Główną zachętą do przeczytania „Pogromcy grzeszników” była dla mnie akcja osadzona w międzywojennej Warszawie oraz historyczne przygotowanie autora. Cóż, powieść nawet nieźle się rozwijała, ale im głębiej w las, tym więcej dało się zauważyć mankamentów.
Po pierwsze, Kalinowski wręcz epatuje czytelnika wiadomościami z epoki, co niemiłosiernie „zachwaszcza” fabułę. Doprawdy w kryminale nie trzeba podawać nazw wszystkich knajp na Marszałkowskiej albo opisywać ze szczegółami przebieg meczu piłkarskiego, jeśli nic nie wnoszą (a nie wnoszą). Od czasu do czasu dostajemy wykład – np. na temat rytualnego uboju zwierząt albo poziomu analfabetyzmu wśród kresowych policjantów, poza tym kilkakrotnie przypomina się te same fakty (nawet po zaledwie kilku stronach), a bohaterom każe się mówić długimi, okrągłymi zdaniami. Co więcej, wszystko jest dokumentnie wyjaśnione, na wypadek gdyby czytelnik nie potrafił myśleć.
Po drugie, sama fabuła wykazuje sporo niedociągnięć. Nie przekonuje nadmiar trupów, jeszcze mniej sprawca z finału, a tym bardziej powiązania między poszczególnymi zbrodniami. Miejscami razi brak realizmu, co słychać w polszczyźnie bohaterów, czasami brzmiącej zbyt współcześnie, albo widać w dramaturgii niektórych scen (np. walka wręcz „na śmierć i życie” w nieoświetlonej piwnicy). Scena finałowa, w której główny winowajca – trzymając kilka osób na muszce – wyczerpująco (czyli długo) wyjaśnia policjantowi powody swoich poczynań, to już jakiś żart po prostu.
Ta książka dowodzi, że wiedza historyczna to za mało, aby napisać dobry kryminał. Autorowi zabrakło precyzji i wyczucia, a redaktorkom odwagi, aby wyrzucić totalnie zbędną „watę”.

Główną zachętą do przeczytania „Pogromcy grzeszników” była dla mnie akcja osadzona w międzywojennej Warszawie oraz historyczne przygotowanie autora. Cóż, powieść nawet nieźle się rozwijała, ale im głębiej w las, tym więcej dało się zauważyć mankamentów.
Po pierwsze, Kalinowski wręcz epatuje czytelnika wiadomościami z epoki, co niemiłosiernie „zachwaszcza” fabułę. Doprawdy w...