Dawno nie miałam tak wielu notatek i odczuć zapisanych w trakcie lektury. Książka okazała się być cudownym powrotem do książek związanych z magią, do fantastyki. Całość ma zaledwie 290 stron i będę się starała nieźle gimnastykować, żeby przekazać Wam dlaczego "musicie" przeczytać tą książkę, ale jednocześnie nie napisać Wam żadnych spoilerów. Na wstępie mogę powiedzieć, że w całej tej książce znalazłam TYLKO jeden, bardzo poważny minus: ona po prostu jest zdecydowanie za krótka. I to nie jest tak, że brakło miejsca na opowiedzenie tej historii... Ja po prostu chciałabym takich pozycji czytać więcej i więcej!
To było moje pierwsze spotkanie z Amy Harmon (naprawdę nie wiem, jak to zrobiłam...). Wcześniej jej książki jakoś mijały obok mnie i nie zachęcały. Ale okazało się, że jej styl pisania jest genialny i od teraz mam ochotę poznać resztę jej twórczości. W "Słowo i miecz" na potrzeby bajecznego klimatu autorka używa wspaniałego i pięknego języka. Po prostu cud, miód, malina i śmietanka dla moich czytelniczych zmysłów, wsiąknęłam w to wszystko od pierwszej strony. Stworzyła cudowny, niebanalny świat, gdzie pojawiają się takie postacie jak trolle, uzdrowiciele, zmieniacze, powiadacze. To wszystko opakowane jest w wątki dworskich intryg, zaskakującej miłości, okropnych potworów oraz wojnę. Jestem zaskoczona, że przy tak krótkiej historii udało jej się umieścić tyle cudownych aspektów, a mimo to nie odniosłam żadnego wrażenia, żeby było to wszystko przesadzone.

Lark to spokojna młoda dziewczyna, która nie może mówić. Wiąże się to z darem jaki posiada. Początkowo wiedzie nudne losy, zawsze stoi gdzieś w cieniu. Z powodu jej przypadłości ludzie jej nie zauważają i traktują jak małe dziecko. Jednak jej los pod wpływem pewnych wydarzeń zmienia się i można powiedzieć, że ląduje na świeczniku. Drugim głównym bohaterem jest Tiras, król, który okazuje się być o wiele sympatyczniejszą osobą niż jego ojciec dyktator i tyran. To człowiek mężny i mądry. Skrywa jednak pewne tajemnice, które komplikują losy wielu, wielu bohaterów. W tym miejscu bardzo polecam sięgnąć po opis książki, który dość celnie bez spoilerów przedstawia fabułę.

Wątek miłosny jest cudownie poprowadzony. Znajdziemy tutaj element poznawania siebie, wzajemnego zaufania oraz pomagania sobie w trudnych chwilach. Autorka zwraca również uwagę na osoby nie potrafiące mówić. To jak traktuje je społeczeństwo oraz jak same te osoby czują się poniżane i niedoceniane. Jeżeli chodzi o okładkę to wydaje mi się ona dość niepozorna zarówno w Polsce, jak i za granicą. Jest to dla mnie jedyne wyjaśnienie tego, dlaczego przy tak świetnej zawartości o tej książce jeszcze nie krzyczy cały ten "czytelniczy Internet".

Zakończenie książki jest pełne napięcia i niespodziewanych wątków, które bardzo mnie zaskoczyły. Pojawia się wojna, w której obywatele muszą bronić kraju przed niebezpiecznymi Volgarami. Pytanie tylko, kto i dlaczego stoi na ich czele? Książka to dla mnie dosłownie takie 11/10, nie mieści się nawet w mojej skali. Skojarzyła mi się ona lekko z motywem w "Czerwonej Królowej", gdzie ludzie obdarzeni muszą ukrywać się ze swoimi talentami. Jednak o ile seria Aveyard z czasem zrobiła się bardzo nudna, o tyle tutaj macie szybką i przyjemną lekturę, gdzie nie ma miejsca na zawód. Po przeczytaniu tej książki jeszcze kilka dni miałam kaca książkowego i wspominałam sobie wydarzenia i wątki. Naprawdę polecam, takie wiecie, NAPRAWDĘ.

Dawno nie miałam tak wielu notatek i odczuć zapisanych w trakcie lektury. Książka okazała się być cudownym powrotem do książek związanych z magią, do fantastyki. Całość ma zaledwie 290 stron i będę się starała nieźle gimnastykować, żeby przekazać Wam dlaczego "musicie" przeczytać tą książkę, ale jednocześnie nie napisać Wam żadnych spoilerów. Na wstępie mogę powiedzieć, że...