Szósta część więziennej opowieści Stefana Żabikowskiego wydaje mi się nieco słabsza od poprzednich, chociaż nadal czyta się ją znakomicie.
Dlaczego słabsza? Głownie dlatego, że wyjaśnione już zostały prawie wszystkie zagadki, które od początku wprowadzały specyficzną atmosferę wyczekiwania i niepewności. Brakuje też wcześniejszej dynamiki, no i po raz pierwszy zabrakło takiego zakończenia, do jakich autor zdążył już przyzwyczaić czytelników. A pewnie i dlatego, że Ropucha jest tu mniej niż dotąd.
W tej części, która obejmuje okres 1951-69, Ropuch jest już starszym człowiekiem z prawie półwiecznym więziennym stażem i w zasadzie niczego nie oczekuje od życia. W pewnym momencie przestał już sobie nawet wyobrażać życie na wolności, która dla niego jest zupełnie nieznanym i obcym światem.
Wprawdzie u Żabikowskiego dzieje się teraz znacznie mniej niż dotychczas, ale za to jest wreszcie to, czego brakowało mi od pierwszej części – autor bardzo dużo miejsca poświęca więziennej subkulturze i zasadom jej funkcjonowania we Wronkach. Te wątki wydały mi się o wiele ciekawsze niż tytułowa „liczba (raczej cyfra) życia”.
Ogólnie jest zupełnie dobrze, chociaż liczę na to, że najlepsze jeszcze przed nami. Pozostaje czekać na kolejną część.

Szósta część więziennej opowieści Stefana Żabikowskiego wydaje mi się nieco słabsza od poprzednich, chociaż nadal czyta się ją znakomicie.
Dlaczego słabsza? Głownie dlatego, że wyjaśnione już zostały prawie wszystkie zagadki, które od początku wprowadzały specyficzną atmosferę wyczekiwania i niepewności. Brakuje też wcześniejszej dynamiki, no i po raz pierwszy zabrakło...