Dorotę Wellman cenię jako dziennikarkę i kobietę. Ma niezwykłą charyzmę, energię, wyraziste poglądy. Jednak to, co mnie w niej urzeka najbardziej i budzi mój podziw to to, że jest „spójna”, konsekwentna w tym, co mówi i robi, nie ma żadnego rozdźwięku, dysonansu pomiędzy jej słowami i czynami. Dlatego, gdy tylko usłyszałam o jej najnowszej książce nie miałam wątpliwości, że chcę ją przeczytać.

Dziennikarka zaprosiła do rozmowy ponad dwadzieścia osób z różnych kręgów, bo jak sama mówi „uważam, że rozmawiać trzeba z każdym, ja akurat nie jestem za takimi podziałami, że jeśli się nie zgadzamy to nie rozmawiamy, wręcz przeciwnie, najbardziej interesuje mnie postawa tego kogoś, kto ma nieco inne zdanie, nieco inne poglądy albo w ogóle inne poglądy niż ja, bo dopiero wtedy jest to interesujące, kiedy spotykamy się z osobą, która myśli inaczej.” I tak powstała książka „Jak być przyzwoitym człowiekiem”, w której poruszane są kwestie związane z przyzwoitością. Wellman spytała swoich rozmówców o to, czym dla nich jest przyzwoitość, jak być przyzwoitym człowiekiem, czy i gdzie można się tego nauczyć, po co nam są wartości. Odpowiedzi na te pozornie łatwe pytania udzielili między innymi Robert Biedroń, Tomasz Terlikowski, Janina Ochojska, Paulina Młynarska, Mariusz Szczygieł, Andrzej Mleczko i Karolina Korwin-Piotrowska.

Jednak nie obejdzie się bez przysłowiowej łyżki dziegciu. Teoretycznie wszystko w tej książce powinno grać – wartościowy temat, błyskotliwa dziennikarka, wyraziści rozmówcy. W praktyce jednak książka rozczarowuje, a wszystko przez sztampowe pytania. Być może taki był zamysł, żeby każdemu zadać to samo pytanie, czasami wprowadzając nowe bądź lekko je modyfikować. W efekcie jednak wygląda to tak, jakby dziennikarka wysłała pytania do wszystkich mailem, albo zrobiła to współpracująca z nią Karolina Głogowska, której rola przy tej publikacji, szczerze mówiąc, jest dla mnie nie do końca jasna. Po przeczytaniu trzech rozmów czytelnik jest już rozkojarzony, lekko znudzony, nie oczekuje, że coś go zaskoczy. Wielka szkoda, bo pokładałam w tej książce duże nadzieje, a przyniosła jedynie rozczarowanie.

Karolina Purłan