Choć zapewne intencje autora były całkiem inne, podczas lektury tej książki wiele razy wybuchałem gromkim śmiechem. Rżałem, wyłem, tupałem, kwiczałem! Nie dlatego, że „No dno po prostu jest Polska” zaskakuje jakimś oryginalnym, niezwykłym poczuciem humoru. Wręcz przeciwnie. Wszystko, co w książce napisano (a właściwie wszystko, co zebrał Adam Leszczyński) to prawdy powszechnie znane. Tak oczywiste, że aż banalne. Wiemy o nich wszyscy, od zawsze. Żyjemy nimi od najmłodszych lat. I właśnie ta odwieczna niezmienność jest tak straszliwie śmieszna. Czytając teksty z XVII, XVIII i XIX wieku czułem całkiem współczesny klimat codziennych narzekań na ulicy, pyskówek polityków czy awantur w Internecie. Że wszyscy kradno, pijo i się nie myjo. Że brudno, że zimno, że śmierdzi. Że bieda, wyzysk, dziurawe drogi, gówniana praca i za drogie mieszkania. I tak dalej, i tak dalej. W nieskończoność.

Autor wyraźnie podkreśla, że nawet nie usiłuje sprawdzać, czy elementy naszego narodowego autostereotypu są prawdziwe. Twierdzi również, że nie bardzo wierzy w coś takiego, jak polski „charakter narodowy”, czyli w zespół cech charakterystycznych tylko dla naszej nacji. Ale paradoksalnie to właśnie nasz negatywny autostereotyp – wciąż niezmienny mimo upływu stuleci – najdobitniej potwierdza, że takowy zestaw istnieje. I niestety jest on właśnie taki, jak we wszelkich przytoczonych w książce opisach. Jesteśmy prymitywni, chciwi, zawistni, niesolidni… Wymieniać można przez kolejne dwa wieki. Wałkowanie tych cech w literaturze, publicystyce i codziennym biadoleniu zawsze mnie śmieszyło i śmieszy nadal. Ale im starszy jestem, tym częściej jest to śmiech przez łzy.

Choć zapewne intencje autora były całkiem inne, podczas lektury tej książki wiele razy wybuchałem gromkim śmiechem. Rżałem, wyłem, tupałem, kwiczałem! Nie dlatego, że „No dno po prostu jest Polska” zaskakuje jakimś oryginalnym, niezwykłym poczuciem humoru. Wręcz przeciwnie. Wszystko, co w książce napisano (a właściwie wszystko, co zebrał Adam Leszczyński) to prawdy...