Są takie decyzje w życiu, które podejmujesz, a które z góry wiesz, że będą złe. Coś Ci mówi: NIE RÓB TEGO, a jednak to robisz. TAK BYŁO Z TĄ KSIĄŻKĄ. Wszystkie znaki na niebie i ziemi, od okładki, przez fragmenty, jebutną czcionkę, szerokie akapity, puste strony na tytuły rozdziałów (od liczby kartek im płacą, czy ki diabeł?) mówiły mi: NIE KUPUJ, a jednak kupiłem "SZTUKĘ ŻYCIA", z której dowiedziałem się, że: muzyka jest dobra bo relaksuje, taniec jest dobry, bo jest miły, a bliskość jest kojąca, bo jest bliska, a Pan profesor podróżuje i kupuje płyty, bo to jest dobre itd itp. No błagam, tak ludzi naciągać na stek banałów? Pani dziennikarz nie lepsza, zadaje pytania: "Kobiety i mężczyźni różnią się..." "W Pana domu mnóstwo płyt..." Odpowiedź; "Dokładnie tysiąc". Co mnie to w ogóle obchodzi ile płyt ma Lew Starowicz? Gdzie nie otworzę tam BANAŁ wielki jak Pacyfik. Strona 132 o tym, ze Pan profesor nie pojechał na wycieczkę. Pani dziennikarz: "Może trzeba było pojechać?" Pan profesor: "Może. Warto realizować marzenia, nawet jeżeli to będzie smutek spełnionych baśni". FACEPALM. Całe szczęście czytam teraz autobiografię Shaqa to może odreaguję.

Są takie decyzje w życiu, które podejmujesz, a które z góry wiesz, że będą złe. Coś Ci mówi: NIE RÓB TEGO, a jednak to robisz. TAK BYŁO Z TĄ KSIĄŻKĄ. Wszystkie znaki na niebie i ziemi, od okładki, przez fragmenty, jebutną czcionkę, szerokie akapity, puste strony na tytuły rozdziałów (od liczby kartek im płacą, czy ki diabeł?) mówiły mi: NIE KUPUJ, a jednak kupiłem...