Po rewelacyjnej części pierwszej, cześć druga rozłożyła mnie na łopatki.
Doczytałam do połowy i zrezygnowałam.
Czytając książkę można stracić kontakt z rzeczywistością. Autor zagina czas i przestrzeń nie zważając na to, że doba ma tylko 24 godziny, a przemieszczenie się z jednego miejsca do drugiego trwa (chyba, że bohaterowie mają na stanie machinę do podróży w czasie - chociaż autor nie wspomina!) Fabuła, tak jak wyobraźnia, jest niczym nieograniczona i można ją zamknąć w stwierdzeniach typu: "klasnąć jedną ręką", "trzasnąć drzwiami obrotowymi".
Zmarszczenie czoła, nie jest zwykłym zmarszczeniem. Bohater "zmarszczył mocno czoło, tak mocno, że zmarszczka je przecinająca wyryła się głębiej w skórę, jak dolina śmierci na planecie życia".
Bohater jak płacze, to nie jest to zwykły płacz, bo "z oczu spłynęła mu jedna łza. Przemknęła policzkiem, ominęła łukiem usta, zawisła na brodzie jak linoskoczek, po czym siłą grawitacji oddzieliła się od skóry i runęła ku podłodze"
Emocje bohatera nie są zwykłymi emocjami, bo "stan jego ducha i poczucie istnienia porównać można do tych tajemniczych roślin, które porastają najgłębsze rejony oceanów"
I tak w kółko...

Po rewelacyjnej części pierwszej, cześć druga rozłożyła mnie na łopatki.
Doczytałam do połowy i zrezygnowałam.
Czytając książkę można stracić kontakt z rzeczywistością. Autor zagina czas i przestrzeń nie zważając na to, że doba ma tylko 24 godziny, a przemieszczenie się z jednego miejsca do drugiego trwa (chyba, że bohaterowie mają na stanie machinę do podróży w czasie -...