to daj pan sobie spokój, bo użycie pojęć typu "włosy łonowe", "fiut" czy "rżnięcie" nie czyni jeszcze z tekstu opowiadania erotycznego. Jak się nie ma talentu do opisywania takich scen, to się po prostu tego nie robi. Chociaż - jest tu pewien element komizmu - we wstępie autor pisze, że jedno z opowiadań erotycznych powstawało 4 lata, bo tak się wstydził przy pisaniu. Tekst zaś, który powstał może zawstydziłby jakiegoś 10- latka. Mnie natomiast rozśmieszyło to zestawienie samego opowiadania z tym, co autor o nim pisze. Śmiech był to ironiczny.
Zdecydowanie nie polecam!

Mając znane nazwisko można publikować wszystkie "śmieci" - taki wysnułam morał z tego zbioru opowiadań. Na 36 opowiadań podobały mi się trzy. Reszta była nieszczególna - nudne wiersze czy opowiadania 1-2 stronicowe, które tak naprawdę są chyba szkicem opowiadań. Do tego część z nich autor już we wstępie opisuje jako opowiadania o seksie. Panie Gaiman, z seksem w swoich...