Książka Jana Favre jest niesamowicie obrazowa - dosłownie przeniosłam się myślami do małego mieszkania w bloku, gdzie wraz z matką mieszkał główny bohater. Niemal namacalnie nakreślone szczegóły związane z każdy miejscem, w którym działa się akcja pozwalały zatopić się w lekturę i całkowicie w nią wsiąknąć. To pozycja, której raczej nie odkłada się podczas czytania, bo chce się wiedzieć, co jeszcze w życiu głównego bohatera może pójść nie tak. A dzieje się dużo złego. Język powieści jest giętki, plastyczny, miejscami bardzo zabawny mimo mrocznej tematyki - to główna zaleta książki, którą dzięki takiemu prowadzeniu czyta się niezwykle lekko. Decyzje głównego bohatera czasem mnie uwierały, bo nie byłam w stanie zrozumieć, dlaczego zachowuje się on w określony sposób. Bohater to osoba mocno rozchwiana emocjonalnie i przez to nie polubiłam go, a mimo to byłam ciekawa jego losów. Najmocniejsze fragmenty książki to te, w których autor opisuje relacje rodzinne - dialogi z najbliższymi są bardzo autentyczne i przyśpieszają bicie serca. Końcowa scena i rozmowa głównego bohatera z bardzo ważną dla niego osobą, to najmocniejsze fragmenty powieści, które dobijają swoim realizmem i na długo zapadają w pamięci. I chociażby dla nich warto sięgnąć po tę pozycję. Udany debiut, czekam na kolejną książkę tego pisarza.

Książka Jana Favre jest niesamowicie obrazowa - dosłownie przeniosłam się myślami do małego mieszkania w bloku, gdzie wraz z matką mieszkał główny bohater. Niemal namacalnie nakreślone szczegóły związane z każdy miejscem, w którym działa się akcja pozwalały zatopić się w lekturę i całkowicie w nią wsiąknąć. To pozycja, której raczej nie odkłada się podczas czytania, bo chce...